Chapter 12

||Serena Faith Young

Een anderhalve week is voorbij gevlogen en ik voel me meer thuis dan ooit tevoren. Jared daagt me de hele tijd voor dingen waarvan hij weet dat ik het toch niet kan zolang mijn been in het gips zit, Embry noemt mij zijn 'bestie', Quil mag me volgens alleen maar omdat ik goed met Claire om kan gaan, Seth is een geweldig en naïef slachtoffer voor plagerijen en zelfs Paul zegt me gedag. Sam voelt als een mix van een grote broer en een vader en ik ben jaloers op zijn liefde voor Emily. Emily's lessen gaan ook door en ze zegt regelmatig dat ik geluk heb dat ik snel dingen begrijp, want over minder dan twee dagen begint het echte werk.
      Maar nu is het zaterdag en zit ik in de auto met de enige jongen die ik nog niet heb opgenoemd: Jake. We zijn onderweg naar het Makah reservaat, mijn geboorteplaats, waar ik al ruim vijf jaar niet meer ben geweest.
      'Ben je zenuwachtig voor school?' vraagt Jake. Hij rijdt met een hand aan het stuur en hij werpt me een korte blik. De glans in zijn ogen lijkt bijna bezorgd.
      'Niet voor school perse, zolang ik maar geen onvoldoendes haal,' lach ik nerveus. Ondanks dat ik me enorm op mijn gemak voel bij Jake, word ik desondanks erg nerveus in zijn bijzijn. Het lijkt wel alsof mijn spontane karakter na al die jaren van het spelen van het verlegen, beleefde meisje weer terug komt bij Jake.
      'Waar ben je dan wel zenuwachtig voor?' vraagt Jake en hij klinkt oprecht geïnteresseerd.
      'Nou, er is een lijn. Die lijn staat voor normaal en uiteindelijk gaat alles terug naar die lijn. Momenteel zit ik boven die lijn: ik heb Claire en Sam en Emily, maar-'
      'En mij, natuurlijk,' voegt Jake met een grijns aan mijn zin toe.
      Ik voel dat mijn wangen rood beginnen te kleuren. 'En jou... Hoe dan ook, uiteindelijk gaat het terug naar die lijn of daarbeneden. Snap je een beetje wat ik bedoel?' vraag ik met opgetrokken wenkbrauwen. Ik haal nerveus een hand door mijn dikke, donkerbruine lokken terwijl mijn grijskleurige ogen Jake in me opnemen. Ik ben nog nooit zo open tegen iemand, behalve Emily, geweest.
      'Dus, eigenlijk ben je bang dat er een tegenslag komt?' vraagt Jake voorzichtig. Hij lacht me niet uit, maakt er geen grap van, maar reageert serieus.
      Ik trek een schouder op. 'Ik denk het,' antwoord ik. Ik laat mijn ogen afdwalen naar de weg en dan zie ik het: een maar al te bekende grijze BMW X4 - en drie keer raden van wiens geld die betaald is.
      Ik voel hoe mijn hart sneller begint te kloppen en nerveus staar ik naar de bestuurder. Mijn ogen botsen op een paar strenge, koude haast zwarte en ik voel een golf van paniek door mijn lichaam razen. Shit!
      'Serena, gaat het wel goed?' hoor ik Jake bezorgd vragen. Ik merk dat hij vaart begint te minderen en dat zorgt ervoor dat alle alarmbellen beginnen te rinkelen, maar het harde, scherpe getoeter van mijn moeder brengt me terug naar het nu.
      'Harder, Jake! Gassen!' roep ik uit.
      Jake laat het zich geen tweede keer zeggen en nog geen seconde later word ik door de snelheid in de bijrijdersstoel geduwd met mijn rug. Een beetje onhandig probeer ik me in mijn stoel om te draaien en ik word nerveus als ik zie dat mijn ouders de achtervolging in zetten. Ik weet honderd procent zeker dat als ze me nu stoppen, ik niet meer terug ga naar Sam en Emily en ik ben er ook honderd procent zeker van dat ik het er niet mee eens ben.
      'Wie zijn het?' vraagt Jake, al vermoed ik dat hij het antwoord wel kan raden.
      'Mijn ouders,' antwoord ik desondanks. Nerveus kijk ik weer door de achteruitkijkspiegel en het zweet breekt me uit als ik zie dat mijn ouders steeds dichterbij komen. De BMW heeft natuurlijk veel meer vermogen dan Jakes Rabbit dus het is een kwestie van tijd tot mijn moeder ons klem rijdt.
      'Houd je vast,' waarschuwt Jake.
      Ik wil een sarcastische opmerking maken zoals 'waaraan in vredesnaam', maar mijn hele lichaam wordt ineens naar links getrokken en ik zie de bomen voorbij flitsen: Jake heeft de auto een zijweggetje in gereden.
      Afwachtend kijk ik naar de weg en amper een paar seconden later racet de auto van mijn ouders op topsnelheid voorbij het zijweggetje. Jake is ze kwijtgeraakt!