Chapter O5

||Serena Faith Young

De volgende ochtend word ik verrassend uitgerust wakker. Ik kijk op mijn telefoon om te zien dat het al twee uur in de middag is en dat betekent dat ik dik tien uur heb geslapen. Ik zie ook dat ik meer dan honderd gemiste oproepen heb van mijn ouders en Kate. Ik besluit om die maar te negeren.
      Ongemakkelijk stap ik uit het bed van de logeerkamer. Mijn been is nog steeds gestrekt dankzij het gips dat eromheen zit gewikkeld en ik trek een wijde, korte slaapbroek aan en een te grote sweater. Het scheelt dat Emily houdt van warmte en de verwarmingen hoog heeft gezet, want ik zie dat het buiten pijpenstelen regent.
      Van beneden hoor ik redelijk harde muziek en ik herken Shakira. Enthousiast hobbel ik over de overloop, waarna ik neerkijk op de trap. Het is een best steile trap naar beneden, dus dat gaat hem niet worden. Dan valt mijn blik op de leuning en onbewust is mijn keuze al gemaakt. Ik ga op de trapleuning liggen en laat mezelf naar beneden glijden. Vlak voor het einde stop ik en spring ik van de leuning af. Nu kan ik ook het liedje herkennen: Whenever, Wherever.
      'Serry!' hoor ik mijn jongere zusje gillen en voor ik het weet word ik besprongen.
      Dankzij de jaren van turnen heb ik genoeg spieren om mijn zusje gemakkelijk van de grond te tillen en in mijn armen te nemen. Zingend en dansend loop ik door de kamer, alleen oog hebbend voor mijn jongere zusje, die het duidelijk erg leuk vindt. Ik kan niet erg goed zingen, maar Claire krijst zo hard mee met de muziek dat ze over mijn valse kattengejank heen gaat.
      Ik zet haar op de grond, vlak voor het belangrijkste refrein. 'Ken je ons dansje nog?' vraag ik Claire met opgetrokken wenkbrauwen.
      Enthousiast knikt Claire en begint met dansen. Ik heb zelf weinig idee hoe het dansje gaat, dus ik spiek voornamelijk van Claire. Twee keer donder ik bijna om dankzij mijn geweldige balans met een gestrekte been, maar ik weet mijn balans te hervinden dankzij het aanrecht.
      Als het liedje afgelopen is, begint het volgende liedje: Hotel Room van Pitbull. Het is een niet erg netjes liedje, maar de beat is goed, dus Claire wilde dat we er een dansje op gingen bedenken. Ik heb haar weleens gevraagd wat ze denkt dat het liedje bedenkt en met haar onschuldige kindergedachten heeft ze geantwoord dat ze denkt dat hij met haar een eitje wil bakken in een hotelkamer.
      Ik begin te lachen als ze vrolijk begint te dansen en ik voel me een verschrikkelijke zus om haar op dit liedje te laten dansen, maar aan de andere kant: zij wilde het perse.
      Als het liedje afgelopen is, is Claire bek af en wordt de radio zachter gedraaid.
      Emily komt op me afgelopen met mijn krukken. 'Wat heb je je zusje wel niet allemaal geleerd, verschrikkelijke zus,' zegt ze quasi streng, maar ik kan zien dat ze het leuk vindt.
      Onschuldig haal ik mijn schouders op, terwijl ik de krukken aanneem. Dat is het moment dat ik me omdraai en zie dat de kamer gevuld is met jongens van verschillende leeftijden.
      'Awkwaaaaaaard,' mompel ik onder mijn adem. Dan merk ik een jongen, of eigenlijk een man, die er een stuk ouder en volwassener dan de gemiddelde jongen in deze kamer en ik neem aan dat het Sam is. Op mijn krukken loop ik naar de man toe en steek ik mijn hand uit.
      'Ik neem aan dat jij Sam bent, de verloofde van mijn tante. Ik ben Serena, het spijt me dat ik jullie huis binnen kom vallen,' verontschuldig ik gemeend.
      Sam glimlacht tevreden, alsof hij mijn beleefde gedrag wel leuk vindt. Hij neemt mijn uitgestoken hand aan. 'Sam Uley. En dat maakt niet uit hoor, we begrijpen allemaal wel dat je je rust nodig heb.'