Chapter 26

||Serena Faith Young

Ik hoef gelukkig na het bezoek aan Thorn in het ziekenhuis niet meer naar school van Emily en ik zit relaxt aan de keukentafel. Emily is muffins aan het bakken en ik begin al te watertanden bij de geur die in de keuken hangt.
      'Hoe gaat het met jou en Jake?' vraagt Emily ineens. Ze neemt tegenover mij plaats en kijkt me met indringende ogen aan, een blik waar niets aan ontgaat.
      'Uh, wat bedoel je?' probeer ik nonchalant te vragen. Ik voel hoe het rood naar mijn wangen kruipt en ik bijt op de binnenkant van mijn wang. Mijn blik glijdt naar de vader van Jake, in zijn rolstoel bij de bank. Ik hoop dat hij ons niet kan horen, anders zou dat behoorlijk gênant zijn.
      'Je vindt hem leuk, nietwaar?' grijnst Emily.
      Voor ik antwoord kan geven, wordt de deur met een enorme vaart open geduwd en komen de jongens binnengelopen. Zodra mijn ogen die van Jake vinden, veranderen mijn benen in drilpudding en begint mijn hart sneller te kloppen. Het enige wat me niet lekker zit, is het meisje dat tussen Jake en Paul loopt. Ze is te mooi om waar te zijn. Ze heeft haar donkerbruine, glanzende haar in twee strakke opvlechten ingevlochten en haar ogen hebben een kleur die ik nog nooit gezien heb. Ze lijken wel honingkleurig. Ze heeft een erg bleek, maar volwassen gezicht en ze is erg klein, maar zo ontzettend mooi. Daar gaat mijn eigenwaarde.
      'Het is koud en kil hier,' hoor ik haar zachtjes mompelen. Ze draait zich naar de keukentafel, waar ik aanzit met Emily en opeens begint de radio met vrolijke muziek te spelen. Terwijl ik honderd procent zeker weet dat de radio zonet nog uit was.
      Mijn blik schiet naar de rest van de jongens, die niet half zo verontwaardigd lijken als ik.
      Het meisje draait haar rug naar mij toe en met een ingewikkelde beweging met haar vingers, schiet er ineens een vlam in de open haard, terwijl die zonet ook honderd procent zeker te weten uit was.
      'Dat is een stuk beter,' glimlacht het meisje voldaan.
      Ze draait zich om en zodra haar ogen de mijne ontmoeten, voel ik alles duizelen. Niemand kan de radio met zijn ogen aan zetten, laat staan met vuur spelen. Alles begint te draaien en voor ik het weet, is het zwart.

Ik kom langzaam bij van het ruizen van de zee en ik voel een aangenaam windje door mijn haren blazen. Een paar bloedhete, gespierde armen zijn om mijn lichaam gewikkeld en ik merk dat ik in een schoot lig.
      Ik knipper om aan het licht te wennen en het volgende moment hangt het gezicht van Jake boven de mijne. Automatisch begin ik stom te glimlachen en ik nestel me dieper in Jakes beschermende armen en tegen zijn rug.
      'Hoe voel je je?' vraagt de jongen. Zijn stem drenkt van bezorgdheid en zijn ogen checken mijn lichaam voor schade.
      'Ik voel me wel goed, wat is er gebeurd?' vraag ik terwijl ik een beetje onwennig met mijn vingers friemel.
      'Je bent flauwgevallen, herinner je je dat?' vraagt Jake voorzichtig.
      Langzaam komen alle gebeurtenissen van ongetwijfeld een paar minuten geleden terug en in paniek kijk ik om me heen. Heb ik gedroomd, of is er echt een persoon die de elementen kan manipuleren? Nee, dat zou gek zijn.
      'Ben ik gek? Of heb jij het ook gezien?' vraag ik Jake aarzelend. Straks denkt hij nog dat ik compleet loco ben.
      'Je bent niet gek en ja, ik heb het ook gezien,' zucht Jake.
      Een huivering kruipt over mijn rug, dus ik ben toch niet van het padje af?
      'En ik denk dat het tijd is om wat dieper in de legendes te graven, Serry.'