CAPITOLO TREDICI

||Cara Roseanne Cullen

Vermoeid zit ik naar de vlammen in de open haard te staren vanaf mijn positie op de bank. Het begint inmiddels al donker te worden en ik wil niets liever dan slapen. Alhoewel, er is iets waar ik meer zin in heb...
      'Eten,' zeg ik direct als de deur van de slaapkamer opengaat en de geur van pasta mijn neus binnendringt. Ik heb niets meer te eten gehad sinds ik van de jet afgekomen ben en ik heb honger als een paard.
      'Uh ja, het spijt me,' zegt Demetri een beetje ongemakkelijk. Hij geeft me het bord dampend eten met een ongemakkelijk knikje en verdwijnt vervolgens achter een van de twee deuren die ik nog steeds niet onderzocht heb.
      Alsof ik al weken niets gegeten heb, val ik het eten aan en ik merk hoe ik intens van eten kan genieten. Dan schiet het me ineens te binnen dat Demetri zojuist zijn excuses voor iets heeft aangeboden en vragend kijk ik de vampier aan. Hij heeft zijn grijze mantel afgedaan, maar heeft nog steeds een donkerkleurig, ouderwets shirt met een broek aan. Onwillekeurig schiet het me te binnen hoe goed hij eruitziet en ik voel mijn hoofd rood kleuren. Oh, vervloek mijn bleke huid.
      'Ik was vergeten dat mensen minstens drie keer per dag moeten eten,' biedt Demetri schaapachtig op. Hij fronst als een verwarde puppy en automatisch krullen mijn mondhoeken in een glimlach. 'Het is dat Gianna eten voor haarzelf aan het koken was...'
      'Wie is Gianna?' vraag ik direct. Ik kijk op, tegelijkertijd als Demetri en onze ogen ontmoeten elkaar. Mijn hart slaat een slag over en hoewel ik het niet wil, voel ik me toch geïntimideerd door zijn starende blik.
      'Gianna is de menselijke receptioniste van de Volturi,' antwoordt Demetri nuchter. Hij loopt naar de boekenkast en bekijkt aandachtig zijn eigen assortiment aan titels. Nu valt het me pas op dat hij zo sluw en voorzichtig als een roofdier loopt. Geluidloos en dreigend.
      'Gaat ze veranderd worden?' vraag ik zonder een moment van aarzelen. Ik zet mijn bord op het kleine tafeltje voor me en draai me naar Demetri, die wel heel lang doet over het kiezen van een boek.
      'Misschien, misschien niet,' antwoordt Demetri afwezig. Of het kan hem niets schelen en eigenlijk verdenk ik hem van beide. 'Het lijkt erop dat je Aro's nieuwe mensenlieveling bent.'
      Ja, verander het onderwerp maar. 'Wie was zijn vorige dan?' vraag ik geïnteresseerd.
      Demetri pakt een boek geschreven door Dante Alighieri en nieuwsgierig probeer ik de titel te lezen: Inferno. Direct beginnen mijn ogen te twinkelen van plezier. Dat gedicht heb ik altijd al willen lezen, al heb ik nog nooit de kans gehad.
      'Als een oude man je zou vragen of je mee naar zijn huis zou willen komen om zijn boekencollectie te bekijken zou je nog meegaan ook,' mompelt Demetri onder zijn adem terwijl hij plaatsneemt op de andere sofa.
      Ik klak met mijn tong tegen mijn gehemelte en rol geïrriteerd met mijn ogen. 'Je hebt nog steeds niet mijn vraag beantwoord,' verander ik het gespreksonderwerp.
      'Oh, je zou het moeten weten, mensenkind,' zegt Demetri op een haast minachtende toon. Zijn ogen zijn geplakt op zijn boek, mij geen blik waardig gunnend.
      Moe en verslagen kijk ik de onverbeterlijke vampier aan. 'Je bent een verschrikkelijk wezen.'