Chapter O1

||Serena Faith Young

Blijkbaar ben ik ergens mijn bewustzijn kwijt geraakt van de pijn, want als ik bij kom, lig ik in een witte kamer, met een wit deken, een wit kussen, maar een met blauw ziekenhuishemd om mijn lichaam. Mijn linkerbeen ligt op een kussen onder het deken en voelt raar aan. Of beter gezegd: ik voel niets aan mijn knie, alsof ze er een hoop medicatie ingespoten hebben. Mijn ogen glijden loom naar mijn rechterhand, waar een naald in zit. Aha.
      Dan voel ik ineens een hand over mijn hoofd, die voelt alsof hij vol zit met watten, gaan. De donkerbruine ogen van mijn moeder blikken in de mijne en ik wil vragen of ze een stapje naar achter kan doen, maar in plaats van woorden komen er een maar hese geluiden uit mijn mond.
      'Ik ga een zuster roepen, Jason,' zegt mijn moeder veel te luid. Mijn moeder verdwijnt uit de witte kamer.
      Mijn ogen glijden door de kamer en daar, tegenover mij, zit mijn vader in een houten stoel. Hij heeft een frons op zijn gezicht, een niet zo'n blije frons. En dan realiseer ik het me ineens: ik ben in een ziekenhuis. Bijna direct na die conclusie begint mijn hart extra hard te pompen en sijpelt paniek mijn lichaam binnen. Een ziekenhuis? De afsprong! Mijn knie!
      Gejaagd trek ik mijn dekens van mijn lichaam. Het blauwe ziekenhuishemd reikt tot mijn bovenbenen, maar dat is niet waar ik me zorgen om maak, dat is mijn knie. Het is gewikkeld in te stevig, wit gips, van de helft van mijn bovenbeen tot mijn scheen.
      'Hallo, meisje,' zegt ineens een vriendelijke stem. Een vrouw een paar jaar ouder dan mij komt mijn kamer binnen gelopen, gevolgd door mijn moeder. De zuster heeft een vriendelijk gezicht, een dossier in haar handen en een naamkaartje met de naam Mary.
      Ik ben te stomverbaasd om iets terug te reageren, dus ik gaap haar maar aan als een vis op het droge.
      'Je bent zojuist geopereerd aan-'
      'Pardon?' Ik heb mijn stem ineens gevonden.
      'Ja, je knie, je pezen, spieren en alles eromheen was dusdanig aangetast dat we een operatie uit hebben moeten voeren,' glimlacht Mary, nog altijd even vriendelijk en geduldig.
      'Oké, oké, oké,' mompelt mijn moeder. Ze haalt haar handen door haar donkerbruine haren en kijkt duidelijk gestrest van mijn vader, naar mijn knie en weer naar de zuster. 'Ze kan toch wel gewoon weer turnen hierna?'
      Mary's glimlach verandert in een verontschuldigende grimas en ik voel de bui al hangen. 'Voor Serena zal het turnen een recreatief uurtje in de week worden en niet meer,.'
      Het eerste wat er in mijn hoofd omgaat is: shit. Het tweede wat er gebeurt is dat de tranen in mijn ogen springen. En dan besef ik me pas hoe shit het werkelijk is. Op mijn twaalfde heeft mijn moeder me van school getrokken om privéscholing te volgen zodat ik fulltime kon gaan turnen. Ik heb nog nooit de binnenkant van een High School gezien, omdat het plan was dat ik zou turnen. Turnen is mijn toekomst. Turnen was mijn toekomst. En nu heb ik geen toekomst.
      'Waar slaat dat op? Weet je wel wie Serena is? Ze moet turnen en wie ben jij om te zeggen dat dat niet mogelijk is?" Mijn moeder ratelt en ratelt en dat steekt me behoorlijk. Ik zou degene moeten zijn die in protest gaat, niet mijn moeder. Mijn moeder zou degene moeten zijn die zou zeggen dat alles wel goed zou komen, niet ik.
      'Mam, kom op,' mompel ik halfslachtig.
      Direct flitsen haar harde, donkerbruine ogen mijn kant in en ik heb spijt dat ik me in het gesprek heb gemengd. Haar ogen hebben een gepijnigde glans, alsof het haar carrière is die aan diggelen ligt. 'Ben je het hier mee eens, Serena Faith Young?'
      'Nee, maar-'
      'Nou dan.' Ze richt haar pinnige ogen weer op de zuster voor ons en direct heb ik medelijden met de vrouw. 'Serena moet turnen, dus ze gaat turnen. Luister je, Serena? Oh my, Jason, ik heb een momentje nodig.' Als een wervelwind stormt mijn moeder de kamer uit, gevolgd door mijn vader.
      Met een opengevallen mond kijk ik ze na. Ik dacht dat ik degene was zonder toekomst?

~Holy doedeltjes jongens! Ik heb al vijf abo's! Super bedankt! Wat vinden jullie zover van het verhaal *achum pas twee hoofdstukjes, maar whatevers,
achum*