CHAPTIRE SEPT

Valentina Emily DuPont

Ik leg mijn ineen gevouwen handen op de balie van de receptie terwijl ik mijn ogen scannend over de afgesloten ruimte laat gaan. De receptionist is in geen velden of wegen te bekennen en een beetje afwezig staar ik naar mijn handen. Het enige wat niet afwezig is, is de jongen die naast me staat. Het lijkt wel alsof Seth een soort magneet is die al mijn aandacht naar hem toe trekt.
      De rode vlekken lijken verdwenen te zijn, maar de verwarring is verreweg van opgelost te zijn. Hoe kan het überhaupt zo zijn dat iemands hand een soort van... verbrand bij een aanraking. Dat kan niet normaal zijn. En het is niet alsof ik het bij de andere meiden of jongens van het vriendengroepje had. Misschien heb ik het wel verbeeld, maar Seth moet het zeker ook gezien hebben. En anders de anderen wel.
      'Mevrouw Cornelissen!' schreeuwt Seth misschien iets te hard door het raampje. Bijna gelijk daarna zendt hij me een glimlach, die zo aanstekelijk werkt dat ik hem een zeldzame glimlach teruggeef.
      'Seth, is de bel niet al lang gegaan? Misschien tijd om naar je les te vertrekken,' zegt een strenge, maar desondanks aardige stem. Een mollige vrouw in haar vijftig komt uit het magazijn gelopen, al lijkt het meer op waggelen, en neemt plaats op de stoel achter de balie. Dan vallen haar ogen op mijn gestalte en vormt haar mond zich in een bekende 'o' vorm.
      'Ah jij moet Valentina zijn! Ik had je zus zonet ook al geholpen,' tettert de vrouw vrolijk, terwijl ze zich op een doos met papieren stort.
      'Uh, ik verkies Emily boven Valentina, mevrouw,' stamel ik zachtjes. Valentina, wat een Franse kakkersnaam. Zo uit de hoogte.
      'Natuurlijk, natuurlijk! Wat jij wilt, liefje,' antwoordt mevrouw Cornelissen met een wuif van haar hand, alsof het haar allemaal niet uitmaakt. 'Ah, hier heb ik het.'
      De vrouw tovert een envelop tevoorschijn en een rooster en ik vraag me af hoe ze dat in die rommel van een papieren heeft kunnen vinden. Maar ze heeft het gevonden en daar gaat het om.
      'Kluisnummer driehonderdnegenentwintig,' glimlacht mevrouw Cornelissen vriendelijk terwijl ze een metalen sleuteltje op de balie slaat, gevolgd door het bundeltje papieren. 'Seth, ik vertrouw erop dat je Emily de weg wijst en haar naar haar lokaal brengt. Oh, en hier hebben jullie een geoorloofd te-laat briefje voor als docenten moeilijk doen.'
      Voordat ik het stapeltje van de bali af kan pakken, heeft Seth het al in zijn handen en bestudeert hij de gedrukte letters. Het zou me niet op moeten vallen dat Seth zo eigenlijk best schattig lijkt, maar toch doet het het.
      'Oké, komt voor de bakkers, mevrouw Cornelissen,' antwoordt Seth met een vriendelijke glimlach en een speelse salut. 'Kom, Emmy.'
      Onopgemerkt kruipt er een glimlach op mijn gezicht. De natuurlijke gewoonte en enthousiamse van Seth zorgen er gewoon voor dat je de jongen bijna direct mag. Maar de bijnaam zorgt ervoor dat mijn hart een slag over slaat. Emmy, nog nooit heeft iemand me een bijnaam gegeven, maar ik heb besloten dat ik het erg leuk vind.

U statisfied, XHeroes?