CAPITOLO DODICI

||Cara Roseanne Volturi

Demetri's kamer is compleet het tegenovergestelde van wat ik me voorgesteld had. Hoewel ik geen hypermoderne kamper in zo'n oud kasteel had verwacht, had ik toch wel gedacht dat zijn kamer op z'n minst rommelig zou zijn, maar dat is het totaal niet.
      Zijn kamer is net zo groot als de woonkamer thuis, met zijn tweepersoons kingsize bed en een bureau aan de ene kant en een bankstel bij een open haard aan de andere kant. Een wand van zijn kamer staat vol met boeken - iets wat ik ook niet verwacht had - en er zijn nog twee deuren die tot ik weet niet waar leiden. Zodra Demetri me een keer alleen laat ga ik de laatste drie eens grondig onderzoeken, vooral de boekenkast. Alles is in bordeauxrode en gouden tinten en tot mijn verbazing vind ik de kamer
      'Je kan slapen, als je wilt,' stelt Demetri voor. Zijn stem klinkt enorm melodisch in mijn stem en ik vraag me af of Demetri muzikaal is aangelegd.
      'Nee, ik kan beter wat schoolwerk gaan maken,' mompel ik onder mijn adem. Als ik nu in slaap val dan slaap ik tot middernacht, om vervolgens weer klaar wakker te zijn.
      'Wat jij wilt,' antwoordt Demetri een beetje kortaf. 'Ik word verwacht in de troonzaal, dus ik spreek je later pas, Cara.' En nog geen fractie van seconde later is hij verdwenen,
      Ik rol met mijn ogen en loop op de deur af, maar die gaat niet open zodra ik de knop probeer te draaien. Die hufter heeft me gewoon opgesloten!
      Ik laat een gefrustreerde zucht horen, maar met de gedachte dat de Volturi nog geen haar van mij kan krenken zonder een kwade familie achter zich aan te krijgen stel ik mezelf gerust. Aro heeft immers zelf beloofd om op mij te letten. Al ben ik nog niet zeker of Aro een man van zijn woord is.
      Al snel ben ik mijn woede vergeten en nieuwsgierig loop ik naar de enorme boekenkast van Demetri. Tot mijn teleurstelling zijn de meeste titels in het Italiaans, een taal die ik niet beheers, maar gelukkig zijn er ook een paar boeken in het Latijn, Grieks of Engels. Natuurlijk heb ik zelf ook een paar boeken meegenomen. Anders zou ik nooit een week volhouden. Oh, ik ben echt geobsedeerd met boeken.
      Ik draai me op de tippen van mijn tenen om en loop op een van mijn koffers met schoolwerk af. Nog nooit ben ik naar een middelbare school gegaan, aangezien ik er zelf voor heb gekozen om thuisscholing te krijgen van Esme, maar het is de bedoeling dat we naar een ander land gaan verhuizen zodra ik de leeftijd heb voor mijn examenjaar, zodat ik toch nog een jaar naar een echte school ben geweest. Maar ondanks dat ik thuisscholing krijg, betekent dat niet dat ik niets heb te doen.
      Ik neem plaats aan het bureau van Demetri en start mijn laptop op. Gelukkig is het kasteel niet zo ouderwets dat het geen internet heeft, al is de verbinding slomer dan mij lief is. Maar hé, ik heb niets te klagen.
      Mijn ogen scannen het bureau en ik kom tot de conclusie dat het er erg onpersoonlijk uitziet. Nergens staan foto's of ansichtkaarten of kaarsjes en een huivering kruipt over mijn rug. Snel pak ik een paar foto's van mij en mijn familie en ik plaats ze op Demetri's bureau. Eentje van mijn ouders van mij, eentje van Nessie en mij en eentje van de hele familie.
      Ik glimlach waterig naar de foto's. Een week kan ik overleven.