De weerspiegeling van de zon

[face=times][/face]Het was iets na middernacht. Het waaide, en ik hoorde de gordijnen heen en weer gesmeten worden voor het openstaande raam. Behalve de wind was er niets wat ik hoorde. Buiten was het stil, de mensen sliepen en de dieren maakten geen geluid om zo hun prooi niet te waarschuwen. Een auto startte, blijkbaar was ik niet de enige persoon die wakker was deze avond. Ik had een tijdje zitten luisteren, maar behalve degene van de auto, was er niemand die van zich liet horen. Voor even kreeg ik het idee dat ik de persoon was die moest waken terwijl de wereld sliep. Dat ik de persoon was die moest wakker blijven, voor het geval dat. De persoon die moest zorgen dat niemand bang was om te slapen. Die moest zorgen dat de zon weer veilig terug kon keren alsof er niets was gebeurd. Ik keek uit het raam. De auto was vertrokken en de lantaarnpalen deden hun best zich te evenaren aan de zon. Tevergeefs natuurlijk, dat begrijp je, maar het deed iets met me. Het was een heldere nacht, maar sterren waren niet zichtbaar. In de pikzwarte lucht zag ik alleen de maan. De weerspiegeling van de zon. De zon was er niet, de zon was er ook wel. De zon was even op wereldreis, maar was in constante verbinding met het hier, met het nu. Alsof ze het niet los kon laten. Alsof ze er niet op vertrouwde dat de lantaarnpalen het werk van haar konden overnemen, al was het maar voor één nacht. Ik was zo in gedachten verzonken dat ik niet doorhad dat het was gestopt met waaien, mijn gordijnen zwaaiden nog wat na, maar het was stil. Ik keek nog even naar boven en ik zag dat ook de maan heel even zijn ogen dichtdeed. Ik lachte. Niet zo’n schaterlach, dan zou ik de wereld doen opschrikken uit haar slaap, een glimlach. De wind duwde me terug naar de plek waar ik iedere nacht doorbreng. De plek waar ik iedere ochtend vermoeid en wel mijn ogen open. En de plek waar ik nu mijn ogen sluit.