Epiloog

||Serena Faith Young
Enkele maanden later...

'Waar is dit?' vraagt Claire, terwijl ze met haar vinger op een van de plaatjes van het fotoboek tikt. Een vette vingerafdruk blijft achter op de groene achtergrond van de foto, maar ik maak er geen opmerking over.
      Op de foto staan zes personen in het bos, voor de drie heilige hutjes. Een meisje van drie, in een traditionele rood met grijze jurk en verf strepen op haar gezicht, wordt omhelst door een meisje van dertien, haar grijze ogen twinkelend. Achter de twee meiden staat een koppel, hand in hand, trots uitstralend. Naast het koppel staan twee stamoudsten, die het heilige ritueel hebben uitgevoerd met het jongste meisje. Claire, ik, pap, mam en twee stamoudsten waar ik de namen van ben vergeten. Een van de weinige foto's waar we oprecht en met z'n vieren opstaan. Met een glimlach, maar zonder een gevoel van heimwee staar ik naar de foto.
      'Het is in het bos, vlakbij de kliffen,' leg ik glimlachend uit. 'Ik kan je er weleens naar toe brengen, maar dan moet je je heel netjes gedragen.'
      Ineens kijkt Claire me met grote puppyogen aan, haar ogen een donkere kleur dan de mijne. 'Waarom komen papa en mama niet meer langs?'
      Ik glimlach waterig naar mijn jongere zusje en haal met een zachte zucht mijn hand door haar ravenzwarte haren. Het voelt niet goed om de brute waarheid zoals ik die met mijn ouders ervaren heb te vertellen, want ik wil niet haar beeld verpesten, maar aan de andere kant zijn onze ouders er nooit écht voor haar geweest.
      'Papa en mama hebben het zo ontzettend druk momenteel, daarom zorgen tante Emily en Sam voor ons,' leg ik zachtjes uit.
      Claire knikt begrijpend en laat haar blik afdwalen naar de rest van de foto's, terwijl ze met haar handen op het deken van het bed klopt. 'Mis je papa en mama?'
      Precies op dat moment voel ik een lichaam achter de mijne kruipen en worden er een paar warme, beschermende armen om mijn middel geslagen. Ik word niet alleen van buiten verward, maar ook van binnen smelt ik. Nog altijd zorgt Jake ervoor dat mijn maag salto's maakt, mijn hart overuren werkt en ik random feitjes uitspuw wanneer het mijn hersenen zint. Het lijkt wel alsof die gevoelens nooit lijken te vervagen.
      'Nee,' antwoord ik eerlijk. 'Ik heb hier alles wat ik me maar kan wensen en meer. Bij papa en mama zou ik dat niet hebben, maar vroeger was het anders en kende ik de keuze niet.'
      'Aha,' antwoordt Claire knikkend en ik betwijfel of ze begrijpt wat ik gezegd heb. Ze is immers pas net zes geworden en later zal het vroeg genoeg zijn om haar alles te vertellen. 'Ik vind dat Emily en Sam onze ouders zijn.'
      Ik leun met mijn rug tegen de borstkas van Jake, die een zoet kusje op mijn wang plant.
      'Ew Jake, dat doe je toch niet!' roept Claire ineens uit. Het gezicht dat ze trekt is onbetaalbaar, haar neus opgetrokken en haar wenkbrauwen in een frons. Ze springt van mijn bed af en rent lachend en kierend van plezier naar beneden.
      'Sorry dat ik haar heb weggejaagd,' verontschuldigt Jake zich, maar naar genoeg klinkt het niet helemaal gemeend.
      Als ik me omdraai en Jake in zijn gezicht aankijk, zie ik dat zijn ogen twinkelen van plezier en dat hij een schuine glimlach op zijn gezicht heeft die mijn hart laat smelten. In een opwelling druk ik een zacht kusje op zijn lippen.
      'Het is al goed.'