CHAPTIRE UN

[center]Valentina Emily DuPont

Piep, piep, piep...
      Zodra ik mijn ogen open, begin ik direct als een vis op het droge naar adem te happen. Gelukkig lijkt de vuist die zich eerder nog zo stevig om mijn luchtwegen had gebald verdwenen te zijn en met een vermoeide zucht laat ik mijn hoofd in het kussen vallen. Ongemakkelijk voel ik aan de plastic buisjes die in mijn neus zitten en die me zuurstof toe moeten dienen. Zo heftig is het nog nooit voorgekomen...
      Ik word opgeschrokken door een zielig, piepend geluid en met gefronste wenkbrauwen kijk ik naar Lupus, mijn Tsjechoslowaakse wolfshond van drie maanden, die trouw naast mijn ziekenhuisbed ligt. Direct vergeet ik de aanval die ik nog een paar minuten geleden heb gehad en steek ik mijn hand uit naar mijn trouwste vriend. En misschien ook mijn enigste vriend, maar dat doet er niet toe.
      'Waarom in vredesnaam hebben ze jou in het ziekenhuis toegelaten?' kier ik zachtjes terwijl ik door de zachte vacht van mijn hond streel. Lupus is nog maar een paar maanden oud, maar hij komt inmiddels al tot mijn knie en lijkt zo erg op zijn voorouder dat mensen hem soms aanzien voor een echte wolf. Ik vraag me af wat dat wordt als hij ouder wordt.
      'Hij is uit zichzelf hier naar toe gelopen en niemand durfde hem tegen te houden aangezien hij, nou ja, op een wolf lijkt,' beantwoordt Marianne, mijn vaste zuster, terwijl ze mijn kamer binnenloopt. Ze is een vrouw van zestig jaar, maar heeft de ziel van een meid van twintig. En zoals altijd heeft ze een moederlijke en bezorgde uitdrukking op haar gezicht, maar haar ogen houden dit keer ook een glans van teleurstelling. Teleurstelling in mij.
      'Ik ging alleen maar een kort rondje met Lupus lopen,' schiet ik direct al in de verdediging.
      Marianne steekt onschuldig haar handen in de lucht, maar ze heeft een sarcastische uitdrukking op haar gezicht die niets goeds kan voorspellen. 'Blijkbaar was het te veel moeite om je inhalator mee te nemen,' zegt ze nonchalant, maar met een waarschuwende ondertoon. 'Terwijl je weet wat de risico's van ernstige astma-aanvallen zijn.'
      Ik voel me haast schuldig als ik de toon waarop Marianne praat hoor en ik frons verontschuldigend, nog steeds wachtend op de grote uitbarsting. 'Ik beloof dat ik vanaf nu altijd mijn inhalator meeneem.'
      'Dat is je geraden,' antwoordt Marianne direct terwijl ze de piepende apparaten afkoppelt. 'De volgende keer is er misschien geen hiker die de ambulance kan bellen. Weet je wel niet hoe onverantwoordelijk je bezig bent geweest, Valentina? Ik weet dat je ouders niet op je letten, maar dat betekent juist dat je des te meer voor jezelf moet zorgen.'
      Marianne werpt me een strenge blik toe en ik laat een melodramatische zucht horen. Ik heb er een hekel aan als mensen over mijn familie beginnen, maar Marianne is een van de weinige mensen waar ik het van kan hebben, omdat zij ook een van de weinige is die werkelijk weet hoe mijn familie in elkaar zit. Maar dat betekent nog niet dat ik het leuk vind om te horen.
      'Ik beloof hierbij plechtig dat het nooit meer om deze reden gaat gebeuren,' zeg ik oprecht.
      'Oké, dan wens ik je succes,' antwoordt Marianne met een meelevende glimlach op haar gezicht. 'Want je ouders zijn erg gretig om je op je donder te geven.'
      Oh, oh...