CAPITOLO SEIDICI

||Cara Roseanne Cullen

Vermoeid zit ik op Demetri's bankstel, starend naar de rustgevende vlammen voor mij. Een hele middag kriskras, trap op en trap af door een kasteel lopen kan je meer uitputten dan je zou verwachten. Al heb ik nu gelukkig geen ontzettende honger aangezien Marcus er wel aan gedacht heeft om me in de middag iets voor lunch te geven. Maar zodra Demetri met een bord dampend eten de kamer binnenkomt, begint mijn maag toch te grommen.
      'Alsjeblieft,' zegt Demetri met een vieze gezichtsuitdrukking terwijl hij me een bord met pizza aangeeft. Ik neem het bord over en Demetri's ijskoude vingers raken voor een seconde de mijne. Direct voel ik allemaal elektrische schokjes door mijn spieren trekken en ongemakkelijk staar ik naar mijn bord.
      'Grazie,' mompel ik onder mijn adem.
      'Prego,' antwoordt Demetri in het Italiaans en nu pas valt het me op hoe ontzettend zwoel, maar desondanks diep zijn stem eigenlijk klinkt.
      Een prettige huivering kruipt over mijn rug, maar ik weet niet zo goed wat ik ermee aanmoet. Een ongemakkelijke stilte vult de kamer, maar ik voel me behoorlijk aangestaard. Als ik vanonder mijn wimpers naar Demetri staar, merk ik dat hij me openlijk en zonder gêne aankijkt en een blos maakt mijn wangen rood. Waarom moet ik zo ontzettend ongemakkelijk zijn?
      'Hoe was de rondleiding van Marcus?' vraagt Demetri dan ineens geïnteresseerd.
      Ik eet snel mijn mond leeg voor ik antwoord durf te geven. 'Heel erg interessant,' glimlach ik oprecht als ik terugdenk aan de dag. 'Maar het meeste wist ik jammer genoeg al.'
      Demetri grinnikt en het geluid klinkt me enorm muzikaal in de oren. 'Dat verbaast me niets,' zegt hij met een glimlach.
      'Wat bedoel je daar nou weer mee?' vraag ik quasi-beledigt. Negen van de tien keer kan het me weinig schelen als mensen me een nerd noemen. Ik bedoel, sorry dat mijn hobby's anders zijn dan die van jou. Ik ben nou eenmaal geen persoon die naar honderd disco's op een avond gaat.
      'Ik ken weinig vampiers met de kennis die jij bezit,' complimenteert Demetri me. Zijn bordeauxrode ogen lijken te twinkelen in de vlammen. 'Ik vind het schattig dat het je niets kan schelen wat andere mensen van jou en je kennis denken.'
      Blozend wend ik mijn blik af. Ik heb altijd al slecht met complimentjes kunnen omgaan. Iedere keer als Rose en Edward zeggen dat ze trots op mijn muziek zijn, wil ik het liefst door de grond zakken. Dat is denk ik waarom ik zou goed met Emmett en de pack kan opschieten, zij beledigen immers iedereen en alles en daar kan ik wel mee omgaan.
      Vanonder mijn wimpers staar ik naar Demetri, terwijl ik mezelf vervloek voor mijn ongemakkelijkheid. Hij heeft zijn ogen op het vuur voor hem gericht en ik kan de weerkaatsing van de vlammen op zijn gezicht zien dansen. Nu valt het me pas op dat zijn haar wild zit en zijn kleren rommelig en gekreukt zijn. Iets wat ik niet van hem gewend ben.
      'Wat heb jij gedaan vandaag?' vraag ik nieuwsgierig.
      Demetri kijkt me even gefronst aan en laat zijn blik over zijn gelaat dwalen. 'Oh, er waren een paar verschrikkelijke nieuwgeborenen die zich niet aan de regels wilden houden,' legt Demetri uit. 'Ik heb van bronnen gehoord dat Marcus voor het eerst sinds eeuwen zijn verhaal aan jou heeft verteld.'
      'Ja, dat heeft hij, gespreksonderwerpwisselaar,' zeg ik quasi-geïrriteerd. Mijn blik valt op de deur en vragend trek ik mijn wenkbrauwen op. 'Waarom doe je de deur iedere keer als je weggaat op slot?'
      'Zodat je niet weg kunt,' antwoordt Demetri als of het de normaalste zaak ooit is.
      Een beetje verstoord kijk ik hem aan. 'Het is niet alsof ik zo maar een kasteel vol vampieren weet te ontvluchten,' zeg ik met een stem vol sarcasme.
      'Nee, natuurlijk niet,' antwoordt Demetri alsof ik zojuist een plus een heb uitgelegd. 'De vampieren buiten de Wacht zijn het probleem.'
      'Oh sure, wat kan er gebeuren?' vraag ik sceptisch.
      'Wij zijn geen vegetariërs, Cara, wij drinken mensenbloed,' zegt Demetri scherp. 'En voor het geval je het vergeten was: je bent een mens en je bloed ruikt overweldigend.'
      'Goh, bedankt voor de reminder,' zeg ik sarcastisch.
      'Wat ik bedoel te zeggen is, Cara,' zegt Demetri. Hij begint zijn geduld te verliezen en werpt me een gefrustreerde blik. 'Ik probeer je uit te leggen dat ik je hier houd zodat je niet door het kasteel gaat dwalen en een maaltijd voor een of andere vampier wordt.'
      'Oh,' is het enige wat ik weet te antwoorden.

KLIK KLIK KLIK