Kristallisatie
Kristallisatie
De ambulance reed voorbij en de sirene stierf langzaam uit op de achtergrond. Alex volgde het voertuig even en richtte zijn ogen vervolgens weer op de grond om zijn voeten in de gaten te kunnen houden. Een ambulance die voorbij reed was al lang niets speciaals meer, ook niet als het twintig keer op een dag gebeurde. Iedereen wist waarom ze zo vaak uitreden: ‘de ziekte’. Het fenomeen had nog geen naam en Alex betwijfelde of hij de dag dat het een naam toegewezen zou krijgen nog zou meemaken.
Zijn tenen veranderden langzaam in kristal. Hij had geen idee hoe hij ‘de ziekte’ had opgelopen, sinds hij de veiligheidsvoorschriften altijd volgde, tenzij hij de liefde bedreef met zijn vriendje – maar hij was er vrij zeker van dat hij niet was besmet, aangezien hij iedere hoek van zijn lichaam had gezien. Het was gewoon typisch dat hij die ene ongelukkige ziel was die het noodlot trof, terwijl hij er alles aan had gedaan om het noodlot te vermijden.
Hij vertrouwde zijn voeten niet meer. Hij was bang dat ze op een moment volledig in kristal zouden veranderen en dat hij niet meer zou kunnen stappen, tenzij hij bereid was het kristal te breken en op pijnlijke stompjes verder te lopen. Het was niet alsof hij het kon voorkomen door boos naar zijn schoenen te staren, maar het gaf hem een gevoel van schijnveiligheid.
Na tien minuten kwam hij aan bij Vince’ huis. Voordat hij op de deurbel drukte, probeerde hij zijn grote teen te bewegen, wat nog steeds lukte. De kristallisatie had zich niet veel verder verspreid, dat was een goed teken, hoopte hij.
Hij belde aan en Vince deed open. Meteen maakte hij aanstalten om hem te omhelzen, maar Alex zette snel een stap achteruit, waardoor Vince enkel en alleen de lucht omhelsde. ‘Waar kwam dat vandaan?’ vroeg hij gekwetst.
Alex probeerde de prop in zijn keel weg te slikken, maar faalde. ‘Ik moet met je praten.’ Zijn stem was zo schril dat het leek alsof hij schuurpapier had ingeslikt.
‘Als je het uit wilt maken, ga dan maar terug naar huis en reflecteer nog eens over je keuze, want zo’n goed vriendje als ik ga je niet snel vinden.’
Alex lachte kort. ‘Daar ben ik van overtuigd, maak je geen zorgen.’
Vince hield de deur open zodat Alex naar binnen kon gaan. Het was opvallend hoe er opeens een afstand tussen hen was ontstaan. Alex wist precies waarom: Vince wist het. Natuurlijk wist hij het, hij mocht dan wel altijd een vrij onnozel aura hebben, hij was niet dom.
Alex liep naar Vince’s kamer, zette zich op het bed, smeet zijn schoenen uit en trok vervolgens ook zijn sokken uit om Vince meteen te tonen wat er gaande was.
Vince keek met een bepaalde onverschilligheid naar de teen, alsof het hem helemaal niets deed. ‘Je kunt je nog bewegen als je van kristal bent, niet?’ vroeg hij, terwijl hij iets dichter naar de teen bewoog. ‘Je moet gewoon voorzichtig zijn zodat er niets breekt. Het is oké.’ Vince kwam dichter bij Alex. Hij probeerde hem te kussen, maar Alex duwde hem ruw van zich weg.
‘Als je wil dat ik niet breek, moet je me in een glazen kast zetten.’
‘Misschien wil ik je wel in een glazen kast zetten.’ Vince probeerde het erotisch te laten klinken, maar faalde in zijn opzet. Opnieuw probeerde hij Alex te kussen, opnieuw werd hij afgewezen.
‘Ik ga sterven, Vince. Ik wil niet dat jij het ook krijgt.’
‘Het maakt me niet uit dat ik het krijg, ik ga niet verder zonder jou.’
‘Laat je leven nu niet bepalen door een stomme blinde liefde.’
‘Godverdomme, Alex, we zijn vier jaar samen: dit is geen blinde liefde. Ik hou van je.’ Vince klonk boos en gekwetst op hetzelfde moment.
‘Ik hou ook van jou. Daarom wil ik dat je het niet krijgt. Ik bedoel, kijk dan toch…’ Alex probeerde zijn teen te bewegen, dit keer brak er een klein stukje kristal van af en viel het op de grond. ‘Mijn teen is stuk,’ zei hij nuchter, terwijl hij diep vanbinnen in duizend stukken brak, bang voor de dag dat hij echt in duizend stukjes zou breken.
Er zijn nog geen reacties.