Chapter 29

||Serena Faith Young

Een kreet van pijn ontglipt aan mijn lippen als ik mijn botten voel verschuiven onder de aanraking van Lucretia en ik knijp mijn ogen pijnlijk dicht.
      Een warme hand pakt de mijne beet en ik haal meer steun uit die hand dan ik verwacht had. Het duurt echter niet lang voordat de pijn ineens stopt en stemmen de kamer vullen.
      Ik open mijn ogen, nog net op tijd om te zien hoe Lucretia met een doffe klap tegen mijn muur vliegt. Boos kijk ik Sam aan. 'Sam! Ze was alleen maar mijn knie aan het helen!' roep ik tevergeefs.
      Sam kijkt aarzelend van mij naar Lucretia en weer terug en om mijn zin steun toe te voegen, spring ik op. Mijn knie doet geen pijn meer en lachend begin ik rondjes te draaien, springend. Ineens stoppen een paar warme en gespierde armen me en trekken me tegen een warme torso. De vlinders beginnen wild in mijn buik te fladderen en met een hoofd zo rood als een tomaat, kijk ik Jake aan.
      'Straks word je nog super misselijk,' zegt Jake bezorgder dan hij zou moeten zijn.
      Ik rol met mijn ogen en geef hem een plagerige duw. 'Je bent mijn moeder niet, gelukkig,' kaats ik terug. Ik leun in Jakes omhelzing en bekijk de scène voor me. Lucretia omhelst de dokter: Carlisle.
      'Ik ga naar Claire,' fluister ik in Jakes oor. Ik wring me uit zijn omhelzing, vlucht tussen Carlisle en Paul door en ren harder dan ooit van de trap, naar de woonkamer waar mijn zusje en tante zijn.
      'Claire!' roep ik uit. Ik til haar soepeltjes van de bank en over mijn rug. 'Mijn knie doet het weer!'
      'Cwool, gaan we spelen?' vraagt mijn zusje, gierend van het lachen. Ze ramt op mijn rug, maar aangezien ze niet zoveel kracht heeft, doet het geen pijn.
      'Natuurlijk!' antwoord ik met de enige stem die ik voor mijn zusje kan gebruiken. Ik loop op mijn gemak met haar naar de achtertuin, die tot het bos reikt en echt super groot is, en gooi haar dan de lucht in om haar weer op te vangen. Ik zet haar weer op de grond en haar lach schettert erger dan de stem van Seth op dat moment.
      'Tikkie!' roept Claire uit en nadat ze me brutaal in mijn buik heeft geprikt, weet ze niet hoe hard ze gillend weg moet rennen. 'Pak me dan als je kan, je kan me toch niet pakken!'
      'Oh dat had je niet moeten zeggen!' roep ik speels en ik zet de achtervolging in. Alleen dat valt me vies tegen, want na amper twee minuten rennen, merk ik al dat ik begin te hijgen, terwijl ik eerst toch echt minstens een kwartier kon rennen zonder te hijgen. Ik kom tot een halt om op adem te komen en ik merk dat de tranen in mijn ogen springen. Het is zo oneerlijk dat je zoveel moet doen om een geweldige conditie op te bouwen, maar als je drie weken in het gips zit en niets kan doen is bijna alles poef en weg.
      Claire, die duidelijk door heeft dat er iets niet goed is, zet haar sirene aan en rent gillend naar binnen dat 'Selehna' aan het huilen is en getroost moet worden.
      Ondanks alles begin ik toch door mijn tranen heen te lachen, maar als Emily met een bezorgde blik op haar gezicht naar buiten komt zetten, springen de tranen toch weer in mijn ogen.
      'Hé Serry, wat is er aan de hand?' vraagt ze bezorgd terwijl ze me in haar moederlijke omhelzing drukt.
      Snikkend krul ik mijn armen ook om haar heen en verberg ik mijn gezicht in haar schouder. 'Alles is rot en stom en naar,' piep ik als een meisje van drie.
      'Shhh, het komt allemaal wel goed.'