Chapter 15

||Serena Faith Young

Na het voorstel van Emily, ben ik naar boven gerend - geen idee hoe ik het gedaan heb met mijn been - en heb ik mezelf ingesloten. Ik lig al vanaf de middag te snikken en te huilen en het is inmiddels acht uur 's avonds. Je zou toch denken dat je tranen een keer op zouden zijn? Blijkbaar de mijne niet.
      Ik snap niet waarom Emily zoiets zou doen. Ze is mijn tante en ze weet dat ze mijn enige hoop is. Of was. Want blijkbaar de meest geweldige tante kan die rol niet vervullen. Ze weet dat de dokters hebben gezegd dat ik gewoon echt niet mag turnen, dus waarom zou ze me terug sturen om me geforceerd te laten worden in iets wat ik niet mag? Het is niet logisch.
      Ik hoor iemand kloppen op mijn deur, maar ik negeer het.
      'Kom op, Serry, ik ben je bestie,' zegt Embry. Aan zijn stem is te horen dat hij pruilt.
      Ik draai me op mijn andere zij en en krul mijn benen om mijn deken, Embry zo goed als kwaad mogelijk negerend.
      'Ik heb gehoord wat er gebeurd is. Je bent echt badass.'
      Ik weet dat Embry me probeert op te vrolijken, doelend op de klap in mijn moeders gezicht, maar het zorgt er alleen maar voor dat ik in een nieuwe stroom van tranen barst. Ze mag dan wel een monster zijn, maar ze is en blijft mijn moeder.
      'Ah... sorry, dat was het verkeerde ding om te zeggen,' verontschuldigend Embry zich oprecht. 'Hoe dan ook, laat me je vertellen over wat ik vandaag weer mee gemaakt heb. Luister je?'
      Ik maak geen geluid, maar ik stommel wel uit mijn bed om een stuk papier te pakken. Ik vind het zielig om Embry te negeren, want hoe je het went of keert: hij probeert me toch op te vrolijken. Dus ik pak een kladblok en schrijf: Ik luister.
      Embry grinnikt even en begint dan met vertellen. 'Dus ik liep over straat, vlak bij Forks, en ik voel ineens iets tegen me aan klappen. Dus ik kijk op, maar ik zie niets, dus ik kijk naar beneden en ik zweer het was echt een klein meisje, maar ze begon me toch een partij te vloeken!'
      Ik schrijf wat op een nieuw papiertje en schuif het weer onder de deur. Dat is echt gemeen tegenover kleine meisjes, Em. Hoe oud was ze?
      Embry snuift, duidelijk niet mee eens met mijn briefje. 'Dat is niet gemeen, dat is de waarheid. Ik denk dat ze zestien was of zo, maar ik kende haar niet dus dat betekent dat ze nieuw is. Maar ze begon me toch een partij te schelden, dus ik zei: 'sorry, maar je bent echt onbeleefd, weet je dat?' en toen ging ze ook nog een in een andere taal vloeken. Ze had ook een knal en knalrood hoofd, volgens mij kwam ze net van een intensieve training of zo, mijn god. Ik wist niet dat kleine mensen zoveel pit konden hebben.'
      Ondanks alles begin ik toch te lachen. Typisch iets voor Embry. Ik laat mijn hoofd tegen het houten oppervlak rusten en zucht even. Mijn ogen branden van vermoeidheid, maar ik begin opnieuw iets te schrijven.
      Even later reageert Embry. 'Of ik mijn excuses heb aangeboden?' Embry snuift lachend. 'Natuurlijk niet, zij loopt tegen mij aan en begint te schelden in een of andere taal, alsof ik dan mijn excuses ga aanbieden over het feit dat ze een betere bril nodig heeft? Mooi niet.'
      Ik lach hardop. Embry klinkt zo oprecht en eerlijk dat het grappig is. Desondanks klinkt het meisje ook behoorlijk grappig, als ze werkelijk Embry heeft uitgescholden dan moet ze heel wat lef hebben, want ik zou er wel twee keer over nadenken voordat ik een jongen twee keer zo groot als ik uit zou schelden.

GUYSSSS,
Ik heb een nieuwe story: KLIK KLIK KLIK met Embry Call. De verhalen zullen in elkaar overlopen, dus dat betekent extra veel Jake en Serena - en Embry en zijn inprent ofc - !
En woooowoooow, 26 abo's? AWESOME

Liefs,
LaLoba