Chapter 38

||Serena Faith Young

Bezorgt kijk ik naar Embry. Thorn vermist? Hoe is dat nou weer mogelijk? Maar nu hij het zegt, ze is inderdaad in geen een van de lessen geweest die ik met haar had vandaag. En in de pauzes heb ik haar grove opmerkingen en rare grapjes ook gemist.
      Fronsend draai ik me naar Jake, maar die kijkt gefocust naar Sam.
      Als ik op kijk merk ik dat Dokter Cullen en zijn nichtje vertrokken zijn en dat Emily momenteel de papieren die Carlisle geschreven heeft aan het opbergen is. Gelukkig snapte Dokter Cullen onze situatie, maar desondanks zou hij geen vervalsingen mogen schrijven. Daarom heeft hij volgens mij maar complete leugens en dreigementen opgeschreven en daar zijn handtekening onder gezet. Hopelijk is het genoeg om mijn ouders te overtuigen.
      'Jake en Jared, zoek de omtrek,' beveelt Sam met een stem die me rillingen bezorgt.
      Jake geeft me een kus op mijn wang en vertrekt vervolgens om naar het bos te rennen. Ik heb Jake eigenlijk nog nooit in zijn wolf-vorm gezien... Ik maak een mentale notitie dat ik hem dat ook moet vragen zodra de tijd juist is.
      Mijn blik valt op Paul, die naast Embry zit, maar compleet ergens anders lijkt te zijn met zijn gedachten. Ik neem naast hem plaats en kijk hem vragend aan, maar hij lijkt me niet eens op te merken.
      'Wat is er, Paul?' vraag ik met opgetrokken wenkbrauwen.
      'Er is iets mis met dat nichtje van Cullen,' mompelt Paul onder zijn adem, meer tegen zichzelf dan mij.
      Een hopeloze zucht rolt over mijn lippen en ik richt mijn ogen op Embry. Zijn ogen zijn helemaal rood doorlopen en zijn handen trillen oncontroleerbaar. Blijkbaar betekent Thorn veel meer voor hem dan ik had gedacht. Sure, ik had wel door dat hij duidelijk verliefd was op Thorn, maar dat ze echt zoveel voor hem betekent?
      Ik sta op vanuit mijn stoel naast Paul en sla mijn armen om Embry vanachter. 'Wanneer heb je haar voor het laatst gezien?' vraag ik zachtjes terwijl ik mijn hoofd op zijn schouder laat rusten.
      'Vanochtend, toen ze met haar zusje ging praten,' hikt Embry verdrietig.
      'En je bent zeker ook al naar haar zusje geweest?' vervolg ik stilletjes.
      Embry knikt loom. 'Fleur zei dat Thorn haar naar de les had gestuurd, maar zelf wat later kwam omdat ze nog wat moest doen, maar haar geur loopt dood op het schoolplein.'
      Voor een tijdje is het stil terwijl ik mijn beste vriend stevig vasthoudt. Het lijkt wel alsof Embry's verdrietigheid ook op mij begint te werken, want voor ik het weet begin ik me ook zorgen te maken. Natuurlijk is Thorn roekeloos en een beetje impulsief, maar ze is wel slim. En het feit dat haar geur doodloopt kan niets goeds voorspellen. En ik wil haar echt niet kwijt. Ze is mijn eerste beste vriendin die ook niet tegelijkertijd bij mij in het turnteam zit. En ik koester onze vriendschap. No-way dat ik haar ga verliezen.