Chapter 43

||Serena Faith Young

'Het plan is dat ik in iemands hoofd kruip. Het liefst de persoon die in contact is geweest met Nathaniel en vanuit daar doe ik mijn magische goeroe trucjes en weet ik de locatie van hem en Thorn te bepalen,' legt Cass driftig uit terwijl ze een woedende blik op de klok richt, duidelijk helemaal klaar met de situatie. 'Jullie hebben tien uur om er over na te denken. Ik werk het liefste wanneer het buiten donker is. En onthoud dat het niet zonder risico's is.'
      Na haar korte, maar duidelijke speech loopt ze het huis uit.
      Verbaast kijk ik naar Jake, die alleen maar zijn grip om mijn middel verstrakt alsof hij me op die manier kan beschermen. Jake schudt lichtjes met zijn hoofd, ten teken dat ik nog beter even stil kan blijven en richt zijn blik daarna weer op de Cullens.
      'Mijn nichtje heeft misschien een kort temperament, maar ze weet wat ze doet als het om dit soort dingen gaat,' zegt Carlisle kalm. Hij geeft Sam een beleefd knikje, voor hij zijn adoptiekinderen gebaart om mee te gaan naar huis. Nog geen fractie van een seconde later zijn de vampiers verdwenen en een kabaal van jewelste barst los.
      'Die bitch heeft helemaal geen idee waar ze zich mee bemoeit,' schreeuwt Jared als eerste over het lawaai heen.
      'Noem haar nog een keer bitch en Kim kan je ledematen over de hele wereld gaan zoeken,' snauwt de Paul die ik ken.
      Terwijl de rest van de jongens overleggen, denk ik de woorden van Cass nog eens over. Het moet iemand zijn die in contact is geweest met Nathan en ik denk dat ik de perfecte persoon ben. Hij vandaag immers tegen me opgelopen. En hoewel het idee van iemand in mijn hoofd, me niet prettig lijkt, heb ik het wel voor Thorn over. Of voor Embry. Die alleen maar met zijn handen in zijn haar naar de woordenwisseling zit te luisteren.
      'Ik denk dat ik het moet doen,' zeg ik zachtjes tegen Jake. En hoewel ik het zachtjes zei, is in een keer de hele huiskamer stil.
      Jake knippert een paar keer, alsof hij even moet nadenken over wat ik gezegd heb, tot hij ineens een dwingende uitdrukking op zijn gezicht krijgt. 'Nee, dat denk ik helemaal niet. Ik denk helemaal niet dat er iemand in jouw hoofd moet gaan zitten om te doen wat diegene ook maar wilt doen.'
      'Wie gaat het anders doen?' breng ik daar direct fel in tegen. Waarom ziet Jake niet gewoon dat ik de beste kandidaat ben? 'Ik ben vanochtend nog tegen hem aangelopen. De situatie is ideaal.'
      'Ze zei zelf dat het niet zonder risico's was, Serena!' roept Jake gefrustreerd terug. 'Je doet het niet en daarbij is het einde verhaal.'
      Jake laat me los, om trillend naar de voordeur te gaan lopen, waarschijnlijk om stoom af te blazen, maar ik ben nog lang niet klaar.
      'We leven niet in de vorige eeuw, Jake! Je hebt geen reet over mij, mijn leven of mijn levenskeuzes te zeggen dus als ik jou was zou ik eens een keer stoppen met dat gedram en je vermannen, want ik ga het doen of jij er nu achterstaat of niet!' gil ik oorverdovend.
      Jake heeft een verschrikte uitdrukking op zijn gezicht en ik ben zelf ook een beetje geschrokken van mijn eigen uitbarsting. Volgens mij ben ik nog nooit zo te keer gegaan tegen iemand en al helemaal niet tegen een jongen die ik leuker vind dan mezelf. En als ik boos ben dan schreeuw ik hooguit, maar ik heb nog nooit zo hard en fel gegild als een paar seconden geleden.
      'Ik ben boven,' mompel ik onder mijn adem terwijl ik niet weet hoe snel ik de trap op moet rennen.