CHAPTIRE HUIT

Valentina Emily DuPont

'Oh, we hebben het eerste uur beide biologie van Burns, dat is vlakbij,' zegt Seth opgetogen, nadat we de nodige spullen in mijn kluisje hebben gedumpt.
      Een opgeluchte zucht rolt over mijn lippen, dan heb ik in ieder geval niet het eerste uur van de eerste dag alleen les. 'Leid de weg, Seth,' zeg ik vriendelijk. Ik pak mijn tas extra stevig vast, alsof mijn tas me extra steun zal geven en ik volg Seth door het labyrint van gangen en klaslokalen. Mijn vorige school was velen malen groter, maar deze school lijkt zo onlogisch ingericht dat ik zeker weet dat ik ga verdwalen.
      'Hier is het, klaar voor?' vraagt Seth, terwijl hij zijn roestbruine hand op de deurklink legt.
      'Nee, maar beter zal het toch niet worden,' antwoord ik met een nerveuse glimlach. Ik hoor dat mijn stem begint te piepen en ik houd mijn hand beschermend bij mijn zak, voor het geval de onzichtbare vuist besluit toe te slaan. Ik dwing mezelf een paar teugen adem te halen en geef Seth daarna een halfslachtig knikje.
      Direct worden we door ruim twintig paar ogen aangestaard en ik voel het bloed naar mijn wangen stijgen. Ik val absoluut buiten de standaard groep inwoners. Mijn bleke huid is niet het enige hevige contrast, want met mijn donkerblonde haren en blauwe ogen ben ik ook een bijzonder geval.
      'Ah, Seth en de nieuwe leerlinge, kom binnen, kom binnen!' roept de vrouw, die een kruitje op haar bureau legt, opgetogen.
      Ik ben verbaast door de manier waarop de vrouw ons verwelkomt. Op mijn oude school werden nieuwe leerlingen altijd als de pest behandeld, tenzij ze geld hadden of mooi waren en de leraren waren altijd knorrig en chagrijnig. Ergens had ik dat ook van deze vrouw verwacht, maar ze is compleet tegenovergesteld.
      'Kom, stel je even voor, voor de klas,' zegt mevrouw Burns, die gebaart dat ik naar de voorkant van de klas moet komen.
      Nogal overrompeld ga ik op de aangewezen plek staan en kijk ik naar de dik twintig leerlingen die voor me zitten. Ik voel me niet alleen bekeken, maar ook onzeker en ontzettend nerveus. Mijn vingers vinden elkaar en beginnen als een tic met elkaar te friemelen. Ik wil weg rennen en me in een onzichtbaar hoekje verstoppen, zodat niemand me vragen kan stellen of lastig kan vallen of me mezelf voorlaten stellen. Mijn wangen beginnen te gloeien, maar niet van nervositeit, maar van het tekort aan zuurstof.
      Dan komt mijn grootste angst waar, iemand begint te gniffelen. Het geluid klinkt tien keer zo luid in mijn oren, maar ik durf niet naar de bron van geluid te kijken, bang om nog harder uitgelachen te worden. Ik wil wat zeggen, al is het maar mijn naam, zodat ik op mijn plek kan gaan zitten, maar de woorden willen mijn lippen niet verlaten. De kinderen voor me beginnen te draaien en ik wil zo graag weg uit deze benarde situatie.
      Shut up, Brendon!' roept een bekende stem. De stem die ervoor zorgt dat mijn zicht weer helder word en dat mijn longen zich weer vullen met zuurstof, alsof het een commando is. De stem van Seth.
      Mijn ogen flitsen naar de jongen die in het midden van de klas zit. Zijn ogen vinden de mijne en ik merk de haast bezorgde glans in zijn ogen. Dan valt mijn blik op zijn hand, waarbij hij een duim omhoog heeft gestoken om me vervolgens een bemoedigend knikje te geven.
      Ik neem een teug adem. 'Ik... ik ben Emily. Een paar dagen geleden ben ik met... met mijn ouders verhuist naar La Push,' zeg ik zachtjes.
      'Dankjewel, Emily,' zegt mevrouw Burns terwijl ze haar hand op het smalle gedeelte van mijn rug legt. Ze gunt me een glimlach. 'Ik weet zeker dat jullie jullie best gaan doen om Emily zo welkom als mogelijk te laten voelen. Neem maar plaats naast Seth, Emily.'
      Ik knik lichtjes en loop met aarzelende, kleine stapjes naar het tafeltje dat naast die van Seth staat. Dit gaat nog een lange dag worden.