CAPITOLO UNO

||Cara Roseanne Cullen

Precies zestien jaar geleden ben ik door mijn moeder, Esme Cullen, in het bos gevonden. Natuurlijk is ze niet mijn biologische moeder, maar samen met de rest van mijn familie is zij degene die altijd voor me gezorgd heeft. Bovendien kan mijn moeder niet kinderen krijgen aangezien ze een Koude is, net zoals de rest van mijn familie. Renesmee, die ik als mijn zus beschouw, is een hybride: half mens en half vampier, Jake, Renesmees vriendje, is een shapeshifter en ik ben de enige die honderd procent mens is. Althans, voor nu nog, want ik ben van plan om voor altijd bij mijn familie te blijven.
      Met een glimlach kijk ik naar het resultaat van Alices twee uur op vampier snelheid werken. Sinds ik eigenlijk een hekel heb aan make-up en chique dingen, heeft ze het gelukkig simpel gehouden. Mijn donkerbruine krullen heeft ze in twee Dutch braids gevlochten en laten eindigen in twee rommelige staarten. Voor de rest heeft ze mijn gezicht naturel gehouden, op mijn ogen na. Er zit een klein laagje eyeliner op mijn ooglid, maar ik weet zeker dat het na vanavond overal zit behalve op de plekken waar het hoort te zitten.
      Alice heeft ook geprobeerd om me in een cocktailjurk te krijgen met lage, gelakte hakjes, maar dat veranderde al snel in een simpele, gehaakte jurk met mijn Nikes. Het gezicht dat Alice trok toen ik vastbesloten zei dat ik mijn vertrouwde Nikes zou dragen was onbetaalbaar. Alsof ik haar zojuist een rake klap in haar gezicht had gegeven.
      'Hé, sis,' klinkt ineens de opgetogen stem van Renesmee. Ze glipt mijn kamer binnen en sluit voorzichtig de deur.
      'Hé, Nessie,' glimlach ik zachtjes terug terwijl ik mijn zus in me opneem. Ze heeft nu het uiterlijk van een achttienjarige en ze is inmiddels uitgegroeid, terwijl ze eigenlijk dezelfde leeftijd is als ik: zestien. Ze heeft haar lange, donkerbruine haren ingevlochten en haar zachte, oogverblindende gezicht lijkt helemaal te stralen. Ik zal het nooit toegeven, maar soms ben ik weleens jaloers geweest op Nessie. Het leek altijd alsof ze het geweldige leven had, maar hoe ouder ik werd hoe duidelijker het werd dat dat niet het geval was.
      'Je wordt beneden verwacht,' grijnst mijn zus scheef. Toen zij zestien werd, kreeg ze ook een krankzinnig groot feest en nu ben ik aan de beurt.
      'Het zal ook eens niet zo zijn,' mompel ik onder mijn adem. Alice had beloofd dat ze allen de pack en een paar covens zou uitnodigen, maar Alice kennende is dat een loze belofte.
      Ik spring op van mijn bed en volg Nessie naar beneden. De keiharde muziek vult mijn gehoorgangen en de geuren van verschillende etenswaren walmen mijn neusgaten binnen.
      'Happy Birthday!' krijg ik van alle kanten toegeschreeuwd zodra mijn tenen de plavuizen raken.
      Een grote grijns siert mijn gezicht als ik in het midden van de kamer mijn familie zie staan met de pack. In de linkerhoek van de kamer zie ik de Egyptische Coven, in de rechter de Delani's en door de hele kamer verspreid nog andere vampiers. Een bom van vreugde gaat af in mijn lichaam. 'Dank jullie wel!'
      Ik ren het eerst af op mijn verre vriend uit Egypte, Benjamin. Ik trek hem en zijn vriendin Tia in een omhelzing en twee paar koude, marmeren armen beantwoorden de knuffel.
      'Eerst naar die Egyptenaren, voor je familie?' hoor ik de plagende stem van Emmett.
      Ik draai me naar de vampier die me alle ongein geleerd heeft en trek ook hem in een knuffel. Wanneer Esme me iets goeds probeerde te leren, leerde Emmett me er minstens twee duivelse trucjes voor terug.
      Tegen de tijd dat ik Emmett heb losgelaten, schettert de muziek alweer door de kamer en is iedereen vrolijk aan het praten of aan het dansen.
      Emmett haalt wild zijn hand door mijn haar en kijkt me met een scheve grijns aan. 'Ik moet je make-up eigenlijk uitsmeren, voor je allemaal dode vampierenharten gaat breken.'
      Lachend duw ik zijn hand weg. 'Oh shut up, je weet dat ik met een auto ga trouwen.'