CAPITOLO DICIASSETE

||Cara Roseanne Cullen

De volgende ochtend word ik opnieuw wakker gemaakt door Gianna. Ik krijg mijn ontbijt, Gianna vertrekt, ik neem een douche en kleed me aan. Precies hetzelfde als gisteren. Opnieuw probeer ik de deur, maar die is nog altijd op slot en met een verveelde zucht loop ik naar het raam.
      In de afgelopen dagen is het nog geen een keer in me opgekomen om naar buiten te kijken, dus ik denk dat dat het enige is wat ik vandaag ga doen.
      Het raam geeft uitzicht op de enorme tuin die achter het kasteel ligt en tot mijn verbazing is de tuin perfect onderhouden en groeien her en der zelfs bloemen. Eigenlijk zou het me niet eens moeten verbazen. Met een zucht leg ik mijn hoofd op mijn opgetrokken knieën terwijl ik in stilte naar de tuinen staar. Een gevoel van heimwee overspoelt me en ik merk dat ik ineens naar mijn moeder verlang. Zij is immers degene waar ik altijd naar toe ga als ik met iets zit. En het lijkt er nu op dat ik met honderden dingen zit. Een daarvan is dat ik niet weet wat ik van Demetri moet denken. Sure, hij is knap, maar kan ik hem als vriend beschouwen? Het ene moment lijkt hij zo aardig, maar het volgende moment is hij chagrijnig en heb ik het liefst dat ik gewoon naar huis wil. Oh, hoe graag ik met mijn moeder wil praten.
      Ik word verrast als de deur van Demetri's kamer ineens opengaat en Alec in de deuropening staat. Zonder blikken of blozen loopt hij de kamer binnen, pakt een boek en gaat op de bank zitten lezen. En ik dacht dat ik verslaafd was aan lezen...
      'Wat doe je hier?' vraag ik nieuwsgierig aan Alec. Ik loop richting de open haard, die voluit staat te branden aangezien het aardig koud is in het kasteel. Dat krijg je in de wintermaanden.
      Alec laat een zwaar geïrriteerde zucht horen, rolt met zijn ogen en kijkt vervolgens op. 'Demetri dacht dat je het saai vond alleen in zijn kamer dus ik moet je gezelschap houden op mijn enige vrije dag,' legt Alec met een verveelde stem uit.
      'Ik heb geen baby-sitter nodig,' antwoord ik direct. 'Ik kan me prima zelf vermaken.'
      'Ik zal het eerder huisdier-sitten noemen, maar dat is mijn mening,' antwoordt Alec met een flauwe grijns, voordat hij zijn ogen weer op zijn boek richt.
      Ik kan mijn oren niet geloven. 'Huisdier-sitten?' roep ik uit met een stem die minstens drie octaven overslaat.
      Alec laat nog een geïrriteerde zucht horen, maar wendt zijn ogen niet van de regels in zijn boek af. 'Ja, je bent toch eigenlijk Demetri's nieuwe huisdier? Ik bedoel hij voert je, hij geeft je een-'
      'Ik ben geen huisdier en al helemaal niet van Demetri!' schreeuw ik gepikeerd. Hoe haalt die achterlijke jongen het in zijn hoofd om mij een huisdier te noemen. Zegt het schoothondje van de Volturi nog wel. 'Je kan duidelijk merken dat je jong verandert ben want veel verstand heb je niet.'
      'Bla-bla-bla,' zegt Alec met een hoge stem, wat me bijna tot mijn kookpunt brengt.
      Ik bal mijn handen tot vuisten, terwijl ik hard op mijn tong bijt om mijn snerende opmerkingen binnen te houden. Nog even en er komt serieus stoom uit mijn oren en neus zetten. Volgens mij is er niemand die me zo geïrriteerd kan krijgen als Alec. 'Ik ga aan mijn schoolwerk,' brom ik onder mijn adem. Met een paar statige passen loop ik naar Demetri's bureau en net als ik denk dat de kalmte wedergekeerd is, begint Alec te praten.
      'Mooi, ik hoop dat ze je wat verstand bij brengen. Oh wacht, dat heb je niet!'