Chapter 47

||Serena Faith Young

Met waterige ogen kijk ik naar Jakes mooie gezicht. Het voelt alsof ik hem ga verliezen, terwijl ik weet dat ik zo niet mag denken. Jake is sterk, de pack is sterk en de vampiers hebben gaven waar mensen zoals ik alleen maar van kunnen dromen. Maar toch gaat het onbehaaglijke gevoel in mijn buik niet weg. Jake moet immers waarschijnlijk wel vechten.
      De hele dag wachten moet voor Embry pijnlijk zijn geweest, maar dit afscheid doet nog veel zeerder.
      'He, niet huilen, we zijn waarschijnlijk dik in de meerderheid,' glimlacht Jake, maar zijn stem trilt een beetje en ook zijn vingers trillen als hij de tranen onder mijn ogen vandaan veegt.
      'Dat weet ik ook wel,' mompel ik zachtjes terug terwijl mijn handen de zijne omsluiten. 'Maar ik ben ook bang voor Thorn.'
      'Die bloedzuiger heeft een soort van connectie met haar of zo, en zolang hij die heeft, is ze niet dood,' probeert Jake me gerust te stellen, maar het komt akelig over.
      'Misschien is ze wel niet dood, maar wat als ze haar nou gebeten of mentaal mishandeld hebben? Heck, ze zullen dat ongetwijfeld gedaan hebben,' spartel ik tegen. Ik weet wat ik aan het doen ben, tijd rekken namelijk. En ik voel me er tegelijk opgelucht en ontzettend egoïstisch door.
      Jake heeft het nu ook door en buigt zich met een kleine glimlach voorover. Zodra zijn lippen de mijne raken gaat er een bom van vlinders af en verspreidt er een tintelend gevoel door mijn lichaam. Na een veelte korte tijd trekt Jake zich terug en strijkt hij zachtjes met zijn ruwe vinger een lok uit mijn gezichtsveld.
      'Als dit allemaal voorbij is neem ik je mee op een officiële date,' glimlacht Jake.
      Alleen bij de gedachte al, samen alleen met Jake, begint mijn hart overuren te slaan. 'Beloofd?' vraag ik met opgetrokken wenkbrauwen.
      'Beloofd,' antwoordt Jake. Hij drukt nog een zacht kusje op mijn wang en draait zich dan om.
      Nu valt het me pas op dat de hele pack op ons staat te wachten en ze zijn duidelijk opgelucht dat ons momentje voorbij is. Met een geforceerde glimlach zwaai ik de jongens weg, en zodra ze uit het zicht zijn slaat de kou me om mijn hart.
      'Het komt allemaal wel goed,' probeert Emily me gerust te stellen. 'Laten we de voorbereidingen voor als Thorn hierheen gebracht wordt treffen.'
      Ik volg mijn tante naar binnen, maar het lukt me niet om het gevoel van waardeloosheid weg te drukken. Zo meteen belanden de jongens in een of ander dodelijk gevecht, en wat ben ik aan het doen? Kruiken op aan het warmen en handdoeken aan het klaar leggen.
      'He, de kleine beetjes helpen ook, Serry,' roept Emily glimlachend vanuit de keuken.