Chapter O8

||Serena Faith Young

Die avond helpt Emily me in een leuke outfit. Het is voor het eerst sinds een heel lange tijd dat ik een jurk draag en persoonlijk vind ik het me niet zo mooi staan. Dankzij het turnen heb ik best wel brede schouders en een gespierd lichaam over het algemeen, dus ik vind een jurk altijd een beetje té, maar sinds Emily een geweldige doordrammer is, loop ik nu hand in hand - of eigenlijk kruk in hand - met haar en mijn zusje, in de jurk, over straat. Emily heeft de hand van Sam beet en Claire trekt mij telkens steeds verder naar voren, omdat ze honger heeft.
      Ik kan me niet herinneren dat ik me ooit zo vredig heb gevoeld. Met pap en mam gingen we nooit met z'n allen iets leuks doen of uiteten.
      'Gaan we naar Sue's Diner?' vraagt Claire opgetogen.
      Ik ken Sue en haar familie. Ik weet dat ze onze oudtante is, maar voor de rest ben ik nog nooit bij haar op bezoek geweest. Maar blijkbaar heeft ze een eigen restaurant.
      'Sure, Claire,' glimlacht Emily vrolijk.
      Terwijl Claire vrolijk juicht, neem ik de omgeving in me op. Als je maanden in drukke steden leeft, vergeet je makkelijk hoe het is om omringd te zijn met bomen, het geruststellende geruis van de bladeren en de andere harmonieuze geluiden die bij La Push horen. Het Quileute reservaat verschilt niet zoveel met die van het Makah, niet dat ik goed kan heugen hoe het er daar uitziet. Het moet denk ik een jaar of twee geleden zijn dat ik daar voor het laatst ben geweest.
      'Is het misschien mogelijk om morgen naar Makah reservaat te gaan?' vraag ik in gedachten verzonken.
      'Sure, ik wil je wel brengen als Emily en Sam dat goed vinden.'
      Ik schrik van de zware, maar desalniettemin prettige stem, die vanuit het niets achter me opduikt. Als ik om kijk en mijn nek iets krom, kijk ik recht in de chocoladebruine ogen van Jake en ik voel het rood vanuit mijn nek naar mijn wangen kruipen. Ik scheur met moeite mijn blik los van de donkere poelen van de jongen en ik zie dat Embry naast Jake loopt.
      'Hé Embry,' floep ik er dankzij de zenuwen uit. Je zou denken dat ik wel gewend zou zijn aan mensen, maar dat is niet zo. Helemaal niet met jongens.
      'Ik bied je een rit aan en je begroet Embry? Nou, dankjewel hé.' Jake zegt het op een speelse toon, maar hij kijkt me quasi verdrietig aan.
      'Oh,' antwoord ik stom. 'Wist je dat otters elkaars handen vast houden als ze slapen zodat ze niet van elkaar wegdrijven?' Smooth, Serena, real smooth. Ik kan mezelf wel voor mijn hoofd slaan, waar ben ik in vredesnaam mee bezig?
      Embry barst in lachen uit, samen met Emily en Sam, waardoor Claire ook begint te giechelen en Jake lijkt me haast vertederend aan te kijken. Hij lacht me in ieder geval niet uit.
      'Een gewone 'hoi Jake' had ook genoeg geweest, maar leuk feitje,' grijnst Jake. Hij heeft een aantrekkelijke grijns.
      'Hoi Jake,' antwoord ik, opnieuw op een nogal domme en schaapachtige toon. Ik weet niet of het mogelijk is, maar ik voel mijn wangen nog warmer worden. 'Wist je dat naaktslakken vier neuzen hebben?'
      Embry barst opnieuw in een schaterlach uit en Jake geeft hem een speelse duw, maar ook hij moet grinniken. Het is een verrassend melodisch geluid en ik merk dat ik het onbewust dat ik ervan moet glimlachen.