Chapter O7

||Serena Faith Young

Nadat ik me met veel moeite heb omgekleed in een trainingsbroek en een leuke sweater, laat ik me op mijn nieuwe bed vallen. Dan realiseer ik me pas hoe erg ik er aan toe ben. Ik kan volgens de dokter nooit meer op hoog niveau turnen, mijn ouders pushen me om te turnen, ik heb altijd makkelijke thuiseducatie gehad en nu ben ik met mijn zusje in La Push terwijl mijn ouders nog in Florida zijn. Hetzelfde geldt voor mijn beste vriendin en teamgenote Kate. Misschien dat als ik het Emily lief vraag, dat ze me ook thuiseducatie kan geven deze zomervakantie en dat ik dan kan beginnen met High School. Want nu is het wel de tijd om de juiste keuzes te maken en turnen te vergeten. De gedachte alleen al zorgt ervoor dat de tranen in mijn ogen springen. Hoe kan ik nou stoppen met turnen?
      Voor ik het weet, heb ik het nummer van mijn beste vriendin in getoetst en wacht ik geduldig tot ze opneemt. Nadat de telefoon vijf keer is overgegaan hang ik op en kijk ik naar de tijd. 15:21, trainingstijd. Met een zucht leg ik mijn telefoon weg en maak ik een plattegrond van mijn nieuwe kamer in mijn hoofd.
      Emily heeft gezegd dat we binnenkort een bureau gaan scoren op hun kosten en dat ik ook de muren naar mijn smaak mag kleuren, alsof ze er al helemaal zeker van is dat ik hier blijf wonen. Ik wil niet dat Sam en Emily te veel geld gaan uitgeven, want voor ze het weten ben ik weer terug geëist door mijn ouders. Niet dat ik daar zo makkelijk mee in ga. Ik heb nu eindelijk mijn zusje.
      Mijn ouders hebben hebben het nooit hardop gezegd, maar ik denk weleens dat Claire een ongelukje is geweest. Ik was immers al twaalf toen Claire geboren werd en dat is een leeftijd waarbij je de term 'abortus' wel begrijpt. Ik ben desondanks dolgelukkig dat ze Claire niet weg hebben laten halen. Ik kan mijn leven niet zonder mijn zusje inbeelden.
      'Hé, Serry,' klinkt ineens de kinderlijke stem van Claire vanuit mijn deuropening.
      Ik forceer een glimlach op mijn gezicht en kijk mijn jongere zusje, die een viltstift in haar hand heeft, aan. Ik klop op de plek naast mij. 'Hoe gaat ie, Claire?'
      'Goed, doet je been pijn?' vraagt Claire terwijl ze naast me zit. Ze staart naar de plek waar het gips zit onder mijn joggingbroek en ik kan al raden wat ze wil doen.
      'Wil je er op tekenen?' vraag ik met opgetrokken wenkbrauwen. Als ik zie dat Claire enthousiast begint te knikken, grinnik ik en trek ik mijn joggingbroek iets naar beneden zodat het bovenste gedeelte van mijn gips zichtbaar is. Het eerste wat mijn zusje er in koeienletters op zet is 'CLAIRE', gevolgd door 'BETERSHAP' zonder 'c'. Daarna begint ze overal zonnetjes en bloemetjes tussen te tekenen en al snel is het bovenste gedeelte van mijn gips gekleurd met verschillende kleuren stift.
      'Hé artiest en pechvogel.' Ineens klinkt de tinkelende stem van Emily door mijn kamer. Ze staat in de deuropening en achter haar staat Sam, met zijn armen om mijn tantes middel gewikkeld. Ik smelt bijna bij de blik in zijn ogen en ik voel hun liefde letterlijk door de hele kamer stromen.
      'Hé tante Em en Sam,' zeggen Claire en ik tegelijk. Claire met haar tong uit haar mond in opperste concentratie en ik met een vriendelijke glimlach op mijn gezicht.
      'Ik had een voorstel, Ser,' zegt tante Emily. Ze gaat op het voeteneind van mijn bed zitten en Sam neemt plaats op een draaistoel. 'Ik dacht eraan om jou thuisscholing te geven de rest van de zomervakantie en dat je daarna gewoon naar High School gaat. Heb je er zelf al over nagedacht?'
      'Ja, ik heb eigenlijk dezelfde gedachten,' glimlach ik terug.
      'Goed dan is dat weer geregeld! We gaan vandaag uiteten om jouw thuiskomst te vieren!'