Chapter 49

||Serena Faith Young

Een paar weken zijn verstreken, maar het is allesbehalve rustig. Althans, voor mij dan.
      Jake is zijn woord nog niet nagekomen, want hij heeft me nog niet op een date gevraagd. Noch ben ik zeker of ik zijn vriendin ben of niet, aangezien daar ook nog steeds geen duidelijkheid over is, maar er zijn in ieder geval gelukkig geen moordlustige vampiers die het op mijn vrienden of vriendinnen gemunt hebben en ook met Thorn gaat het langzamerhand steeds beter. Ze doet alsof er niets gebeurd is en heeft nog geen een keer gehuild, maar ik weet zeker dat ze er wel mee zit.
      Paul is ook een stuk vrolijker de laatste tijd. Cass is bij Thorn ingetrokken nadat Thorn het goedgemaakt heeft met haar ouders en het is werkelijk hilarisch om te zien hoe Paul zijn woorden kwijt raakt als hij met Cass een gesprek probeert te voeren. Cass weet overigens wel van de legendes, maar het leuke is dat ze geen idee heeft wat inprenten is en Paul durft het haar niet te vertellen. Ze kon in ieder geval, letterlijk, niet meer terugkeren naar Italië, tot het grote geluk van Paul natuurlijk.
      Maar zoals ik al zei, het is voor mij allesbehalve rustig en zodra de deur van de woonkamer opengaat, knijp ik stevig in Jakes warme hand. Ik laat mijn blik afdwalen naar Cass, die mijn ouders gaat beïnvloeden met haar gaven als het zover moet komen. Ook dokter Cullen staat erbij.
      Mijn ouders komen met chagrijnige uitdrukkingen op hun gezicht naar binnen gelopen en direct daalt de temperatuur in de kamer naar onder het nulpunt.
      'Goedemiddag,' probeert Emily nog te forceren, maar zelfs Emily kan niet zo goed liegen.
      'Ah, het gips is er al weer af,' merkt mijn moeder meteen op.
      Ik rol geërgerd met mijn ogen. 'Het gaat ook goed met mij,' mompel ik onder mijn adem.
      'Het gips is inderdaad vandaag verwijderd,' liegt Carlisle soepel. Hij zet een stap naar voor en steekt beleefd zijn hand uit. 'Carlisle Cullen, de dokter van jullie dochter.'
      'Ah,' mompelt mijn moeder direct onder de indruk. Ze stelt zichzelf en mijn vader voor en een huivering kruipt over mijn rug. Ik ben blij dat Claire momenteel bij Quil is.
      'Zoals jullie waarschijnlijk, teleurstellend genoeg, eerder hebben gehoord, is het onmogelijk voor Serena om ooit nog te turnen,' zegt Carlisle. Opnieuw een dikke vette leugen dankzij de gave van Lucy, een vampier die een paar weken geleden mijn knie heeft geheeld maar daarna met de Noorderzon vertrokken is.
      Ergens steekt het wat Carlisle zegt, maar ik heb een goed gesprek met hem en Emily tegelijk gehad en ik ben zelf tot de conclusie gekomen dat het beter is als ik niet meer begin aan het turnen. Onopgemerkt heeft het me zoveel stress gebracht, zoveel zelfs dat dokter Cullen het als ongezond beschreef.
      'Ah, we waarderen uw zorg enorm, dokter Cullen, maar we hebben hier al eerder gesprekken over gehad met Serena,' mengt mijn vader zich in het gesprek.
      'Laat het me verduidelijken,' glimlacht dokter Cullen totaal niet gemeend. Hij dacht dat hij mijn ouders zo omgepraat zou hebben, maar nu hij hier werkelijk staat, denkt hij daar waarschijnlijk wel anders over. 'Serena kan niet meer turnen. Ze gaat niet meer turnen. Nooit meer. Ongeacht wat jullie ervan mogen vinden.'
      'En wat anders, dokter?' vraagt mijn moeder spottend.
      'Anders zullen we je aan moeten geven voor mishandeling,' speelt dokter Cullen zijn laatste troef.
      Mijn moeder kijkt ons aan alsof we alle zuurstof uit haar lichaam hebben geslagen en mijn vader fronst boos. Hij grijpt mijn moeders hand beet en maakt een poging om haar mee te trekken. Uiteindelijk geeft mijn moeder toe.
      'Denk maar niet dat je ooit nog welkom bent, ondankbaar, lui kreng!' schreeuwt mijn moeder me na, voordat ze de huisdeur met een grandioze klap dichtgooit.
      En hoewel ik blij zou moeten zijn dat ik eindelijk voor altijd bij Emily en Sam kan blijven wonen, voel ik me toch gekwetst door mijn moeders woorden.