CAPITOLO UNDICI

|Cara Roseanne Cullen

Met opgevallen moment kijk naar het enorme kasteel voor me. Het hele gebouw is gemaakt van bruine stenen met her en der een raam met glas en lood, maar het lijkt wel alsof er allemaal verschillende huisjes in het kasteel verwerkt zitten. Sommige daken zijn rond, anderen lopen schuin af en weer andere hebben rare vormen. Al met al is het oogverblindend.
      We lopen het kasteel binnen en mijn blik valt valt direct op een beeld die op een verhoging staat. Het beeld bestaat uit een sterke man die worstelt met een nog veel grotere leeuw en lijkt te winnen. Herakles en de leeuw van Nemea.
      'Uitstekend, tesoro, uitstekend,' zegt Aro ineens met een stralende glimlach.
      Ik kijk hem niet begrijpend aan, maar al snel valt het kwartje, ik heb mijn gedachten zoals gewoonlijk weer eens hardop uitgesproken. Bijna direct voel ik het bloed naar mijn wangen stromen en achter me hoor ik iemand naar adem happen.
      'Als je wilt, tesoro, zou Marcus je morgen een rondleiding kunnen geven langs al de kunst die dit kasteel bezit,' zegt Aro, alsof hij me wilt testen.
      Bijna direct hap ik toe. 'Dat zou ik geweldig vinden.' Kunst is niet helemaal mijn ding, maar als het iets met mythologie te maken heeft ben ik een en al oor. Ook voor klassieke boeken, al zou ik dat niet hardop toegeven.
      'Iemand is een nerd,' fluit de vampier die Felix heet tussen zijn tanden.
      'Beter dan een leeghoofd met spieren,' sneer ik direct over mijn schouder. Doordat ik deels opgevoed ben door de pack, kan ik nog weleens impulsief zijn en dit zijn de momenten waarop ik dat vervloek. Maar, tot mijn verbazing begint Felix hoofdschuddend te lachen.
      'Tuurlijk, kleintje,' antwoordt hij, wat me alleen maar verder irriteert. Ik bedoel, zo klein ben ik niet, maar ik bijt op de binnenkant van mijn tong en slik mijn gemene opmerking weg. Misschien is het maar beter als ik geen ruzie ga maken met de mensen waar ik nog een week mee op gescheept zit.
      We komen aan bij een snel enorme, houten deuren, die zo zwaar zijn dat het me verbaast dat iemand ze open kan krijgen. Nu zijn het ook wel vampieren waar we het over hebben.
      Aro stopt met lopen en kijkt me met zijn beduchte glimlach aan. 'Demetri zal je zijn kamer laten zien, terwijl wij wat zaken gaan oplossen, tesoro.'
      Ik geef een beleefd knikje en zet een stap naar achter in de richting van de vampier die mij het eerst gespot had. Demetri maakt direct een halve draai en begint met een stevige pas weg te benen. Ik zie dat als mijn teken dat ik hem moet achtervolgen en al snel zijn we zoveel gangen door gelopen dat ik zeker weet dat we wel verdwaald moeten zijn.
      Als ik bijna moet joggen om Demetri bij te houden vind ik het wel mooi geweest en ik stop abrupt met lopen. 'Ik ben nog steeds mens, zou je zo vriendelijk willen zijn om je tempo te minderen?' vraag ik snerend. Het is klaar daglicht, maar ik ben zo moe als maar zijn kan. Jetlag.
      Zodra mijn woorden mijn mond verlaten stopt Demetri met lopen en zijn bordeauxrode ogen bekijken me bijna minachtend en ik vraag me af waarom hij me zo vies aankijkt. 'Mensen en hun capaciteiten,' mompelt Demetri geërgerd, maar bijna onhoorbaar onder zijn adem. Even later herstelt hij zich. 'Ik bedoel, natuurlijk.'
      Hij begint opnieuw te lopen, dit keer trager dan een slak, terwijl hij me met een zelfingenomen glimlach aankijkt. Hij bespot me gewoon waar ik bij sta! Mijn bloed begint te koken en ik bijt op mijn lip om niet uit te barsten, maar alles zit me zo dwars, dat het er in een keer uit komt.
      'Je bent niet grappig,' zeg ik met zoveel afgunst in mijn stem dat het zelfs mij verbaast.
      'Oh,' antwoordt Demetri met een scheve glimlach. 'Ik vind mezelf namelijk hilarisch.'