CAPITOLO TRENTUNO

||Cara Roseanne Cullen

Half spottend, half verwachtend kijk ik Jane aan als we over de trappen van het kasteel naar een kamer lopen. Na een paar minuten kijkt ze mij met dezelfde blik aan en ook dat houden we even vol, maar uiteindelijk kijkt ze met een geïrriteerde zucht de andere kant op.
      ‘Wat?’ vraagt ze. Ze kijkt me vragend aan, terwijl ze zo gracieus als elke vampier voortbeweegt.
      ‘Wanneer ga je Demetri verdedigen? Ik bedoel, Alec deed hetzelfde,’ zeg ik. De toon waarop de woorden mijn mond verlaten zijn niet onaardig, maar ook niet echt vriendelijk. Maar het heeft niet heel veel effect op Jane, want de korte blondine haalt alleen nonchalant haar schouders op, alsof het niet haar gedoe is. Wat het ook niet is.
      ‘Ik vind Demetri überhaupt dom om voor een mensenmeisje te vallen. No offence, ik mag je op zich wel, want je bent niet zo hulpeloos en kinderachtig als ik verwacht had, maar dat is natuurlijk vragen om problemen,’ antwoordt Jane nonchalant. ‘Bovendien heeft hij nooit moeite hoeven te doen om een meisje te versieren. Het lijkt erop dat jij harder te kraken ben…. en dus moet meneertje meer dan charmes en zijn uiterlijk in de strijd gooien. Laten we het erop houden dat ik Demetri nog nooit zo diepzinnig als de laatste paar dagen heb horen praten.’
      ‘Oh,’ is het enige wat mijn lippen verlaat. Ik neem even de tijd op Janes woorden te laten bezinken, maar een andere gedachte verdringt de woorden van Jane. Het idee dat ik in minder dan een paar uur mijn familie weer zie. Mijn vader, Carlisle, die ongetwijfeld wel raad weet met niet alleen mijn waarschijnlijk gebroken hand, maar ook mijn verwarde gevoelens. En als hij het niet weet, dan kan mijn moeder, Esmee, me vast op weg helpen.
      We naderen Demetri’s kamer, maar tot mijn verbazing loopt Jane achter me aan, de kamer in.
      Een beetje ongemakkelijk draai ik me naar haar om. ‘Uhm, niet gemeen bedoeld, waarom ben je hier nog?’
      ‘Geloof het of niet, ik kom je helpen met inpakken. Aangezien je hand vast niet veel toelaat,’ zegt Jane. Ze gebaart met haar handen naar alles in Demetri’s kamer dat niet van mij is en voor een fractie van een seconde lijkt het wel alsof Jane glimlacht, maar gebeurt zo snel dat ik het me ook verbeeld zou kunnen hebben.
      ‘Oh ja, natuurlijk,’ antwoord ik een beetje afwezig. Ik neem plaats op het voeteneind van het bed waar Demetri nog nooit in geslapen heeft, aangezien hij toch niet kan slapen, en wrijf vermoeid een paar losgesloten plukken uit mijn knot. Ik heb inmiddels de oude, super mooie jurk uitgetrokken en ingeruild voor een jeans en een sweater, maar aan mijn haar heb ik nog niets gedaan.
      ‘Ik ga niet liegen, maar ik vind de nieuwe accenten aan Demetri’s kamer een stuk mooier,’ zegt Jane en opnieuw lijkt het alsof ze glimlacht.
      Ik kijk de kamer nog eens rond en ik snap meteen wat ze bedoelt. Waar ik Demetri’s kamer op het begin van mijn aankomst nogal kil en ongevoelig vond, is het nu een bron van warmte en knusheid. Er liggen verschillende boeken op de tafel, her en der staan foto’s van mijn familie en over verschillende sofa’s en stoelen hangt mijn kleding.
      Nog een zucht rolt over mijn lippen en ik laat mijn hoofd in mijn handen zakken. Wat zou ik toch graag de tijd terug willen kunnen draaien.

Ja ja, hier komt ie nog een keer: omdat ik jarig ben, nogg een cadeautje voor jullieeeee c: