Chapter 14

||Serena Faith Young

Lachend neem ik Jakes uitgestoken hand aan als hij me uit zijn auto helpt. 'Gentleman,' complimenteer ik hem speels.
      'I try,' grijnst hij terug.
      Samen lopen we naar het mijn huis. Het voelt raar om 'mijn huis' te zeggen, maar toen Emily me de eerste keer hoorde struikelen heeft ze het erin gestampt dat dit net zo goed mijn huis is als die van haar. Ik bof maar met zo'n tante.
      Iets begint al aan me te knagen als ik merk dat het zo goed als doodstil is in het huis en aarzelend loop ik via de hal naar de kuiken. En daar zit mijn grootste nachtmerrie. Ergens had ik gehoopt dat mijn ouders het op zouden geven, maar hoe stom had ik kunnen zijn om dat te kunnen geloven?
      Er hangt een akelige spanning in de kamer. De jongens zijn zo goed als allemaal verdwenen, op Jared en een meisje dat ik niet ken na, die zitten op de bank in de woonkamer. Emily en Sam staan gespannen in de keuken, beide met een glas water in hun handen en aan de tafel zitten mijn moeder, met een uitdrukking die onweer voorspelt op haar gezicht, en mijn vader met zijn beroemde frons op zijn gezicht. Maar dat is niet wat me boos maakt. Wat me wel boos maakt, is Claire die in een jurkje en losse haren naast mijn ouders op een keukenstoel zit. Als er iets is wat ik geleerd heb de afgelopen twee weken, dan is het wel dat het hier altijd luidruchtig is en dat Claire zo jongensachtig als mogelijke kleren draagt.
      'Waarom heeft Claire die kleren aan?' vraag ik stomverbaasd, wijzend met mijn duim naar Claire.
      'Je vader en ik dachten dat dat wat meer... gepast was voor haar leeftijd, Serena,' zegt mijn moeder. Ze oogt kalm, maar de spier die trilt in haar nek verraadt haar façade. Jammer mam.
      'Ze is vier,' spuug ik uit. Mijn moeder wilt haar mond optrekken, maar ik ben haar voor: 'Wat doen jullie hier?'
      'We hebben gesproken met je nieuwe coaches en je hebt over anderhalve week een wedstrijd in Orlando,' zegt mijn moeder nonchalant, alsof ze me vertelt wat we vanavond gaan eten.
      Sprakeloos. Dat is de juiste omschrijving voor de staat waarin ik me bevind. Met ogen ter grootte van schoteltjes bekijk ik mijn ouders. Over welke nieuwe coaches heeft mijn moeder het? Volgens mij zijn kniebracen niet eens toegestaan bij wedstrijden. 'Pardon?' is het enige wat ik er uit weet te persen.
      'Je hoorde me wel, Serena,' zegt mijn moeder. Van de toon waarop ze praat alleen al word ik misselijk. 'Je hebt binnenkort een wedstrijd in Orlando!'
      'Crystal,' komt Emily er snel tussen. Mijn tante gaat naast me staan en legt een hand op mijn schouder. 'Serena moet nog zeker een maand in het gips. Bovendien heb ik haar aangemeld bij de school in het reservaat, over twee dagen gaat ze hier naar school.'
      'Het boeit me helemaal niets wat jij doet, zusje. Turnen is wat Serena doet en wat ze blijft doen.' Mijn moeder zet dreigend een stap naar voren, wat ervoor zorgt dat Sam een stap dichter naar Emily zet. Nog even en dit gaat escaleren in een of ander ziek familiegevecht.
      'Zodat je nog meer auto's van mijn prijzengeld kan kopen, huh?' vraag ik geprikkeld en woedend. Dat ze mij pakt, prima, maar Claire laat ze er buiten.
      Eerst hoor ik het: een felle klets van huid op huid en dan voel ik het pas: de stekende pijn in mijn linkerwang. In films blijven meiden altijd geshockt en versteend staan, maar mijn brein heeft vrij snel door wat er gebeurt is en zonder na te denken haal ik uit naar mijn moeder. Mijn hand tintelt van de impact van de klap en mijn moeder kijkt me geschrokken aan. Die had ze niet verwacht.
      Mijn vader snelt naar haar zijde en ik word door een gloeiendhete hand naar achteren getrokken. Jake gaat beschermend voor mij staan en ik kan de blik in zijn ogen niet anders omschrijven dan pure haat. Het is zo fel dat zelfs ik er van schrik.
      Ergens voelt het slecht dat ik mijn moeder heb geslagen, maar zij maakte de eerste move. Ik richt mijn blik op Claire en gebaar dat ze moet komen. Snel rent mijn zusje en grijpt ze me huilend bij mijn gegipste been.
      'We gaan de politie bellen,' stelt mijn vader, terwijl hij troostend over mijn moeders armen wrijft.
      Dat zorgt ervoor dat er tranen in mijn ogen springen. Mijn vader heeft duidelijk gezien dat mijn moeder eerst sloeg, desondanks wilt hij de politie bellen omdat ik terugsloeg?
      'Jason, wacht, ik heb een idee,' zegt Emily gehaast. 'Over een maand mag het gips eraf, toch? De dag dat ze het gips eraf halen, stuur ik haar op een vliegtuig naar haar jullie toe zodat ze weer kan turnen. Dan heeft ze een maand goede educatie gehad, als je dat omrekent hoeft ze zoveel dagen geen thuisonderwijs te volgen, right? Dus kan ze nog meer turnen en geld verdienen.'
      Mijn moeder antwoordt direct: 'Een maand en geen dag langer, Emily!'
      En zodra Emily knikt, raken haar woorden me als een betonnen muur. WAT!?