Chapter 13

||Serena Faith Young

Jake kijkt me met een pretogen aan en een enorme grijns op zijn gezicht. Hij houdt zijn hand uit voor een high-five en ik tik hem aan. Honderden elektrische schokjes gaan door mijn linkerhand en een glimlach kruipt op mijn gezicht. Ik voel ineens de enorme drang om te lachen en dat is wat ik doe.
      Dan merk ineens dat Jake is gestopt met lachen en beschaamd kijk ik naar de jongen, maar waar ik een jongen met een vieze trek op zijn gezicht verwachtte, zie ik Jake met een zachte, vertederende glimlach op zijn gezicht.
      'Sorry,' verontschuldig ik mezelf voor mijn lach.
      'Je hoeft je niet te verontschuldigen omdat je moest lachen, idioot,' lacht Jake, de woorden haast liefkozend uitsprekend. Hij zet de auto in zijn eerste versnelling en rijdt door het zijweggetje zo het Makah reservaat in.
      'Wow, ik ken deze weg helemaal niet,' zeg ik verrast. Snel stap ik de auto uit en ik neem een diepe teug adem. De vertrouwde geur van bos, kaneel en thuis walmt mijn neusgaten binnen en een prettige rilling kruipt over mijn rug. Thuis.
      Jake geeft me mijn krukken aan en ik glimlach dankbaar.
      Ik loop door het bos, het paadje herkennend, naar een van de oudste gedeeltes van het reservaat. In een cirkeltje staan drie oude hutjes, handgemaakt met hout en riet. De eerste is om te bidden naar de heilige geesten voor heidenen, de middelste is voor gelovigen en de derde en laatste is voor de stamoudsten. Ik heb geen idee hoe lang de hutjes er al staan, maar als kind is me verteld dat de hutjes er al sinds het begin der tijden staan. Dat lijkt me sterk, maar wie weet.
      'Het is mooi hier,' zegt Jake hardop.
      Ik leg mijn vinger op mijn glimlachende lippen en gebaar woordeloos dat ik naar een van de tentjes gaat. Jake knikt en glimlacht. Ik voel zijn ogen op mijn rug branden als ik het eerste hutje in loop. Mijn ouders hebben mij nooit de rituelen gegeven die me een gelovige zouden maken, Claire daarentegen wel, maar mij heeft het nooit zoveel uitgemaakt. Ik geloof toch niet. Maar dat betekent niet dat ik niet kan hopen dat mijn ouders ineens vrede hebben gevonden met mijn toekomst.
      Zodra ik het hutje binnenkom, walmt de geur van de kaneel wierook mijn neus binnen en ik wil me in de kussens laten zakken, maar het gips om mijn knie herinnert me weer dat dat niet mogelijk is. Een zucht rolt over mijn lippen en voor een seconde laat ik alle stress, pijn en moeilijkheden mijn lichaam in sijpelen. Bijna direct daarna forceer ik ze allemaal weer uit mijn gedachten en lichaam en voel ik in mijn zakken. Mijn vingers stuiten op een verpakt koekje en ik leg het op het altaar. Het is niet veel en ik weet dat de kinderen het binnen nu en een paar minuten wegkapen om op te eten. Hoe ik dat weet? Omdat ik het vroeger zelf ook weleens gedaan heb met mijn toenmalige vriendinnen.
      Na een paar minuten stap ik weer naar buiten en ik glimlach als ik Jake naar de kliffen zie staren. In La Push hebben ze ze ook, alleen zijn ze hier veel groter en nog hoger. Mijn blik valt op Jakes gespierde armen en schouders die door zijn zwarte shirt schijnen. Hoe zouden die armen om mijn lichaam voelen? Het enige wat ik hoef te doen is mijn arm uitstrekken om zijn spieren te voelen. Bijna zou ik het doen, maar dan realiseer ik me hoe enorm creepy dat zou zijn.
      Dan draait Jake zich ineens om en betrapt staar ik in zijn chocoladebruine ogen. 'Vind je het leuk wat je ziet?' vraagt hij speels. Voor ik een antwoord kan geven praat hij alweer verder. 'Ik wist niet dat je gelovig was.'
      'Ben ik ook niet,' antwoord ik schouderophalend.
      Jake forceert zijn wenkbrauwen in een vragende frons die hem veel te schattig voor zijn eigen doen staat en ik voel mijn wangen weer rood kleuren.
      'Zie je het derde en het grootste hutje? Die is voor de stamoudsten,' leg ik uit. 'Het middelste hutje is voor gelovigen, zoals Claire en mijn moeder.'
      'En de eerste?' vraagt Jake nieuwsgierig. Hij kijkt me afwachtend aan en ik forceer mezelf om weg te kijken voor ik weer in zijn ogen verdrink.
      'De eerste is voor heidenen, niet-gelovige,' antwoord ik schouderophalend. 'Mijn ouders hebben mij niet de rituelen gegeven.'
      'Wat? Waarom zouden ze dat niet doen?' vraagt Jake nieuwsgierig. Hij zet een stap mijn kant op en legt zijn gloeiendhete hand op mijn schouder. Het contact zorgt voor een aangename rilling over mijn rug en ik hoop vurig dat Jake het niet ziet.
      'Geen idee,' lach ik humorloos. Het is namelijk een vraag die ik me ontzettend vaak heb afgevraagd. 'Ze zeggen altijd dat ze dachten dat ik ze niet nodig heb. De heilige geesten, bedoel ik.' Zoals ik eerder heb gezegd, het maakt me niet zo uit. Maar waarom Claire wel?
      Jake is even stil, maar verbreekt dan toch de vredige stilte. 'Is dit wat je bedoelde, met de normale lijn? Nu je ouders er zijn zit je eronder, bedoel je?' vraagt hij voorzichtig.
      Mijn mondhoeken krullen in glimlach bij de gedachten dat hij echt geluisterd heeft en het probeert te begrijpen. 'Ja, dat is precies wat ik bedoel.'

Super bedankt voor de reacties, guys!