CAPITOLO VENTICINQUE

||Cara Roseanne Cullen

Zo subtiel als mogelijk probeer ik in de spiegel te kijken. Heidi is oogverblindend mooi. Haar donkerbruine krullen glanzen en hangen perfect over haar schouders en haar gezicht is zo mooi dat het lijkt alsof ze uit marmer is gesneden door de beste beeldhouwer ooit. En hoewel ik normaal afgunst voel wegens de felrode ogen, verbeteren deze Heidi's pracht alleen maar. Het lijkt erop alsof ze regelrecht uit een modellenblad is gestapt.
      'Ben je nog boos op dat zielig hoopje mens?' vraagt Heidi nieuwsgierig, terwijl ze de borstel met uiterste precisie en perfectie door mijn donkerbruine haren haalt.
      Ik wil opmerken dat ik zelf ook niet meer dan een normaal mens ben, zonder een oneindig leven en krachten, maar ik besluit het niet te doen. 'Nee,' antwoord ik neutraal. 'Ik ben nooit echt boos geweest, ik snapte gewoon niet waar ze al haar beweringen vandaan haalde.'
      'Ze zit nu in de kelders,' zegt Heidi alsof dat me beter zou moeten laten voelen. 'Als ik jou was geweest dan zou ik haar ogen uitgekrabd hebben.'
      Ik grinnik zachtjes onder mijn adem. Ondanks dat Heidi iets bruuts heeft gezegd, klinkt haar stem onschuldig en zo zoet als honing. Alsof ze me zojuist een compliment heeft gegeven, of een snoepje heeft aangeboden.
      'Maar jij en Demetri dus?' zegt ze met wiebelende wenkbrauwen. Zelfs haar wenkbrauwen zijn de definitie van perfect. Alles aan haar is perfect.
      Ik voel het bloed naar mijn wangen kruipen en hoor de vloeistof in mijn oren suizen. Ik hoop dat Heidi niet te lang geleden een maal heeft gehad, zodat ik niet de volgende word. 'Ik had geen keus, ik moest gewoon naar hier toe komen.'
      Heidi rolt met haar ogen, niet geïrriteerd, maar speels, terwijl ze mijn haar in een ingewikkelde knot begint te draaien. 'Ik vroeg niet waarom je hier was. Je ontwijkt de vraag.'
      Misschien, onbewust en bewust misschien ook wel, doe ik dat ook wel. Omdat ik er zelf geen antwoord op heb en ik heb er een hekel aan als ik ergens geen antwoord op heb. 'Het is frustrerend. De meest ingewikkelde wiskundesommen kan ik met hulp oplossen. De oudste teksten kan ik vertalen. De moeilijkste stukken kan ik spelen, maar dit lijkt de enige vraag waarop ik geen antwoord kan verzinnen.'
      'Mooi gezegd,' glimlacht Heidi gemeend. 'Maar dat is meestal zo als het om liefde draait.'
      Mijn wangen kleuren nog roder, als dat überhaupt mogelijk is. 'Het gaat hier niet-'
      'Oh, probeer het niet eens. Ik kan de emoties van je af voelen rollen,' lacht Heidi vermakelijk. Ze duwt voorzichtig een paar spelden in mijn haar en glimlacht tevreden met het resultaat.
      'En ze is niet de enige,' mengt een nieuwe stem zich in het gesprek.
      Geschrokken draai ik me om, waar de kille, maar minder kil dan eerder, ogen van Jane de mijne ontmoeten. Na een seconde flitsen haar ogen naar Heidi, mij vergetend. 'Master Aro heeft je zo nodig.' En met die woorden is ze verdwenen.
      'Fijn dat zelfs zij ziet waar ik blijkbaar blind voor ben,' mopper ik onder mijn adem.
      Heidi lacht en voor eventjes lijkt alsof de wereld stopt, maar dat is niet het geval en Heidi leidt me naar de ouderwetse jurk met een mantel die in het midden van de kamer staat. 'Jane zal je vanzelf wel gaan mogen. Je bent een mens, dat is toegegeven, maar je bent niet irritant of vervelend.'
      Niet wetend of ik dat als een compliment of belediging moet opvatten, knik ik een beetje ongemakkelijk. 'Dank je, denk ik?'
      'Geen probleem,' antwoordt Heidi met een oogverblindende glimlach. 'Laten we je nu in deze jurk krijgen.'