CAPITOLO DICIANNOVE

||Cara Roseanne Cullen

'Io taglio la carota,' zeg ik terwijl ik de wortels voor mijn zelfgemaakte soep snijdt.
      'Je uitspraak is zo Amerikaans dat ik er bijna van moet overgeven,' reageert Alec direct met een minachtend gezicht.
      Ik geef hem een beledigde blik en voor een seconde lijkt het wel alsof Alec een klein glimlachje laat zien, maar dan rolt hij sarcastisch en humorloos zijn ogen. 'Dat was een grapje.'
      'Je gevoel voor humor is in de zeventiende eeuw blijven hangen,' kaats ik direct terug terwijl ik de gesneden groentes in de pan gooi. Ik had eerlijk gezegd verwacht dat de keuken enorm ouderwets of klein zou zijn, aangezien vampiers toch niet hoeven te koken, maar ik kon het niet fouter gedacht hebben. De keuken is net zo stijlvol als de rest van het kasteel en verrassend modern. Bovendien was de koelkast gevuld met eten.
      'Shit,' vloek ik onder mijn adem als ik ineens een brandende pijn in mijn wijsvinger voel. Een paar druppeltjes bloed vallen direct op de snijplank en snel steek ik mijn vinger in mijn mond om het bloeden te stoppen.
      Ik hoor Alec pijnlijk ademhalen en geschrokken kijk ik zijn richting in, ik was helemaal vergeten dat hij er ook nog was. Zijn ogen zijn pikzwart gekleurd en wisselen telkens van het snijbord naar mijn vinger, die beiden onder het bloed zitten. Ik wil op hem aflopen, maar ik bedenk me op het laatste moment, want misschien maakt dat alles wel erger.
      'Alec,' klinkt ineens de zware stem van Demetri vanuit de deuropening van de keuken. Hij zet een paar gracieuze stappen naar voren en mijn hart slaat een slag over. 'Ga jagen.'
      Alec knikt met een pijnlijke uitdrukking op zijn gezicht, degene die Edward ook altijd heeft, en is een fractie van een seconde later verdwenen.
      Ik richt mijn blik op Demetri en ik schrik bijna van zijn perfectie. Zijn donkerbruine haren zijn perfect in model gebracht en hij heeft een eeuwenoud gewaad aan. Natuurlijk heb ik Demetri vaker in zijn werkkleding gezien, maar deze outfit is oogverblindend. Het lijkt net alsof hij uit een film van een paar eeuwen geleden is gestapt. Perfect en onrealistisch.
      Maar dat is niet het gene wat mijn aandacht trekt, dat zijn zijn ogen. Nog altijd bordeauxrood en tot mijn verrassing niet inktzwart. Maar hij kijkt niet sarcastisch of spottend, maar bezorgd. En die blik is zo ongewoon bij Demetri, dat ik er stil van wordt.
      'Heb je pijn?' vraagt hij zachtjes, zijn stem zo fluweel en muzikaal als altijd.
      'Uh, nee, alleen in mijn vinger gesneden,' mompel ik onder mijn adem naar een paar seconden.
      Een fractie van een seconde later staat Demetri op een paar centimeter afstand van mij en heeft hij mijn hand in zijn ijskoude. Zijn ogen zijn geconcentreerd op de snede in mijn wijsvinger en een huivering kruipt over mijn rug. Ik krimp ineen, wachtend op het moment dat Demetri zich niet meer kan beheersen en zijn hoektanden in mijn aderen duwt, maar tot mijn verbazing tovert hij een pleister te voorschijn. Hij wil de pleister om mijn vinger wikkelen, maar ik stop hem.
      'Het is praktischer als je het zo doet,' mompel ik voorzichtig. Ik pak een schaar, maak twee knipjes in de pleister en vouw de pleister om mijn wijsvinger. Het is immers niet de eerste keer dat dit gebeurd is en hoewel mijn vader het normaal voor me doet, kan ik het inmiddels ook prima zelf.
      'Let de volgende keer alsjeblieft op,' zegt Demetri, nog steeds met een bezorgde uitdrukking op zijn gezicht. Hij pakt mijn goede hand en drukt een kusje op de rug van de hand, terwijl zijn ogen in de mijne haken. Hij glimlacht voor een fractie van een seconde en is dan als een wervelwind vertrokken.
      Mijn god...