CAPITOLO VENTISETTE

||Cara Roseanne Cullen

De tuinen zien er oogverblindend uit. Ik had verwacht dat de tuinen prachtig uit zouden zien, als in prachtig gemaakt. In vorm geknipte bomen, geen wilde bomen of planten, maar de tuinen zijn oogverblindend omdat ze zo natuurlijk zijn. Er staan een paar kersenbloesems en hun roze blaadjes liggen verspreid in het o zo groene gras. Ook zijn er een paar grote bomen, met lange takken en een hoop bladeren waar bankjes onder geplaatst zijn. Her en der staan fonteintjes met mooie beeldhouwkunsten, die water spuwen.
      De tuin geeft me zo'n zomers gevoel dat ik gewoon in het gras wil liggen en de sprietjes in mijn gezicht wil voelen.
      'Het is zo mooi,' mompel ik onder mijn adem.
      Ik voel Demetri's blik op mijn gezicht rusten en hoewel mijn wangen roodkleuren, wil ik niet mijn aandacht aan hem geven. Nog niet. Nog even wil ik genieten van het sprookjesachtige gebied om me heen. Ik weet dat als ik naar Demetri kijk, dat ik terug in de realiteit word getrokken, maar voor nu kan ik me voorstellen dat ik ergens ben en dat mijn familie in de buurt is en dat Demetri er ook is. Dat iedereen waar ik om geef in de buurt is.
      'Vind ik ook,' glimlacht Demetri, zijn blik nog steeds op mij gericht.
      Ik kantel mijn gezicht zijn richting in en zodra zijn ogen de mijne ontmoeten, krullen mijn mondhoeken in een glimlach. Ik kan niet ontkennen dat ik Demetri knap vind, niet alleen zijn uiterlijk, maar ook eindelijk zijn innerlijk, maar toch voel ik me enigszins geïrriteerd en verward om die gedachten. Hetzelfde gevoel dat ik kreeg bij Heidi's onbeantwoorde vraag.
      'Kom,' zegt Demetri, zijn stem gladjes en zo zoet als honing. Het zorgt ervoor dat een rilling over mijn rug kruipt en ik gewillig met hem mee loop.
      Ineens word ik me heel bewust van het feit dat hij mijn hand heeft vastgepakt en dat ik, bijna automatisch, onze vingers verstrengel. Demetri zegt niets, maar ik zie zijn glimlach groeien, wat ervoor zorgt dat mijn maag een dubbele salto maakt.
      Demetri stopt bij een grote boom waar ik de naam zo even niet van kan bedenken en we nemen plaats op het houten bankje. Ik leg mijn handen in elkaar gevouwen op mijn schoot en laat mijn gedachten in de loop gaan. Er heerst een stilte, maar het is geen ongemakkelijke stilte, meer een stilte waarin je beide in gedachten verzonken bent.
      'Zeg Cara, ken je het verhaal van Chih-nii en de koeherder?' vraagt Demetri ineens, de stilte verbrekend.
      Bijna rolt het woord 'ja' over mijn lippen, maar snel genoeg bedenk me en schud ik met mijn hoofd. Ik ben benieuwd hoe Demetri het verhaal vertelt en ik ga extra comfortabel zitten.
      'Nou oké, het verhaal begint zo,' glimlacht Demetri, zijn ogen twinkelend met plezier. 'Chih-nii was een Chinese godin die bekend stond om haar jurken, gespind van wolken en brokaat. Als beloning voor haar harde werk, huwelijkte haar vader haar uit aan een koeherder, maar ze werd zo ontzettend verliefd op de jongen dat ze haar talent voor naaien en het maken van jurken compleet vergat.'
      Demetri neemt even een pauze en ik sluit mijn ogen. Hetgene wat ik het leukst vind aan verhalen is om mijn ogen te sluiten en het voor me te zien.
      'Haar vader werd woedend en als straf stuurde hij de koeherder aan de ene kant van het heelal in, tussen de sterren, en aan de andere kant Chih-nii de wever. Tussen hun in maakte hij de Hemelse Rivier, beter bekend als de Melkweg en...'
      '...eens per jaar, als de sterren in de juiste positie staan, kunnen ze elkaar zien,' zeg ik de laatste regel tegelijk met hem.
      Ik open mijn ogen en Demetri kijkt me verbaast aan.
      'Ik dacht dat je het verhaal niet kende,' zegt hij met een glimlachje. Hij rolt met zijn ogen en laat een zucht horen. 'Maar ik had beter moeten weten natuurlijk.'
      Ik barst in giechelen uit en grijp zijn hand. 'Het spijt me, de volgende keer zal ik niet jouw moment stelen.'