Chapter 17

||Serena Faith Young

Als we de bibliotheek binnenlopen, walmt de geur van oude boeken mijn neus binnen en lijkt het erop dat we midden in een scène lopen van twee onbekende meisjes. Het zijn duidelijk zusjes, want ze lijken verschrikkelijk erg op elkaar. Het oudste, maar kortste meisje heeft donkerblonde lokken en blauwgroene ogen. Op het eerste oog is ze niet perse knap, maar hoe langer ik naar haar kijk, des te meer mooie puntjes ik kan ontdekken. Zo heeft ze bijvoorbeeld hoge jukbeenderen en een strakke kaaklijn.
      'Dus ze heeft niet alleen een grote bek, maar ook losse handjes,' hoor ik Embry ineens sneren.
      Verbaast kijk ik op naar de jongen naast me, sinds wanneer is hij geïrriteerd? Dan maak ik het rekensommetje: dit is het meisje dat gisteren tegen hem aanliep en begon te schulden.
      'Oh, hij is niet alleen doof en blind, maar ook nog eens extreem bijdehand. Geweldig, geweldig,' mompelt het meisje zo sarcastisch als wat.
      Enthousiast hobbel ik met mijn krukken op haar af. 'Oh my, ben jij het meisje dat Embry gisteren helemaal uitgekafferd heeft? Ik ben trouwens Serena,' ratel ik en ik steek mijn hand uit.
      Het meisje kijkt me even aarzelend en overweldigend aan, maar schudt uiteindelijk wel mijn hand. 'Uhm... Thorn,' zegt het meisje, Thorn dus, met een verrassend zachte stem.
      'Thorn, een passende naam,' sneert Embry.
      Direct schieten de ijsmuren weer op in de ogen van Thorn en ze kijkt Embry dodelijk aan. 'Hoor wie het zegt,' kaatst ze terug en ze rolt met haar ogen.
      Ik zie dat Embry nog iets wil snauwen, maar op dat moment komt de vrouw van de bibliotheek vanuit het magazijn gelopen met twee zware tassen in haar handen. Tot mijn verbazing schiet Thorn naar voren om de tassen over te nemen en als ik een sneaky blik vanuit mijn ooghoeken naar Embry werp, zie ik dat hij ook verbaast is. Ik kan het niet helpen om mezelf af te vragen of Embry met andere meisjes zich ook zo onvolwassen gedraagt of dat het aan Thorn ligt.
      Ik word uit mijn gedachten getrokken als ik een klap hoor en geschrokken kijk ik naar het zusje van Thorn, die Embry zowat omver loopt. Het lijkt erop dat ik net zo verbaast ben als Embry zelf.
      'Die hadden je mooi te pakken, Em,' gniffelt Jake, die zich de afgelopen minuten verdomd stil heeft gehouden. 'Weet je zeker dat ze niet de ware is?' Jake knipoogt voor het effect.
      'Ja, wanneer ga je toegeven dat je d'r gewoon een stoere chick vindt?' val ik Jake bij. Het voelt goed om Embry terug te pakken van zijn eerdere woorden. Beter dan het zou moeten voelen, lijkt het wel.
      'Ha-ha, wat zijn jullie toch weer grappig,' mompelt Embry met rollende ogen. Het is duidelijk dat hij niet echt amused is, maar dat betekent nog niet dat ik dat niet kan zijn.