CHAPTIRE SIX

Valentina Emily DuPont

De trance wordt verbroken door de bel en geschrokken duw ik mijn hand in de zakken van mijn vest. Ik verbreek het oogcontact met Seth en vloek zachtjes in het Frans onder mijn adem. Ik moet nog naar de receptie om mijn rooster en alles te vragen, wat betekent dat ik nog een hoop te doen heb en waarschijnlijk op mijn eerste dag te laat kom. Mijn vingers omsluiten mijn inhalator in het geval dat ik hem nodig ga hebben en met een paar stevige passen begin ik naar het schoolgebouw voor mij te benen.
      'Emily!' roept een stem me na. De stem is redelijk zwaar en diep, maar heeft een kinderlijk randje dat het alles verzacht. Eigenlijk is dat de definitie van Seth, hij lijkt op een knuffelbeer in het lichaam van een gespierde tienerjongen.
      'Seth,' antwoord ik de jongen met een knikje. Ik hoef niet te stoppen, want Seth loopt naast me in een kwestie van een paar seconden. Niet gek, als je zo gespierd bent dan zal je vast ook een goede conditie hebben. Iets wat ik waarschijnlijk nooit zal kunnen krijgen.
      'Waar heb je je eerste les?' vraagt hij nieuwsgierig. Zijn ogen lijken te twinkelen van plezier en de vrolijke glimlach rond zijn lippen is aanstekelijk. Automatisch gun ik de jongen ook een glimlach, waardoor zijn glimlach nog groter lijkt te worden. Als dat überhaupt mogelijk is.
      'Ik moet naar de receptie voor mijn rooster, dan kan ik het je wel vertellen,' antwoord ik verlegen.
      'Oh, dan loop ik wel even mee,' reageert Seth direct.
      Eerlijk gezegd had ik gehoopt dat Seth naar zijn les zou vertrekken en mij alleen zou laten, want ik word ongemakkelijk van nieuwe mensen. Misschien is het wel goed als ik vrienden word met Seth, want dan heb ik in ieder geval een iemand waar ik misschien een keertje naast kan zitten. Aan de andere kant, Seth is zo vrolijk en opgetogen, hij heeft waarschijnlijk honderden vrienden. Ik vraag me af of hij altijd zo vrolijk is, maar ik denk van wel.
      Oh mijn god, ik ben zelfs aan het ratelen of niets in mijn hoofd.
      Ik voel een onzichtbare hand zijn grip om mijn luchtwegen versterken en zo kalm als mogelijk grijp ik naar mijn inhalator. Ik neem een teug van de medicijnen en stop ze dan weer in de zak van mijn vest.
      Seth heeft mijn beweging met verbazing in zijn ogen gevolgd en nu kijkt hij me vragend aan. Ik denk dat hij niet durft te vragen wat hij wil vragen, om wat voor reden dan ook.
      'Ik heb astma,' leg ik een beetje kortaf uit. Eigenlijk heb ik het liefst dat niemand het weet, maar dat zorgt weer voor zoveel complicaties en drama, dus ik heb met mezelf afgesproken dat ik het niet uit mezelf vertel, maar dat als ik mijn inhalator nodig heb, dat de mensen het om me heen mogen zien en dat ik er niet moeilijk over probeer te doen.
      'Awh, dat lijkt me echt vervelend,' zegt Seth direct, maar zijn ogen stralen geen medeleven uit. Hij zegt het gewoon als een feit en daar ben ik blij om. Medelijden maakt me niet beter. Sterker nog, ik vind medelijden juist vervelend.
      'Dat is het ook,' antwoord ik zachtjes, terwijl we stoppen bij de receptie.