Chapter 23

||Serena Faith Young

Die middag zit ik alleen aan de keukentafel. Emily is koekjes aan het bakken en hoewel de lucht me normaal aan het watertanden krijgt, zit ik op het moment nukkig mijn huiswerk te maken. Jake, Embry, Quil en Claire zijn naar het strand en de rest van de jongens zijn met Sam een klusje aan het doen. Ik wilde mee met Jake en mijn zusje, maar van Emily moet ik perse eerst mijn huiswerk voor volgende week afmaken.
      Ineens hoor ik dat Emily gefrustreerd een theedoek op het aanrecht gooit en nog geen minuut later zit mijn tante voor me. De vier grote littekens op de rechterkant van haar gezicht geven haar een alleen maar grauwere uitdrukking als ze mijn hand ineens vastpakt. Haar bezorgde, donkerbruine ogen blikken in de mijne en een diepe zucht rolt over mijn lippen.
      'Sam heeft liever niet dat ik het je vertel, maar ik kan die emotieloze blikken van je echt niet meer aan,' zucht mijn tante verslagen.
      Ergens voel ik me schuldig, maar een ander stemmetje schreeuwt dat het haar eigen schuld is en dat ze me niet weg had moeten duwen.
      'Ik wil dat je weet dat Sam en ik en zelfs de rest van de jongens aan een plan werken die ervoor gaat zorgen dat je gewoon hier blijft. Ons plan is om je naar een dokter hier te krijgen en hem een officieel document te laten onderteken waarin staat dat je echt nooit meer mag turnen op hoog niveau,' legt Emily uit.
      Ik voel een sprankje hoop in mijn hart opbloeien en gelijk flitsen de gezichten van Claire en Jake door mijn gedachten. Ik voel mezelf rood worden bij de gedachten over Jake. 'Waarom mocht je het niet vertellen van Sam?' vraag ik met opgetrokken wenkbrauwen.
      'Omdat het plan misschien niet slaagt,' zucht Emily terneergeslagen. 'De enige dokter die zo'n document kan ondertekenen is de dokter waarmee zijn familie en die van ons al een hele lange tijd een vete heeft, dus het is nog maar de vraag of hij wilt doen wat wij willen dat hij gaat doen.'
      'Oh,' rolt er hees over mijn lippen. Ik voel het lood in mijn schoenen zakken, maar ik wil Emily niet down maken, dus ik forceer een glimlach op mijn gezicht. 'Laten we hopen dat die dokter redelijk is.'
      'Inderdaad,' glimlacht Emily. Ze laat mijn hand na een bemoedigend kneepje los en loopt naar de oven waar de koekjes in zitten.
      Precies op dat moment komen Jake, Embry, mijn zusje en Quil binnen als een stel bloedhonden, alleen dan voor koekjes en ander etenswaar.
      Claire rent meteen gillend op mij af en ik neem haar maar al te graag op schoot. Jake neemt naast mij plaats en Embry en Quil tegenover mij.
      'Embry,' stelt Emily met een strenge stem. 'Waarom heb je je inprent niet uitgenodigd voor avondeten?'
      Embry rolt met zijn ogen en slaat zijn armen over elkaar. 'Ze mag me nog steeds niet hoor, Emily,' zegt Embry en hij klinkt haast geïrriteerd met zichzelf.
      Ik vraag me af hoe het komt dat Embry van een intense haat voor Thorn naar tot over zijn oren verliefd is gegaan, maar ik denk dat de verklaring al in die zin zit: het immers wel Embry waar we het over hebben.
      Emily, die de teleurstelling duidelijk in zijn stem heeft gehoord, gunt Embry een medelevende glimlach. Daarna richt ze haar ogen op mij. 'Waarom vraag jij haar niet mee naar de bonfire van zaterdagavond, dan kan ze gelijk kennismaken met onze legendes,' glimlacht Emily duidelijk tevreden met zichzelf.
      'Wanneer ga je eens geduld leren, vrouw,' klinkt de geamuseerde stem van Sam ineens door het huis. Hij neemt Emily in zijn armen en drukt allerlei kusjes op haar littekens.
      Ik zucht verlangend, maar wendt mijn blik af. Ik kan niet wachten tot ik een keer zo verliefd word.

KLIK KLIK KLIK De link naar een verhaal dat in dit verhaal overloopt c: