Chapter 33

||Serena Faith Young

Als ik die maandagmiddag thuiskom, wordt ik begroet door een wachtende Jake. Hij loopt nerveus van de ene kant naar de andere kant, terwijl hij iets tegen zichzelf aan het mompelen is.
      Tante Emily zendt me een knipoog. 'Het lijkt erop dat iemand iets te vertellen heeft,' grijnst ze, terwijl ze me een harde duw richting Jake geeft.
      Ik struikel over mijn eigen voeten en land vol in de armen van Jake. In een fractie van een seconde is mijn hoofd knalrood gekleurd en werp ik Emily een duivelse blik onder mijn wimpers toe. Wat een behulpzame familie heb ik toch.
      'Hé,' begroet Jake me schaapachtig. Hij plaatst me met beide voeten op de grond en gunt me nog een nerveuze grijns die ervoor zorgt dat mijn knieën beginnen te knikken. 'Heb je zin om mee te gaan naar het bos?'
      'Tuurlijk,' antwoord ik automatisch. Al zou Jake me meevragen naar een vuilnisbelt, ik zou waarschijnlijk nog steeds meegaan. Jake pakt, waarschijnlijk onbewust, mijn hand vast en automatisch merk ik hoe mijn hartslag begint te versnellen. Oh, stomme gevoelens. Over minder dan twee weken ben ik de klos en moet ik weg. Helemaal met mijn knie perfect geheeld. Mijn ouders zouden het vast een wonder noemen, alsof het allemaal voorbestemd is. Terwijl ik nu toch liever voor dit leventje kies dan mijn vorige leven dat alleen maar om turnen, turnen en nog eens turnen draaide.
      'Wat gaan we doen in het bos?' vraag ik nieuwsgierig. Ik kan nog altijd betoverd raken door de natuur om me heen, hoewel ik er eigenlijk in opgegroeid ben.
      'Daar zul je snel genoeg achter komen,' glimlacht Jake.
      Voor een tijdje lopen we in stilte, totdat Jake ineens achter me staat en zijn handen voor mijn ogen legt.
      'Oh niet dit,' kraam ik quasi-pruilend uit.
      'Wel dit,' fluistert Jake grijzend in mijn rechteroor.
      Direct krullen alle haartjes in mijn nek omhoog en kruipt er een prettige rilling over mijn rug. Ik hoop vurig dat Jake het niet ziet, want anders zou dat behoorlijk gênant zijn.
      'Oh pas op,' mompelt Jake en voor ik het weet tilt hij me op. Doordat hij zijn handen van mijn ogen heeft gehaald, kan ik precies zien waar we geëindigd zijn en mijn mond valt open van verbazing.
      We staan midden in een oogverblindende heide met zoveel verschillende bloemen dat ik ze niet zou kunnen tellen. In het midden van het veld ligt een geblokt kleed met een gevlochten mand en ik kijk Jake verbaast aan.
      'Heb jij dit allemaal gedaan?' vraag ik met opgetrokken wenkbrauwen.
      Jake glimlacht bescheiden en mijn hart smelt.
      'Alleen het eten niet,' zegt hij. 'Dat heeft Emily gemaakt, anders zou je waarschijnlijk doodziek worden.'
      Ik grinnik, voel mijn wangen rood worden en pak Jakes hand vast. 'Ik vind het heel mooi.'
      Jakes glimlach wordt nog groter, als dat mogelijk is en hij begeleidt me naar het kleed. Ik neem plaats in zijn armen en ik weet zeker dat ik nu het gelukkigste meisje op aarde ben. Ondanks dat Jake ons waarschijnlijk ziet als vrienden, laat ik mezelf toe om van het moment te genieten. Ongeacht wat Jake van me denkt.
      'Ik heb dit gedaan om dat ik je wat moet vertellen,' begint Jake nerveus en ik vind het jammer dat ik zijn gezicht niet kan zien.
      'Oh?' antwoord ik vragend.
      'Ik moet je namelijk nog wat vertellen over inprenten.'

41 abos!! Whoaaaaaaaaa! You guys are amazing