Chapter O6

||Serena Faith Young

Ik heb al kennisgemaakt met Embry, die me erg aardig en spontaan lijkt, Quil, die heel erg met Claire op blijkt te kunnen schieten, Jared, die me ook wel vriendelijk lijkt en Paul, die me iets minder vriendelijk lijkt. Paul heeft een aura om zich heen die niet veel goeds voorspelt, terwijl Embry dat juist niet heeft. Van Quil weet ik nog niet zo goed wat ik moet denken en heel misschien dat ik een heel klein beetje jaloers ben op hem. Claire verkiest zijn schoot boven de mijne.
      Emily heeft veel te veel eieren met bacon gebakken. Althans, dat dacht ik, tot ik zag hoeveel de jongens kunnen eten.
      'Maar je bent helemaal niet dik,' mompel ik op vragende toon richting Embry.
      Embry lacht terwijl hij nog een hap ei naar binnen schept. 'We hebben allemaal een passie voor sporten en rennen.'
      Direct trek ik mijn neus op: rennen. Als er iets is waar ik een hekel aanheb, dan is het wel rennen.
      'Dat gezicht staat je niet erg charmant, weet je dat?' merkt Jared speels op.
      Ergens halverwege Jareds zin gaat de voordeur open en nieuwsgierig draai ik me om. Dan vinden mijn ogen een paar chocoladebruine en voor even lijkt het alsof de hele wereld stilstaat. Maar dat duurt slechts een fractie van een seconde en dan ontwaak ik weer uit de trance. De jongen daarentegen kijkt me nog steeds verwonderend aan en ongemakkelijk wend ik mijn ogen af.
      Ineens staat Embry vliegensvlug op van zijn stoel en voegt hij zich bij de jongen zijn zijde. Hij geeft hem een vriendelijke klap op zijn schouder en lacht vervolgens vrolijk naar me. 'Serena, dit is Jake. Jake, dit is Serena. Emily's beroemde nichtje, weet je wel?' stelt Embry ons aan elkaar voor. Het is duidelijk dat Embry ieder woord duidelijk uitspreekt en articuleert.
      Ik glimlach even en ik zie hoe Jakes mondhoeken zich ook in een lome glimlach krullen. Daarna richt ik me weer snel op mijn ontbijt, terwijl ik me afvraag hoe ik er uitzie. Is mijn haar geen enorm vogelnest? Zie ik er uit als een sloddervos? Snel roep ik mezelf tot halt, dit slaat nergens op. Het boeit me nooit hoe ik eruit zie, dus nu ook niet.
      Ik probeer het feit negeren dat ineens iedereen behalve Claire me ineens heel interessant lijkt te vinden en zodra ik klaar ben met mijn ontbijt, de jongens met hun lunch, meld ik dat ik naar boven ga.
      'Oh, Jake! Kan je haar alsjeblieft even de trap op tillen!' roept Emily duidelijk veel te vrolijk uit.
      Ik trek mijn wenkbrauwen in een frons, hier zit iets achter. 'Ik kan best zelf de trap oplopen, hoor,' mompel ik eigenwijs onder mijn adem, maar de jongen genaamd Jake staat al voor mijn stoel. Nu hij zo dicht bij me staat kan ik hem goed in me opnemen. Hij heeft wilde, haast zwarte haren die alle kanten opstaan en een volwassen gezicht waar alle kinderlijke trekjes uit verdwenen zijn. Eerlijk is eerlijk: hij is niet onaardig om te zien. En dan hebben we het nog niet eens over zijn lichaam gehad! Zijn zwarte T-shirt staat strak gespannen om zijn torso, duidelijk door zijn spieren.
      'Komt er nog wat van?' vraagt Jake. Hij grijnst twee rijen parelwitte, rechte tanden bloot.
      'Uh... ja... sure,' mompel ik onder mijn adem. Voorzichtig klim ik op de stoel en spring ik vervolgens op Jakes maar al te gespierde rug. Direct voel ik zijn warmte mijn huid raken en bezorgd leg ik mijn koude hand in zijn nek. 'Heb je koorts?'
      Jake lacht ongemakkelijk en schudt met zijn hoofd terwijl hij de trap beklimt. 'Daar staan mensen in La Push om bekend. Embry en Quil hebben er ook last van.'
      'Oh, oké,' antwoord ik.
      Ongemakkelijke stilte. Ik heb een hekel aan ongemakkelijke stiltes, want ik heb een verschrikkelijke gewoonte.
      'Wist je dat als je een kangoeroes staart optilt, dat hij dan niet kan springen?' Juist ja, ik spuug random feiten als een soort geprogrammeerde computer. Behoorlijk gênant.
      Maar in dit geval lijkt het het ijs tussen Jake en mij te breken.
      'Nee, maar nu weet ik dat wel,' lacht hij. 'Heb je nog andere interessante feiten?'
      'Nou, je kunt niet snurken en dromen tegelijk,' zeg ik na een tijdje nadenken.
      Jake lacht opnieuw terwijl hij me op mijn bedrand laat zakken. 'Dat is ook nogal interessant,' grinnikt Jake. Hij heeft een aantrekkelijke glimlach. 'Lukt het verders?'
      'Sure, thanks voor het dragen,' glimlach ik. Jakes glimlach is behoorlijk aanstekelijk.
      'Geen probleem.' Jake draait zich om en loopt mijn kamer uit.
      Ik staar hem gefocust na.