Chapter 52

||Serena Faith Young

'Zeg, Serry,' zegt Jake ineens. Zijn chocoladebruine ogen vinden de mijne en ik ben heel even mijn woorden verloren, dus knik ik lichtjes.
      Net zoals een paar weken geleden liggen we op een kleedje, starend naar de horizon. Zijn hand is samengevlochten met de mijne en ondanks dat het al winter is, is het niet koud. Maar dat kan ook komen door het feit dat Jake zoveel warmte uitstraalt dat hij Alaska zou kunnen laten smelten, nog niet gesproken over wat zijn uiterlijk kan doen.
      'Hoelang ken je me nu al?' vraagt Jake opnieuw. Zijn ogen glinsteren van plezier en hij heeft een flauwe grijns, die ervoor zorgt dat mijn hart een slag overslaat.
      'Uhm, een paar maanden,' antwoord ik aarzelend, geen idee hebbend waar hij op doelt.
      'Precies. En nog steeds slaat je hart op hol alsof je ieder moment een hartaanval kan krijgen,' glimlacht Jake.
      Ik voel mijn wangen rood worden en ik wend verlegen mijn blik af. Ik weet inmiddels wel beter dan verlegen zijn waar Jake bij is, maar ik kan het niet laten. Ik had nog zo vurig gehoopt dat hij het niet door zou hebben, maar met een bovennatuurlijk gehoor is dat natuurlijk een hopeloze wens.
      'Hé,' glimlacht Jake. Hij duwt met twee vingers mijn kin omhoog, waardoor ik wel verplicht word om te verdwalen in zijn donkerbruine poelen. 'Ik vind het wel schattig.
      'Ik niet,' antwoord ik direct.
      Jake pakt voorzichtig mijn hand en legt die vlak op de plek waar zijn hart klopt. Verbaast frons ik mijn wenkbrauwen, tot ik zijn hartslag voel. Tot mijn grote verbazing raast zijn hart op hetzelfde tempo als de mijne en misschien zelfs wel sneller. Een kleine, verbaasde glimlach speelt rond mijn lippen en ik kijk Jake met opgetrokken wenkbrauwen aan.
      Precies op het moment dat ik op kijk, buigt Jake zich voorover om in eerste instantie een kus op mijn voorhoofd te geven, maar dan raken zijn lippen de mijne. En ik ben blij dat we op een kleedje zitten in plaats van dat we ergens staan, want anders had ik inmiddels als een hoopje pudding op de grond gelegen. Mijn lippen krullen in een glimlach, waardoor het haast onmogelijk is om de kus voort te zetten.
      Jake kijkt me met opgetrokken wenkbrauwen aan, alsof hij wilt vragen wat er is.
      'Ik ben gewoon intens gelukkig,' glimlach ik tevreden.
      Jake krijgt een glimlach groter dan ooit en slaat zijn armen voorzichtig, alsof ik een stuk breekbaar porselein ben, om mijn middel. Hij drukt, nu wel, een kus op mijn voorhoofd en streelt met zijn hand door mijn lokken.
      'Hé, zou je trouwens met mij naar het winterbal willen?' vraagt Jake ineens.
      'Ja, natuurlijk,' antwoord ik enthousiast. Iets schiet me te binnen en direct draai ik me om. 'Nu je het over het winterbal hebt, je moet Embry een beetje op weg helpen.'
      'Embry op weg helpen?' vraagt Jake met opgetrokken wenkbrauwen. 'Denk je niet dat hij dat zelf moet doen?'
      Ik rol met mijn ogen. 'Thorn heeft niet het eeuwige leven en als Em haar wilt voordat ze gerimpeld en oud is, moet hij iets in zijn tactiek veranderen.'
      'Oké, oké ik zal het met hem erover hebben,' grijnst Jake terwijl hij een kusje op mijn tevreden glimlach drukt.
      'Oh my, je bent echt een klef persoon, Jake.'