Chapter 30

||Serena Faith Young

Ik ben meestal doodop na een week trainen, maar ik had nooit verwacht dat een week school zo vermoeiend zou kunnen zijn. Ik heb er dan ook helemaal geen moeite mee dat het vandaag zaterdag is en aangezien ik nog zogenaamd in het gips zou moeten zitten, betekent dat dat ik niet hoef te turnen en voor het eerst in vier jaar een relax dagje heb.
      Als ik beneden kom zetten, ben ik echter niet verbaast dat bijna de hele pack er is. Sinds ik van de legendes weet, lijkt het allemaal een stuk logischer. Hoe lang en breed de jongens zijn, hun eetgewoontes en het feit dat ze bijna altijd geen shirt dragen, zoals vandaag. Wat me toch nog een beetje laat blozen.
      'Awhh, moet je nog steeds blozen om Jakes sixpack, Serry?' roept Embry plagend en met een te hoge stem.
      Ik rol met mijn ogen en steek mijn tong uit. 'Heb je het al goed gemaakt met Thorn?' kaats ik terug. Blijkbaar heeft Embry haar dus een kus op de lippen gegeven toen ze in het ziekenhuis lag en Embry heeft echt super veel geluk gehad dat ze de afgelopen twee dagen niet op school was, want anders had het echt heel ongemakkelijk geweest.
      'Uhm... dat wilde ik vandaag doen,' mompelt Embry ongemakkelijk terug. Zijn wangen beginnen knalrood door zijn roestbruine huid te schijnen en ik rol met mijn ogen. Karma.
      'Ze kan ieder moment komen,' mompel ik, een blik op de klok werpend.
      Thorn snapte niets van wiskunde en aangezien tante Emily geen leven heeft, heeft ze aangeboden om te helpen. Niet te weten natuurlijk dat er een groep halfnaakte jongens standaard bij Emily thuiszitten. Ik ben benieuwd hoe ze gaat reageren.
      'Bitch,' hoor ik Paul onder zijn adem mompelen. Hij zit chagrijnig naar zijn telefoon te staren en ik kan het niet helpen om mezelf af te vragen wat er mis met hem is. Hij is de afgelopen dagen echt veel sneller geprikkeld en zijn lontje is nog korter dan normaal. Misschien heeft het met die problemen te maken, Jake heeft namelijk verteld dat hij er echt mee worstelt. Ergens voel ik een soort medelijden voor de jongen.
      'Wat heb je toch de laatste tijd?' kaatst Embry terug. 'Je hoeft maar iets te zeggen en je hebt de jackpot: Pauls gezeik en gekaffer.'
      'Oh fuck off, jij durft niet eens op je inprent af te stappen,' snauwt Paul terug, terwijl hij langzaam begint te trillen.
      'Jij hebt niet eens een inprent,' kaatst Embry. 'En begrijpelijk, je bent zo'n lul! Dus stop zo jaloers te zijn, man.'
      'Embry!' roepen Emily en ik tegelijk afstraffend.
      Ik stap op hem af en geef hem een tik tegen zijn achterhoofd, die mij waarschijnlijk meer zeer doet dan hem, maar het gaat om het idee. 'Die was laag,' neem ik het op voor Paul.
      'Ik heb jou niet nodig om Embry op z'n plaats te zetten hoor!' sneert Paul over de rooie mijn richting in.
      'Houd je bek en ga eens afkoelen man, ze heeft je niets misdaan!' bemoeit Jake zich nu ook met het gesprek. Hij slaat een arm om mijn middel, die ervoor zorgt dat ik helemaal warm wordt van binnen en buiten en trekt me beschermend tegen hem aan.
      'Jullie veranderen allemaal in softies, stuk voor stuk, damn,' bromt Paul, voordat hij woedend het huis uit stormt.