Chapter 51

||Serena Faith Young

'...En als je haar wat aandoet, dan doe ik jou wat aan, snap je dat?'
      Met een hoofd zo rood als een boei luister ik naar de preek van Thorn aan Jake. Volgens mij lijkt Jake het wel grappig te vinden, gezien de flauwe grijns rond zijn lippen, maar ik wil het liefst door de grond zakken.
      'Hé, hé, dat is mijn taak,' zegt Emily, terwijl ze Thorn een stapje naar achter trekt.
      Ik en Jake kijken haar afwachtend aan en ik hoop vurig dat Emily niet nog zo'n tirade als mijn beste vriendin gaat houden.
      'Wat zij zei,' grijnst Emily, terwijl ze Thorn een zachte stoot geeft met haar schouder.
      'Ja ja, nou doei,' mompel ik onder mijn adem. Ik glip langs mijn tante en beste vriendin en trek snel de deur achter mijn kont dicht voordat Thorn nog wat dreigends heeft te zeggen.
      'Van je vrienden moet je het maar hebben,' grijnst Jake terwijl hij me openlijk bekijkt. 'Je ziet er net zoals altijd oogverblindend uit.'
      'Dankjewel, jij ook hoor,' antwoord ik een beetje nerveus. Ik voel mijn wangen rood kleuren, maar ik heb gelijk. Jake ziet er oogverblindend uit. In plaats van een kortgeknipte short, draagt hij zowaar een lange, zwarte broek en hij draagt ook voor het eerst sinds een lange tijd een shirt. Het enige wat bewijst dat Jake nog steeds Jake is, zijn zijn afgetrapte sneakers.
      Jake pakt mijn hand beet en kijkt me vragend aan.
      Vragend kijk ik terug. 'Wat is er?' vraag ik enigszins bezorgd. Er zit toch niets op mijn gezicht? Ik heb expres niet veel make-up op gedaan om dit te voorkomen.
      'Nou, wat wil je gaan doen?' vraagt Jake bloedserieus.
      Voor een seconde ben ik sprakeloos, terwijl ik Jake met een opengevallen mond aankijk. Het is toch de bedoeling dat de jongen bedenkt wat je op de date gaat doen, voordat de date werkelijk plaatsvindt?
      'Grapje,' grijnst Jake terwijl hij een flinterzacht kusje op mijn voorhoofd drukt.
      'Je had me,' mompel ik onder mijn adem, terwijl een grijns op mijn gezicht doorbreekt. 'Voor een seconde dacht ik echt dat je het meende.'
      'Je had je gezicht moeten zien,' lacht Jake vermakelijk.
      Ik knijp mijn ogen samen en rol nonchalant met mijn ogen. 'Mijn gezicht is gewoon mooi,' mompel ik spottend onder mijn adem.
      'Daar heb je gelijk in,' grijnst Jake. Hij trekt me mee richting het bos en ik vraag me af wat we gaan doen. Ik hoop dat hij me eindelijk zijn wolvenvorm gaat laten zien, want iedere keer als ik ernaar vraag heeft hij wel een smoesje. Of we gaan zo eten, of hij moet zo weg, maar de meest voorkomende: het is veel te gevaarlijk.
      'Mag ik je eindelijk in wolvenvorm zien?' vraag ik met opgetrokken wenkbrauwen.
      'Hmmm.' Jake doet alsof hij er diep over na moet denken en ik voel hoe mijn hart een slag overslaat als ik zo naar hem staar. 'Misschien.'
      Ik rol met mijn ogen. 'Dat zullen we nog wel zien.'