Chapter 41

||Serena Faith Young

Het duurt niet lang voordat de Cullens er zijn. Hun team bestaat uit Dokter Cullen, de communicator, zijn nichtje, waarvan ik nog niet weet wat haar rol is, Edward, de gedachte-aanrander en Alice, de toekomstlezer. Gelukkig is die Bella die duidelijk nog steeds niet over mijn Jake heen is niet mee gekomen. Wow, nu klink ik net als een claimende bitch.
      Jake slaat ineens beschermend zijn arm om mijn schouder, terwijl hij een stel boze blikken naar Edward stuurt. Ik rol met mijn ogen en geef mijn inprent een stomp. En ik dacht nog wel dat ik de claimende was.
      'Hoi, Cass,' zegt Paul direct veel vrolijker dan ik hem ooit heb gehoord. Nog geen seconde later ziet hij eruit alsof hij zichzelf een mentale schop onder zijn kont heeft gegeven en ik gniffel zachtjes onder mijn adem. Deze Paul is een stuk vermakelijker dan de chagrijnige Paul met een veel te kort lontje.
      'Uh, hallo,' antwoordt Cass een beetje ongemakkelijk terug. Het is duidelijk dat ze niet zo goed weet wat ze aanmoet met zo;n opgetogen persoon, maar Paul lijkt te gaan stralen als ze hem terug begroet. Het moet niet gekker worden.
      'Mag ik het papiertje zien?' vraagt Cass. Ze heeft haar donkerblonde haren in een korte staart gebonden en hoewel haar gezicht er extreem vriendelijk uitziet, betwijfel ik of ze werkelijk zo menselijk en onschuldig is als ze eruitziet. Ze weet immers ook van vampieren en shapeshifters.
      Cass versteend voor een paar seconden, maar het lijkt wel alsof ik de enige die dat doorheeft. Alhoewel, ze komt zo snel weer terug in het heden dat het misschien wel mijn verbeelding is geweest.
      'Zou ik misschien een pen mogen?' vraagt ze beleefd, maar een beetje ongeduldig. Ze wisselt een blik met Carlisle, maar ik kan het niet ontcijferen.
      Ik en Jake kijken elkaar tegelijk afwachtend aan, terwijl Embry niet weet hoe snel hij een pen tevoorschijn moet toveren. Afwachtend en met hoopvolle ogen kijkt hij naar Cass en ik voel een sterk gevoel van medelijden voor Embry. Hij is zo ontzettend hopeloos.
      Cass zet geconcentreerd rondjes om iedere eerste letter van alle woorden, behalve bij het woord 'zijn' dat tussen haakjes staat. Ik kan mezelf wel voor mijn hoofd slaan, dat we daar niet aan gedacht hebben. Natuurlijk is Thorn niet onder invloed van drugs, ze is gewoon ontzettend slim.
      Met een verschrikte uitdrukking op haar gezicht slaat ze het papiertje op de tafel. 'Vamps hebben me, ze gaan me doden,' leest Cass hardop voor. Zelfs haar stem klinkt verschrikt, al betwijfel ik of het komt door het bericht of door iets anders. 'Als jullie me alsjeblieft zouden willen excuseren.'
      Ze zendt een blik naar Carlisle en samen lopen ze naar buiten, wat ons overlaat met de gedachte-aanrader en de toekomstziener.
      'Maar waar, Thorn, waar?' mompelt Embry zachtjes naar het briefje. De tranen staan hem nader dan het lachen en snel wurm ik me uit Jacobs omhelzing om mijn armen om Embry te slaan. En net op tijd, want de volgende seconde barst hij in huilen uit.
      'Ze is mijn inprent en nu is ze weg,' huilt Embry. Zijn stem klinkt zo pijnlijk dat de tranen net niet in mijn ogen springen.
      'Uh, sorry,' excuseert Edward zich met een pijnlijke uitdrukking op zijn gezicht, voordat ook hij het huis verlaat. Iemand kan een paar gedachten niet aan...
      'Embry, Thorn zou je vierkant uitlachen als je ze zo zou zien huilen,' mompel ik onder mijn adem en ondanks alles laat Embry toch een gemeende grinnik door zijn tranen horen.