Chapter O4

||Serena Faith Young

Ik zucht opgelucht als het vliegtuig eindelijk zijn landing maakt in Seattle. Ik kan niet wachten tot ik op mijn tante af kan rennen - of hupsen eigenlijk - en haar alles kan vertellen over wat er de afgelopen week is gebeurd. Het duurde niet lang voordat mijn moeder erachter kwam dat ik een ticket naar Seattle had geboekt en de bom barstte. Het aardigste wat ze gezegd heeft is dat ik een lui, ondankbaar kind ben.
      Terwijl de rest van de passagiers zich zo snel mogelijk haasten om uit het vliegtuig te komen, pak ik rustig mijn handbagage. Ik snap nooit waarom mensen altijd moeten haasten, het is niet alsof het vliegtuig ineens vertrekt terwijl jij er nog in zit. Als het rustig is, loop ik het vliegtuig uit, terwijl ik me bedenk hoe erg ik mijn jongere zusje, Claire, heb gemist. Het moet minstens twee maanden geleden zijn geweest dat ik haar gezien heb. Natuurlijk Skypen we weleens, maar dat is meestal ook maar kort, want mijn moeder wilt dat ik alleen maar focus op turnen, diëten en slapen.
      Ik ben zo in mijn gedachten verzonken dat ik het niet doorheb dat ik vol tegen mijn bloedeigen tante aanloop. Even kijk ik haar verbaast en slaperig aan, maar dan gooi ik mijn armen om haar nek. 'Tante Emily!' Ik word door een golf van nostalgie overspoelt en ik houd mijn tante stevig vast.
      'A-adem, adem, Serena!' piept mijn tante, maar ze houdt me desondanks ook stevig vast.
      Langzaam laat ik mijn tante weer los en ze reikt me een beker van de Starbucks aan. Vragend trek ik mijn wenkbrauwen op.
      'Geen zorgen, karamel frappuccino met extra room en karamel,' lacht Emily.
      Enthousiast neem ik een grote slok van de koffie, die overigens niet meer naar koffie smaakt, en ik laat een goedkeurend geluidje horen. 'Dat is zo lang geleden!' Ik kan me niet herinneren hoe lang het geleden is dat ik zoiets zoets op heb. Zoals ik al verteld heb, mijn leven bestaat uit: turnen, diëten en genoeg slaap krijgen en in dat rijtje hoort geen suikerbom van de Starbucks thuis.
      'Dit is geweldig, Em,' mompel ik onder mijn adem.
      'Duh.' Emily trekt me mee naar de lopende band waar ik mijn koffer vanaf kan trekken. Het is niet moeilijk om mijn koffer te spotten: hij is namelijk kanariegeel en er zijn maar weinig mensen die zo'n koffer kiezen. En laat dat nou de reden zijn dat ik de koffer heb gekozen.
      'Hoe is het met Claire? Ik heb er echt enorm gemist!' Het enige wat ik echt verschrikkelijk vind aan het turnen is dat ik mijn bloedeigen zusje soms wel drie maanden niet zie. En ze groeit al zo behoorlijk snel.
      'Claire vermaakt zich prima. Ze kan het erg goed vinden met een van de jongens, maar ze kan niet wachten tot morgen, of vandaag eigenlijk,' lacht Emily. Zij en ik lopen naar de parkeerplaats van het vliegveld en stappen in haar auto.
      'Hoe is het met Sammy-boy?' vraag ik mijn tante met opgetrokken wenkbrauwen. Ik heb Sam een keer gezien toen ik heel jong was en nog in het Makah-reservaat woonde, maar ik kan me er weinig van herinneren. Ik weet wel dat er een enorm ongemakkelijke driehoek tussen Leah, mijn achter-achternicht, Sam en Emily is, maar opnieuw weet ik er weinig van.
      'Ik denk niet dat hij het heel leuk zal vinden als je hem zo noemt,' lacht Emily vrolijk. 'Maar het gaat heel erg goed, ik denk dat Leah het langzaam begint te accepteren. Dat is het enige wat ik jammer vind.'
      Je ziet de twinkelingen in de ogen van mijn tante als je haar over haar verloofde hoort praten en ze straalt de liefde letterlijk uit. Ik hoop dat ik later ook op die manier van iemand kan houden.

~Wow jongens al 14 abo's!? Super geweldig! Wat vinden jullie tot nu toe van het verhaal?