CAPITOLO DUE

||Cara Roseanne Cullen

Het feest was geweldig, maar ik kan me altijd verbazen over de troep die mensen achter kunnen laten. Het scheelt dat mijn familie enorm snel kan zijn dankzij het feit dat ze vampieren zijn, want anders had het ons in plaats van twee uurtjes, zeker een dag gekost om het hele huis weer spik en span te krijgen.
      Vermoeid zit ik op de bank, naast Renesmee en Jake. Het is inmiddels al diep in de nacht en het liefst wil ik slapen, maar ik kan het niet over mijn hart verkrijgen om mijn familie de rommel op te laten ruimen die mijn feestje heeft veroorzaakt.
      'Het was echt ontzettend leuk,' grinnikt Nessie, die een arm om mijn schouders slaat.
      Ik leun in haar omhelzing en ik wil net antwoord geven, als ik een oorverdovend geluid hoor. Direct draai ik me om, om Alice versteend te zien staan. Haar gezichtsuitdrukking staat verschrikt en de glazen schaal die ze in haar handen had, ligt aan diggelen verspreid over de hele vloer.
      In minder dan een fractie van een seconde staat Jasper aan haar zijde, zijn arm voorzichtig gekruld om Alices schouders. Mijn moeder ruimt inmiddels op een moordend tempo alle glasscherven op terwijl mijn vader gebaart dat ik beter op de bank kan blijven zitten bij Renesmee. Iedereen kijkt Alice afwachtend aan en ongemakkelijk friemel ik met mijn vingers. Na al die jaren ben ik nog steeds niet helemaal gewend aan Alices visioenen.
      'Ze komen,' zegt ze ineens met een stem vol paniek. Haar ogen rollen terug en ze kijkt me angstig aan. 'De Volturi komt.'
      'Wanneer, Alice, en waarom?' vraagt mijn vader zoals altijd kalm en beheerst. Hij begeleidt Alice naar de bank tegenover degene waar ik op zit en hoewel Carlisle haar probeert af te leiden, blijft ze maar naar mij kijken.
      'Ze zijn hier over twee dagen, voor Renesmee, maar als we niet snel wat doen, dan komen ze achter Cara,' ratelt Alice. Eindelijk breekt ze haar enge blik en kijkt ze bezorgt naar Carlisle.
      'Wat heb je nog meer gezien?' vraagt Jasper, zijn stem kalm maar zijn gezicht gespannen. Het is duidelijk dat hij zijn geliefde probeert te bedaren met behulp van zijn gave.
      'Nee!' schreeuwt Edward ineens.
      Mijn blik schiet naar de vampier die me piano heeft leren spelen en me kennis heeft laten maken met het klassieke Latijn en Grieks. Zijn gezichtsuitdrukking staat enorm gepijnigd, alsof ze zijn ziel uit zijn lichaam getrokken hebben, om het vervolgens te verscheuren. Zijn ogen ontmoeten de mijne en hij heeft dezelfde glans in zijn ogen als Alice.
      Angstig friemel ik met mijn vingers, terwijl het zweet me uitbreekt. Waarom kijken ze me toch zo aan? Normaal is het ook geen probleem als de Volturi voor Renesmee komt. Ik word ondergehouden bij de pack of bij een andere coven tot de Volturi weer vertrokken is. Al ziet Alice het dan meestal al een maand van te voren.
      'Wat hebben jullie gezien?' vraagt mijn vader. Hoe wel zijn stem nog steeds beheerst is, kan ik aan zijn lichaamstaal zien dat ook hij in paniek begint te raken.
      'Heeft het met mij te maken?' vraag ik aarzelend. Iedereen in de familie vertikt het om mijn blik te ontmoeten, dus ik weet mijn antwoord.
      'Ze vinden Cara,' zegt Edward gepijnigd.
      'En ze gaan haar executeren om een voorbeeld van haar te maken,' vult Alice hem aan na een pijnlijke stilte.
      Ik hoor iedereen naar adem happen, terwijl dat voor de meest niet eens nodig is, maar ik zak verdoofd in de bank. Dat is niet hoe ik mijn einde gepland had. Na mijn diploma uitreiking, als ik achttien zou zijn, zou ik gebeten worden door mijn vader en zou ik voor eeuwig bij mijn familie kunnen blijven. Misschien zou ik mijn zielsverwant vinden en misschien ook niet. Maar nooit in een miljoen jaar zou ik gedacht hebben dat mijn einde maar twee dagen weg zou zijn.
      'Dat is het niet, Cara, dat is het niet,' antwoordt Edward op mijn gedachten.
      Ik stuur hem een geërgerde blik toe. Dit zijn juist de momenten dat ik privacy wil en dat zou hij moeten weten.