Chapter 36

||Serena Faith Young

De volgende ochtend ben ik vroeg wakker en ik besluit voor de verandering maar eens het ontbijt te maken. Als ik langs Emily's en Sams kamer loop, hoor ik diep gesnurk en ik gniffel achter mijn hand, maar een oprechte glimlach siert mijn lippen. Ik bof maar met zo'n tante en oom.
      Met een diepe zucht loop ik naar beneden. Een paar weken geleden was ik min of meer emotioneel verwoest omdat ik niet meer zou kunnen turnen. Als toen mijn knie op magische wijze geheeld zou zijn, zou ik direct weer gaan trainen voor de kampioenschappen. Maar nu blijf ik liever hier met mijn tante, mijn zusje en Jake. Toen kende ik de wereld buiten het turnen nog niet en nu ik die wereld wel ken, wil ik hem niet inruilen. Moeilijk, moeilijk, moeilijk.
      Over magisch geheelde knieën gesproken... Ik vraag me af waar Lucy heen is gegaan, aangezien ik haar niet meer gezien heb en ik nooit een kans heb gehad om dankjewel te zeggen.
      'Dat ruikt goed,' mompelt Emily slaperig. Ze drukt een kus op mijn wang en neemt het op automatische piloot over van me. Het is een wonder hoe goed ze kan koken, terwijl ze duidelijk half aan het slapen is.
      'Zeg, tante Emily. Heb jij nog wat gehoord van Lucy?' vraag ik op een gedempte toon terwijl ik plaatsneem aan de tafel.
      'Carlisle, dokter Cullen, heeft ons verteld dat ze abrupt vertrokken is voor een of andere reden,' legt Emily uit terwijl ze een gebakken ei op mijn bord gooit. 'Erg jammer aangezien ze me een aardig meisje leek.'
      'Maar ze is een vampier,' breng ik daar tegen in. Een bloedzuigend wezen.
      'Ja, maar niet alle vampiers zijn slecht. Neem een voorbeeld aan de Cullens,' zegt Emily terwijl ze een paar pannenkoeken omdraait. 'Over de Cullens gesproken. Carlisle komt vanmiddag om jouw been te bespreken.'
      'Maar mijn been is goed! Hij heeft niets om zich aan vast te pinnen,' breng ik daar direct tegen in.
      'Maar dat weten je ouders niet,' mengt Sam, die met Claire van de trap af komt gelopen, zich in het gesprek. Hij loopt op mijn tante af, neemt haar in zijn armen en drukt een paar zachte kusjes op haar littekens. Ik hoop dat Jake en ik zo zijn later...
      Ik roep mezelf terug naar het heden en frons op Sams opmerking. 'Dus we gaan tegen mijn ouders liegen,' constateer ik langzaam.
      'Als je daar geen problemen mee hebt,' voegt Emily daaraan toe. 'En anders kunnen we haar altijd nog aanklagen wegens mishandeling.'
      'Maar ik sloeg terug,' breng ik daar opnieuw in tegen.
      'Zelfverdediging,' antwoordt Emily simpel, alsof het haar helemaal niets kan schelen of ze haar eigen zus aangeeft. En ik denk eigenlijk ook dat het haar niets kan schelen.
      Mijn ouders hebben Claire hier immers gewoon gedropt alsof ze een zak aardappelen was en alsof dat niet genoeg reden voor haat is, dan is het wel het feit dat Emily vroeger ook gedwongen werd door mijn moeder om van alles te doen. En ik denk dat mijn moeder het goed bedoeld en dat ze gewoon het beste met me voor heeft, maar ze is niet zo goed in dat te laten zien.