Chapter 37

||Serena Faith Young

Na school ben ik aan het oefen met lezen met Claire en hoewel ik mijn mobiel meerdere malen heb horen trillen, heb ik alle telefoontjes genegeerd. Als ze me echt dringend nodig hebben, dan weten ze me te vinden. Bovendien is het ook eens tijd dat ik wat meer tijd met mijn zusje spendeer, helemaal sinds het laatste huil incident.
      'Je bent echt goed in lezen,' complimenteer ik mijn zusje.
      Stralend kijkt ze me aan, gemotiveerd om nog een stukje voor te lezen. Zelf heb ik de grootste hekel aan lezen, aangezien ik er de concentratie niet voor heb. Maar volgens Embry is Thorn juist verslaafd aan lezen en met haar makkelijke gedrag zou ik juist denken dat zij een hekel aan lezen zou hebben. Zo heeft die meid altijd grote verassingen bij zich.
      'Moet ik een kop thee voor je maken?' fluistert ineens een warme stem in mijn rechteroor.
      Alle haartjes in mijn nek kruipen overeind, maar ik probeer het te negeren terwijl ik Jake in zijn chocoladebruine poelen aankijk. 'Als je dat kan,' antwoord ik met een uitdagende glimlach.
      Jake rolt met zijn ogen, maar maakt geen opmerkingen. Hij drukt zijn lippen op mijn voorhoofd en loopt vervolgens naar de keuken. Ik voel me warm worden van binnen als ik Jake zou nakijk, maar in mijn achterhoofd knaagt er een onzekerheid. Ben ik nu wel zijn vriendin of niet? Is een inprent zijn hetzelfde als een vriendin zijn, of meer of minder? Al die onbeantwoorde vragen maken me gek en ik maak een mentale notitie dat ik Jake er snel over moet vragen. Of ik er nu wel of geen moed voor heb.
      'Iemand heeft het zwaar te pakken,' hoor ik mijn vierjarige zusje ineens giechelen. Haar wangen kleuren rood en haar ogen dwalen af naar de grond, alsof ze al weet dat ze iets gezegd heeft wat ze niet zou mogen zeggen.
      'Van wie heb jij die zin nou weer geleerd?' vraag ik met gefronste wenkbrauwen.
      'Quil,' antwoordt Claire giechelend, terwijl ze haar ogen weer op de tekst voor haar richt.
      Ik rol met mijn ogen en speur door de woonkamer, maar op Seth, Paul, Jared en Kim, Sam en Emily en Jake is er niemand te bekennen. 'Het zal ook weer eens niet zijn,' mompel ik onder mijn adem, terwijl ik Claire een strenge blik toewerp. Natuurlijk vind ik het niet erg dat mijn zusje dat tegen mij zegt, maar ik ken een hoop mensen die niet zou blij zouden zijn als dat tegen hun gezegd zou worden.
      'Ja, ja, mama,' zegt Claire met meer sarcasme dan zo'n jong meisje zou mogen beheersen, voordat ze weer in giechelen uitbarst.
      'Oh, vind jij dat grappig, boef?' vraag ik Claire met een quasi-boze uitdrukking op mijn gezicht. Mijn zusje knikt heimelijk en voor ze het weet heeft ze de kieteldood te pakken.
      'Dat krijg je als je je grote zus beledigt,' roep ik over haar geschetter en gekraai heen.
      Ik stop echter zodra ik de voordeur open hoor gaan en dokter Cullen en een bloedmooi meisje het huis betreden.

VROLIJK SINTERKLAAS YOU GUYS!