Death & Taxes | 18

“Vlad! Daar ben je.” De agent klonk niet alsof hij op het punt stond Vladimir te arresteren of alsof hij ervan schrok dat hij hier was. Integendeel, hij klonk opgelucht. Hij klonk ook alsof ze elkaar kenden. “Waarom zat je achter die steen verstopt?”
      “Ik wist dat er een agent aankwam, maar ik wist niet dat jij het was.” Vladimir pakte zijn klapstoeltje, waarvoor Bart een stukje weg moest schuiven om de stoel niet tegen zijn hoofd aan te krijgen. Vladimir stapte om de grafsteen heen en weer het pad op, en verdween uit Barts zicht, vermoedelijk om naar zijn blijkbaar oude bekende toe te lopen. Bart had het gevoel dat zijn brein een stukje achterliep op de situatie. Hij kon een drie kortje klapjes horen, alsof Vladimir en Mark een ingewikkelde fistbump deden ter begroeting.
      Misschien deden ze wel een ingewikkelde fistbump ter begroeting. Misschien was dit meer een goede vriend dan een oude bekende.
      “Je wist dat er iemand aankwam? Sinds wanneer ben jij helderziend?”
      “Ik werd geholpen door… eh, Bart?” Dat laatste klonk meer alsof Vladimir hem riep dan alsof hij zijn zin nog probeerde af te maken. Bart drukte kort zijn voorhoofd tegen de koude, klamme achterkant van de grafsteen, want hij wenste nu dat hij samen met Vladimir was opgestaan. Dat zou minder ongemakkelijk zijn geweest dan nu toe te geven dat hij zich nog iets langer achter de steen had verstopt, zeker nu Vladimir er geen probleem mee leek te hebben toe te geven dat hij hier ook was.
      Hij haalde diep adem en krabbelde overeind. Mark, een man met een irritant snorretje en in uniform, stond precies voor Ava’s graf. Vladimir stond naast hem en had zijn stoeltje weer neergezet ongeveer waar het eerst ook had gestaan.
      “Hai,” zei Bart met een halve zwaai, en haatte zichzelf ervoor.
      Marks wenkbrauwen schoten de lucht in. “Ah, jij moet de willekeurige man zijn.”
      Vladimir was duidelijk in de war over deze beoordeling, maar Bart knikte. Hij wilde niet nog dommer lijken dan hij nu waarschijnlijk al overkwam. Hij stapte ook weer achter de grafsteen vandaan, voorzichtig zodat hij niet op de bloemen ervoor zou trappen, en liep naar de andere twee toe. “Dus, eh, jullie kennen elkaar?”
      “Mark zit in mijn coven,” zei Vladimir. “Ik had geen idee dat hij hier zou komen opdagen, anders had ik je kunnen vertellen dat het niet nodig was te verstoppen.”
      Bart knikte een beetje. Het was om zichzelf een houding te geven, niet omdat hij iets had om mee in te stemmen. In werkelijkheid ontstemde dit hem eerder. “Jij bent… capeloos,” merkte hij op.
      Mark lachte. “Ja, dat is meer Vlads ding. Waar is jouw coven gevestigd? Ik heb je niet eerder gezien.”
      “Oh,” zei Bart, want dit dreigde erg snel erg ongemakkelijk te worden. Het was zowel een voordeel als een nadeel dat zelfs weerwolven en vampiers niet van buiten aan anderen konden zien of ze weerwolf, vampier of mens waren. Het was een voordeel omdat covens en roedels vaak steden deelden en het een modern leven leiden een stuk gemakkelijker maakte als ze niet wijken hoefden te verdelen om elkaar te kunnen ontlopen, omdat ze elkaar gewoon op straat konden passeren zonder veel problemen. Het was een nadeel in dit soort situaties: ze werden er honderd keer ongemakkelijker van.
      Vladimir redde Bart van het moeten verzinnen van een antwoord met de hoogste kans dat het goed zou vallen. “Hij is gestuurd door zijn roedel met dezelfde opdracht als ik.”
      Marks hele lichaamshouding veranderde van joviaal naar geschrokken naar achterdochtig. Gezien de andere richtingen die dat op had kunnen gaan, rekende Bart dat als een succes. Het was niet Vladimir die kaartspelletjes met hem speelde vlak nadat ze elkaar leerden kennen, maar het was ook niet een vampier die naar zijn keel dook. Gemiddeld genomen best goed.
      “Jullie zaten achter dezelfde steen verstopt?” vroeg Mark. Bart wilde zowel niet nadenken over wat hij daarmee bedoelde als hem vragen uit te wijden over wat hij dacht dat het betekende.
      Vladimir moest de verandering in de sfeer ook opgemerkt hebben, maar hij praatte er ongestoord doorheen, waarbij hij deed alsof Mark die vraag nooit had gesteld. Vladimir was rationeel gezien behulpzaam, maar voor Bart voelde het exact als het tegenovergestelde. “Bart was degene die de dief opmerkte, omdat hij hem kon horen toen hij brons van de graven probeerde te breken. We hebben hem vervolgens gepakt en met zijn eigen touw vastgebonden, en Bart heeft de politie gebeld.”
      Dat legde een beetje te veel van de eer bij Bart, vooral gezien het feit dat Vladimir degene was die de man daadwerkelijk had getackeld, op de grond gehouden en uiteindelijk aan het hek gebonden, maar Bart waardeerde het. Het was een tactiek die enigszins leek te werken op Mark.