Chapter O9

||Serena Faith Young

Blijkbaar waren Jake en Embry ook onderweg naar Sue's Diner om wat te gaan eten en Emily heeft ze uitgenodigd om bij ons aan de tafel te zitten, nadat ze toestemming aan mij en Claire had gevraagd. En wie ben ik om 'nee' te zeggen? Ik mag de jongens wel. Embry is duidelijk een enorme clown, maar ik denk dat hij ook wel serieus kan zijn als het nodig is. Jake daarentegen kan ik niet zo goed plaatsen. Hij lijkt me erg aardig, maar iedere keer dat als hij wat zegt, kijkt hij me afwachtend aan, alsof hij perse wilt dat ik een reactie geef.
      Ik zit aan de buitenkant, zodat mijn been op een krukje kan liggen, Claire zit naast mij en Embry zit weer naast Claire. Sam, Emily en Jake zitten tegenover ons. Ik zou liever hebben dat Jake naast me zou zitten, want dan zou ik niet telkens in zijn ogen verdwalen.
      'Dus, hoe ziet de dag van een turnster eruit?' vraagt Jake terwijl hij een patatje in zijn mond steekt. Hij klinkt oprecht geïnteresseerd en ik vraag me af waarom. Eerlijk is eerlijk: turnen is niet zo'n interessante sport.
      Ik haal mijn schouders op. 'Opstaan, eten, scholing, turnen, eten, turnen, eten, slapen,' antwoord ik. Ik probeer het zo vaag mogelijk te houden, maar ik voel nog steeds een onvermijdelijke steek in mijn hart: een dag die ik nooit meer zo mee ga maken.
      'Dus, hebben jullie allemaal zin om weer naar te school te gaan?' vraagt Emily, het onderwerp veranderend. Ze gunt me een glimlach en ik glimlach geforceerd terug.
      Claire, Embry en Jake barsten allemaal in kreunen uit en ik kan mijn gegrinnik niet stelpen. Voor mij was school twee uur aan Engels, wiskunde en nog een gekozen vak zoals biologie of een andere taal.
      'Claire, jij gaat na de vakantie voor de eerste keer naar school. Hoe kan je nou weten of het stom is?' vraagt Emily met een glimlach.
      'Quil zegt dat het stom is, dus het is stom,' antwoordt Claire eigenwijs. Ze slaat haar armen over elkaar en kijkt Emily pinnig aan.
      'Oh oh, iemand heeft het temperament van haar moeder,' mompel ik onder mijn adem. Claire kijkt me nog bozer aan en ik gniffel. Een boze peuter met bolle wangen is te grappig om serieus te zijn. 'En ik ben het niet.'
      'Serry!' roept Claire ontevreden uit.
      'Oh shush, stop een kipnugget in je mond en wees de lieve vierjarige,' zeg ik op gedempte toon.
      Jake begint te lachen en direct voel ik mijn wangen rood kleuren. Waarom gebeurt dat toch telkens? Ik vraag er niet om. Ik richt me op mijn eten: een schnitzel met patat. Ik weet zeker dat als mijn moeder dit zou zien dat ze zo boos zou worden dat ze niet meer zou kunnen praten. Dan, als ze bijgekomen zou zijn, zou ze het eten weggooien en me rondjes laten rennen tot mijn tong bij mijn knieën zou hangen. Ja, het is maar goed dat ik geen idee heb waar mijn moeder is. Bovendien is het eten veel te lekker.
      'Ik ga echt nooit meer sla eten,' beloof ik mezelf.

Wooooow, bijna twintig abo's guys! Super bedankt!! Wat vinden jullie ervan zover?