CHAPTIRE TROIS

Valentina Emily DuPont

'Valentina Emily DuPont!' schreeuwt de snerende stem van mijn moeder zodra ik de voordeur sluit. Nog geen twee seconden later galmt het irritante getik van haar naaldhakken in de holle ontvangsthal en zodra ik het gezicht van mijn moeder zie weet ik dat ik maar beter kan gaan rennen.
      'Wat heeft dat beest nou weer gedaan,' snauwt mijn moeder direct. Ze zet haar handen met een woedend gezicht op haar magere heupen en kijkt me aan met een blik die me het nog net niet in mijn broek laat doen. Ondanks dat het al laat is en weekend, zit haar haar nog strak opgestoken met parels, zoals iedere andere dag. Ook haar kreukloze mantelpakje kan je laten beloven dat ze nog naar het kantoor moet.
      'Lupus heeft-'
      'Je hebt geluk, Valentina, dat je vader en ik zoveel geld hebben en dat we de Smiths af konden kopen, maar anders had het jou aardig wat geld gekost,' snauwt mijn moeder. Het is dat ze zo'n plamuurlaag aan make-up op haar gezicht heeft, maar anders zou ze knalrood zijn.
      'Het spijt me, mam,' antwoord ik voorzichtig. Ik trek aan Lupus zijn lijn als hij begint te grommen naar mijn moeder, geen zin in nog meer problemen.
      'Het is dat we gaan verhuizen, maar anders had dat mormel nu een baksteen op zijn hoofd gekregen,' mompelt mijn moeder minachtend voordat ze wegloopt.
      Het lijkt wel alsof er iets in mijn lichaam lijkt te breken en ik hoop vurig dat mijn moeder die woorden niet meent, maar een stemmetje in mijn achterhoofd antwoordt dat ze het wel meent. Verdrietig kijk ik naar mijn drie maanden oude pup en geef ik hem een aai over zijn bol. Gelukkig zou Lupus mijn moeders hand er afbijten voordat ze hem met een baksteen kan slaan.
      'Geen wonder dat Alexander vreemdgaat,' mompel ik onder mijn adem.
      Ineens stopt het irritante geklik van mijn moeders hakken en met een gezicht die op onweer staat draait ze zich om. Fuck, ik dacht dat ze al weg was...
      'Casse-toi, salope!' scheldt mijn moeder met een overslaande stem in onze moedertaal. Ze klauwt met haar handen in de lucht om haar heen, duidelijk over de rooie. 'Verdwijn uit mijn zicht, voordat ik je nek omdraai, Valentina!'
      Om het allemaal nog een tikkeltje erger te maken, begint Lupus als een bezetene naar mijn moeder te grommen en te spugen, terwijl hij beschermend voor mijn benen krult. Snel geef ik de pup een ruk aan zijn halsband en met een neergebogen hoofd loop ik door de woonkamer, naar mijn kamer.
      Ik heb expres een kamer op de begane grond, aangezien traplopen soms moeilijk kan zijn met mijn ernstige astma en heel toevallig is het de kleinste kamer van het huis. Zelfs mijn drugsverslaafde zus die mijn ouders als aanhangsel beschouwen heeft een grotere kamer dan ik. Niet dat ik het heel erg vind.
      Ik plof op mijn bed, terwijl de tranen in mijn ogen springen. Lupus springt direct naast me en krult zich voorzichtig om mijn hoofd als een soort muts. Met een waterige glimlach aai ik zijn zachte vacht en Lupus bromt tevreden.
      'Misschien wordt het allemaal wel beter als we gaan verhuizen.'