Chapter 21

||Serena Faith Young

Het wordt mijn tweede dag op La Push Tribal High School en ik heb nog ongeveer achtentwintig dagen voordat ik weg wordt gezonden naar mijn ouders. En ik heb nog geen plan van aanpak of iets in die richting.
      'Waar denk je over na?' vraagt ineens een diepe stem bij mijn rechteroor.
      Ik schrik op en met knalrode wangen kijk ik naar de zijkant van Jakes gezicht, die naast me plaatsneemt aan de ontbijttafel. Ik rol even met mijn ogen en neem een hap van het broodje voor me. 'Heb je geen huis of zo?'
      'Ik heb wel een huis, maar ik ben een stuk vrolijker als ik jou in de ochtend heb gezien. Bovendien moet iemand je naar school brengen,' verdedigt Jake zichzelf.
      'Dat is bull, hij is hier voor het eten,' mengt Paul zich in het gesprek terwijl hij de helft van mijn broodje afscheurt en het in zijn mond propt.
      Ik laat een geïrriteerde zucht rollen. 'Als je hier een gewoonte van gaat maken, dan kan ik net zo goed je brood smeren,' brom ik humeurig zijn richting in terwijl ik een nieuw broodje pak.
      'Nah, dat is minder leuk,' mompelt Paul, wat hem een klap met een pollepel van Emily oplevert. Maar wonder boven wonder reageert Paul er niet eens op, weg gezonken in gedachten. Yeah, right, alsof die gozer überhaupt na kan denken.
      'Als jij zijn brood smeert dan is het niet 'cool' meer,' zegt Jared terwijl hij met moeite zijn eigen brood smeert.
      'Alsof jij niet je brood klaar laat maken door Kim, stel ongelikte beren,' mompel ik onder mijn adem.
      'Ja, stel ongelikte beren,' praat Claire me na. Ze kijkt Jared en Paul - die geen kik geeft - met samengeknepen ogen aan en zet haar handen in haar zij.
      Ik gniffel en wil er iets van zeggen, maar Quil is me voor. Hij tilt Claire op zijn schoot en geeft haar een zacht tikje met zijn vinger op haar neus. 'Wat heb ik je verteld over mensen napraten?'
      Claire rolt met haar ogen alsof ze op haar kop krijgt en kijkt Quil verveeld aan. 'Niet dingen nazeggen als je niet weet wat het betekent,' zegt mijn jongere zusje monotoon.
      Ik gniffel achter mijn hand, twee turven hoog en al zo'n attitude. Dat wordt nog wat later. 'Dat gedrag krijg je als je haar te veel verwent,' grijns ik.
      'Zegt degene die er nooit is om haar iets te geven,' kaatst Quil gedachteloos terug, zijn ogen nog steeds op de peuter in zijn schoot gericht.
      Dan is het ineens akelig stil aan de tafel en ik voel een steek door mijn lichaam gaan. Ik wil zeggen dat ik weinig keus had en dat ik geforceerd werd om te turnen, maar in plaats daarvan neem ik stilletjes een hap van mijn broodje, die ik maar moeilijk weg geslikt krijg. Alle ogen branden op mijn gelaat en dat zorgt ervoor dat het zweet me uitbreekt.
      'Dat was echt lullig, Quil, alsof Serena een keuze heeft,' verdedigt Jake me.
      Quil haalt zijn schouders op, zijn blik nog steeds op Claire gericht. 'Ze zou kunnen stoppen.'
      Die ene zin duwt me over het randje en ik pak mijn glas met water en gooi het recht in Quils gezicht. 'Fuck off, holbewoner,' weet ik over mijn lippen te persen voordat ik woedend van de tafel storm en naar buiten verdwijn.
      Ik neem een diepe teug zuurstof en ik probeer tot tien te tellen terwijl ik richting de weg loop. De hele wereld kan wat mij betreft stikken. Het enige wat ik de afgelopen weken heb geprobeerd is om te stoppen met turnen, mijn twaalfjarige droom gedag te zwaaien en wat suggereert Quil? Ze zou kunnen stoppen, thanks voor die slimme opmerking Quil, dat is echt niet waar de ruzie met mijn ouders overgaat, maar echt super bedankt!
      Woedend trap ik een steentje voor mijn voeten weg. Stomme Quil.