Death & Taxes | 19

“Nou, goed dat jullie hem hebben gestopt. Bedankt.” Het was een algemeen dankwoord, dat net zo goed alleen aan Vladimir gericht kon zijn als aan hen allebei, maar Bart vond het een behoorlijk indrukwekkende stap. Hij wilde Mark bijna bedanken voor het feit dat hij bedankt had gezegd.
      “Graag gedaan,” zei hij, want een bedankje voor een bedankje zou een beetje neerbuigend over kunnen komen. Hij wist nog steeds niet zeker of het echt voor hem bedoeld was, maar dit leek oké genoeg om niet slecht over te komen, in ieder geval. Als het alleen voor Vladimir was, zou Mark hem hopelijk de gunst doen hem gewoon te negeren.
      Mark knikte. Bart vroeg zich af of hij zijn ideeën over vampiers na deze ene nacht compleet over boord zou moeten gooien.
      “Goed, ik moet verder. Yvonne zal zich afvragen waar ik blijf als ik te lang blijf plakken hier.”
      “Wij zitten hier goed, toch?” vroeg Vladimir.
      “Natuurlijk.” Mark leek nog steeds niet helemaal op zijn gemak, maar hij glimlachte, al was dat duidelijk nog niet helemaal soepel. “Ik zal haar vertellen dat ik dit stuk al heb gehad en geen levende ziel tegenkwam.”
      Vladimir klapte een hand op zijn schouder. “Dank je.”
      “Hé, ik hoop voor je dat ze snel opstaat,” zei Mark. “Voor jullie,” verbeterde hij, meteen weer een stuk meer oncomfortabel. Desondanks deed hij wel een poging. “Zie je later, Vlad.”
      “Later,” herhaalde Vladimir. Het was vreemd om dat van hem te horen, want hoewel ze de hele avond al vrij normaal hadden gesproken en Vladimir had verteld over zijn kantoorbaantje en hij logisch gezien ergens vrienden moest hebben in deze stad, was het toch moeilijk te bevatten dat hij heel alledaags sprak met zijn vampierbuddies. “Laat de dief je geen verhalen vertellen over voetschimmel als jullie hem straks in de auto hebben.”
      Mark was alweer op het grindpad, maar lachte terwijl hij nog een keer een hand opstak. Bart vermoedde dat hij dacht dat het een grap was en had op voorhand alvast medelijden met hem en Yvonne, aangezien dat de naam van de agente scheen te zijn. Mark verdween uit zicht en Bart deed geen moeite meer zijn voetstappen te volgen, want ze waren al ontdekt. Yvonne sprak in de verte nog steeds met de dief, maar ook dat was niet erg interessant.
      Wel interessant was Vladimir, die zijn klapstoeltje weer stevig neerzette, maar vervolgens niet ging zitten. “Dat was onverwacht,” zei hij.
      “Behoorlijk,” zei Bart, en knikte opnieuw, want nu had hij wel iets om mee in te stemmen. “Maar hij leek, eh, best oké.”
      Vladimir knikte ook, maar erg snel. Het gaf een nerveuze indruk, maar ook een opgeluchte. Bart was blij dat hij hem dat had kunnen geven. “Ja, dat is hij ook. Hij moet af en toe opnieuw beginnen, je weet wel.”
      Bart wist inderdaad wel. Onsterfelijken konden niet eeuwig op dezelfde plek blijven rondhangen, want na twintig of dertig jaar begon het wel heel erg op te vallen dat je geen dag ouder werd. Heen en weer moeten trekken was mogelijk een van de meest vermoeiende dingen aan dit leven, want het verhinderde dat je ooit ergens echt vaste roots kon leggen, tenzij het een afgelegen berghutje in de Himalaya was waar je geiten fokte.
      “Iedere keer dat hij een nieuwe identiteit bouwt, kiest hij er opnieuw voor om agent te worden. Hij doet het al bijna honderd jaar nu, en hij heeft een boek over de geschiedenis van het politiecorps in Nederland geschreven dat wordt gebruikt op de academie en een bestseller schijnt te zijn in academische kringen.”
      “Dat is best wel gaaf,” moest Bart toegeven. Hij sloeg zijn handen weer onder zijn armen, want de actie van daarnet had weliswaar heel spannend gevoeld in het moment, maar nu het voorbij was begon hij te merken dat hij toch eigenlijk de hele tijd stil had gezeten en gestaan. “Ik vind het altijd indrukwekkend als iemand zo’n duidelijk levensdoel heeft.”
      “Ik ook. Ik heb dat zelf nooit kunnen vinden.”
      “Je wilt me vertellen dat paperclips niet je grote passie zijn?”
      Vladimir rolde zijn ogen, maar het was geamuseerd, niet geïrriteerd. Bart was weliswaar prettig verrast door Mark, de tweede vampier die hij die avond had ontmoet, maar hij was toch blij dat ze weer alleen waren. “Volgens mij heb je een compleet verkeerd beeld van wat ik daar eigenlijk doe. Ik heb je verteld dat ik de IT’er ben. Ik zorg dat hun computers niet crashen en dat ze Powerpoint kunnen openen.”
      “Dat heeft inderdaad niet heel veel met paperclips zelf te maken,” gaf Bart toe.
      “Precies.”
      “Teleurstellend.”
      “Misschien zou jij een paperclipbedrijf moeten oprichten, als je daar zo heftige gevoelens over hebt.”
      Bart schudde zijn hoofd. “Nah, ik wil niet concurreren met het jouwe en per ongeluk verantwoordelijk zijn voor je ontslag.”
      “Dat is erg bedachtzaam van je. Dank je daarvoor.” Vladimir zei het met duidelijke spot in zijn stem, maar het verspreidde toch een warm gevoel door Bart. Hij wilde meer daarvan.
      Omdat hij het koud had, natuurlijk. Het had niets met Vladimir zelf te maken.