CAPITOLO VENTINOVE

||Cara Roseanne Cullen

Opgekruld lig ik in Demetri’s bed. Ik lig verstrengeld in de linnen dekens, mijn tranen lang opgedroogd. Hetzelfde geld voor het kleine beetje bloed dat uit mijn lip gedruppeld was. Nog steeds wrijf ik met mijn wijsvinger over het kleine wondje op mijn onderlip.
      De verbazing van de onverwachte kus, als dat het überhaupt moest voorstellen, is nog steeds niet weggespoeld, maar het verlangen om mijn vaders geruststellende woorden te horen en mijn moeders warme omhelzing te voelen is groter dan ooit. Mijn heimwee is groter dan het ooit in de afgelopen dagen is geweest.
      Mijn blik dwaalt naar mij hand. De plek waar mijn middenhandsbeentjes zich bevinden is inmiddels al helemaal dik en blauw en rood geworden en is allesbehalve een aantrekkelijk aanzicht.
      Maar het allerergste vind ik nog wel dat het hele kasteel mijn zielige gesnik en stille tranen kan horen. Ik hoor bij een van de machtigste vampiercovens in de wereld, ondanks dat ik geen vampier ben, maar nu is het duidelijk dat ik de zwakste schakel in de familie. De Volturi verwacht vast niet veel meer van mijn familie, nu ze weten dat ze zo’n zielig mensenkind in hun midden hebben.
      Ik rol me op mijn andere zij, waardoor ik nog erger in de dekens verstrikt raak. Ik moet stoppen met zelfmedelijden.
      Precies op dat moment klopt er iemand op de deur. De geluiden klinken verbazingwekkend hol en ik draai me op mijn buik, mijn hoofd in het kussen duwend.
      ‘Hallo, mensenkind,’ zegt een fluwelen stem, half spottend, half plagend.
      ‘Van huisdier naar mensenkind,’ merk ik humorloos op, de stem van Alec direct herkennend. ‘Dat is nou wat ik een verbetering noem.’
      ‘Zoiets dacht ik al.’
      De linkerkant van het bed zakt een beetje in, waarschijnlijk van Alecs gewicht. Een koude hand raakt mijn schouder aan en ik schrik op. Het is niet de koudheid van de aanraking die me doet laten schrikken, maar de onbekendheid ervan.
      Verschrikt kijk ik naar Alec. Waar komt deze poging tot troosten vandaan? Ik associeer Alec met irritatie, frustratie en tevergeefs, niet met iemand die eigenlijk troostend of gevoelig kan zijn.
      Alecs ogen dwalen nonchalant af naar mijn lip en haast beschermend druk ik mijn vingers tegen het wondje.
      ‘Demetri verloor zijn controle,’ concludeert Alec, alsof het compleet nieuwe informatie voor me moet zijn.
      ‘Werkelijk?’ vraag ik sarcastisch. Ik trek mijn wenkbrauwen op, krabbel langzaam overeind en sla mijn armen, iets dat meer pijn doet aan mijn hand als verwacht, over elkaar. ‘Ik dacht even dat ik me het hele voorval verbeeld had.’
      ‘Nope,’ antwoord Alec serieus. Hij schudt met zijn hoofd en tikt met zijn vingers op zijn knieën. Dan stopt hij met bewegen en kijkt hij me met een blik dat een mix is van medelijden en hopeloosheid aan. ‘Je moet begrijpen, je bent een van de weinige mensen op deze hele aarde wiens bloed haast onweerstaanbaar is voor Demetri. Het is een wonder dat hij je nog niet eerder gebeten is, maar dat is niet echt oppeppend, dus vergeet maar dat ik dat heb gezegd. Hoe dan ook, speciaal voor jou is hij begonnen met een dierendieet, iets dat überhaupt tegen onze principes gaat. Het is dus ergens logisch dat het verlangen naar mensenbloed begon te groeien.’
      Stilletjes kijk ik naar Alec, terwijl ik zijn woorden in me opneem. Een paar seconde hangt er een stilte. Geen ongemakkelijke, maar eentje waarin je beide in gedachten ben verzonken. Dat is, althans, tot Alec ineens mijn zere hand beetpakt en een kreet van pijn over mijn lippen rolt.
      Alec kijkt me verontschuldigend en schaapachtig aan, terwijl zijn ogen daarna mijn hand zorgvuldig scannen.
      ‘Ik ben geen dokter, maar het lijkt erop dat het op z’n minst heel zwaar gekneusd is,’ concludeert Alec. Zijn blik kruist de mijne en een kort glimlachje siert mijn lippen. ‘Aro wilt je spreken.’