7
Ik kijk om me heen, maar weet dat het geen enkele zin heeft. Je kan me naïef en dom noemen, maar ik geloof liever dat ik moedig ben. Al 7 jaar lang, sta ik elke ochtend op met het sprankeltje hoop dat ik misschien wat kan zien. Al is het maar een vage omtrek, een kleur of iets waarvan ik me alleen maar verbeeld dat het er is. Tevergeefs, het enige wat ik zie, is zwart.
7 jaar geleden – zoals ik al zei – ben ik mijn zicht verloren. Aan methanol nog wel. Jonas had het me gegeven. ‘Drink op, je zult je veel beter voelen,’ maar tot op de dag van vandaag heb ik me alleen maar slecht gevoeld.
Soms hoor ik Jonas nog. Zijn stem is een van de weinige die ik herken. Elke zondag om 5 uur in de ochtend zit hij in het bushokje recht tegenover mijn huis. Ik hoor hoe hij zachtjes, onverstaanbaar, tegen zichzelf zit te mompelen.
Wanneer de eerste bus van die ochtend passeert, is Jonas verdwenen. Of hij de bus neemt, of gewoon vertrekt, dat heb ik tot de dag van vandaag nooit geweten.
Ik wil al 7 jaar lang weten, waarom hij het gedaan heeft. Sinds het voorval, heeft hij niks meer van zich laten weten. Ik hoop nog steeds elke dag, dat hij naar me toe komt en een logische verklaring heeft voor zijn domme beslissing. Maar hoop blijft me steeds opnieuw teleurstellen.
Dus vandaag, zondag 7 januari, exact 7 jaar na het voorval. 7 jaar nadat de 7 jaar durende vriendschap tussen mij en jonas in rook op ging, heb ik besloten om hem aan het bushokje op te wachten.
Ik ga hem niet vragen voor een verklaring, ik ga ernaar eisen.
Ik kijk op mijn horloge – sommige oude gewoonten ben ik duidelijk nog niet verleerd – maar merk dat de tijd niet zichtbaar is.
Ik hoor voetstappen, gevolgd door de pastoor die zijn klokken doet luiden. 5 uur, het moment van de waarheid.
‘God, vergeef me, nogmaals. Vergeef me tot 7 maal 70 maal en meer. Vergeef me voor 7 jaar geleden. Vergeef me voor mijn wraak op Laura en geef haar godverdomme haar zicht terug. Ik wil dat ze me kan zien. Ik wil dat ze door haar raam naar me kijkt en dat ze ziet dat ik blind ben. Dat ze ziet wat ik mezelf heb aangedaan in ruil voor vergiffenis. U weet waarom ik het gedaan heb en ik wil het maar liefst 7 keer herhalen. Ze wilde me nooit meer zien en daar heb ik dan ook voor gezorgd. Wist ik veel dat ze het figuurlijk bedoelde. Ik opper U nog eenmaal en geen 7 dit keer. Geef haar alles wat ze wil en maak haar opnieuw gelukkig.’ Ik kan maar 1 ding bedenken, al 7 jaar lang. Ik wil Jonas. Ik wil zijn stem, dat is alles wat ik tot nog toe zal wensen. En dat is alles wat ik in die 7 jaar gekregen heb.
En toen, de bus. Ik wacht tot ik hoor hoe die de halte weer verlaat en kijk opzij.
‘Jongeman,’ hoor ik mezelf zeggen. Ik weet niet waarom ik hem niet gewoon met zijn voornaam aanspreek. Volgens mij ben ik daar nog niet klaar voor. Het enige wat ik wil weten is of hij nou op die verdomde bus stapt. ‘U mag me Jonas noemen,’ ik hoor hoe Jonas voor het eerst in 7 jaar weer tegen en niet over me praat en voel hoe mijn hart sneller tekeergaat.
‘Jonas,’ zeg ik.
‘Laura,’ is wat volgt. En de rest van de ochtend luister ik naar zijn adem, naar zijn bewegingen en vervolgens naar hoe hij de bushalte verlaat.
Wat wil ik hem graag nog eens zien.
Er zijn nog geen reacties.